O cienkiej czerwonej linii między miłością a miłością

      Pierwszy powód dla którego piszę dziś ten tekst jest nadzwyczaj błahy, mam jednak nadzieję, że to co się znajdzie na samym końcu okaże się warte wysiłku. Otóż, jak niektórzy z nas wiedzą, prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski zdecydował, by jedną z ulic w stolicy nazwać imieniem nieświętej pamięci prezydenta Gdańska, Adamowicza. Do tego, czemu zacząłem w tak agresywny sposób, nawiążę krótko później, teraz natomiast chciałbym się skupić na samej decyzji Trzaskowskiego. Otóż w momencie gdy pojawiła się informacja o tym, że powstanie w Warszawie ulica Adamowicza, ktoś zadał pytanie, a co z ulicą Lecha Kaczyńskiego – było nie było, nie tylko prezydenta Warszawy, a nie Gdańska, Lublina, czy Krakowa, ale całego Kraju – na co prezydent Trzaskowski odpowiedział, że to akurat jeszcze nie teraz, ponieważ podczas gdy prezydent Adamowicz przez swoje życie i służbę dla Polski nie wywołuję dziś najmniejszych kontrowersji, to prezydent Kaczyński owszem, a to może spowodować, że każda próba upamiętnienia go nazwą ulicy może wywołać tak silne protesty, że polskie społeczeństwo może tego nie wytrzymać i to zaszkodzi zbliżającej się kampanii wyborczej.

       Zdając sobie sprawę z tego, że wielu z nas, słysząc wypowiedź Trzaskowskiego, zawrzała oburzeniem, ja jednak gotów jestem mu przyznać słuszność. Można bowiem było z góry założyć, że uhonorowanie prezydenta Adamowicza ulicą w polskiej stolicy – a to zresztą zdążyliśmy już chyba skutecznie potwierdzić – nie wywoła jednego głosu sprzeciwu. Wszyscy ci, którzy Adamowicza z różnych powodów nie szanowali, na tę informację najprawdopodobniej zareagowali wzruszeniem ramion, a kto wie, czy nie dobrotliwym uśmiechem i tyle wszystkiego. Co innego, gdyby władze Warszawy znalazły choćby najbardziej zapyziałe miejsce gdzieś na podwarszawskiej prowincji i ogłosiły, że ono od dziś będzie zaświadczało o zasługach Lecha Kaczyńskiego dla Polski, w całym kraju, że już nie wspomnę o samej Warszawie, podniósłby się taki rwetes, że Trzaskowski musiałby już po chwili wycofywać się ze swojej decyzji rakiem.

      I to jest właśnie pierwszy powód, dla którego piszę dziś ten tekst. Nie chodzi mi ani o ulicę Adamowicza, ani o to co się roi w tym tępym łbie, ale o stan, w jakim znaleźliśmy się my Polacy. Mamy mianowicie prezydenta Trzaskowskiego, który z jednej strony ogłasza, że Paweł Adamowicz, w porównaniu do prezydenta Kaczyńskiego, jest postacią niekontrowersyjną, a my musimy uznać, że to co on głosi, to najczystsza prawda, w tym sensie, że o owej kontrowersyjności, czy jej braku zaświadcza obecnie wyłącznie reakcja tak zwanego ludu. A gdy chodzi o ów głos, to sprawa jest jasna: Adamowicz, człowiek, o którym sam przewodniczący Neumann swoim autorytetem zaświadczył, że to jest jedyny polityk związany z obozem opozycji, który nie ma najmniejszej możliwości by się bronić przed prokuratorskimi zarzutami, nie budzi najmniejszych kontrowersji, natomiast prezydent Lech Kaczyński, którego jedyną realną winą  było to, że był bratem Jarosława Kaczyńskiego, jest postacią na tyle kontrowersyjną, że najlepiej by było jego imienia w ogóle nie przywoływać w obawie przed wściekłością tłumu.

       A rzecz w tym, że to jest najprawdziwsza prawda. Gdyby Lech Kaczyński otrzymał dziś w Warszawie swoją ulicę, już na drugi dzień dowiedzieliśmy, że jacyś aktywiści urządzili w danym miejscu relacjonowaną przez antyrządowe media demonstrację, niektórzy z nich albo zamalowali czerwoną farbą jego nazwisko, albo po prostu ową tabliczkę zwyczajnie zerwali, natomiast politycy opozycji w swoich kolejnych wypowiedziach podkreślali, że nie ma się co dziwić reakcji obywateli, jeśli się weźmie pod uwagę, kim tak naprawdę był Lech Kaczyński. A kim był? To już może przy innej okazji.

      Co się dzieje teraz, gdy z wielką pompą władze miasta urządzają Pawłowi Adamowiczowi ową fetę? Czy Kluby Gazety Polskiej zwołują tam na miejscu demonstrację, drąc mordy w oskarżeniach, jakim to ciężkim aferzystą był Paweł Adamowicz? Czy Tomasz Sakiewicz dołącza do kolejnego wydania swojej gazety tekst protestu, który należy wysyłać do warszawskiego Ratusza? Czy politycy Prawa i Sprawiedliwości obrażają jego pamięć, przypominając wszystkie te przekręty, jakie wspólnie z żoną on przez lata realizował w poczuciu całkowitej bezkarności? Czy jakieś prawicowe świry kręcą się tam w okolicy, kombinując ja by tu zdjąć te tabliczki? Oczywiście że nie. Czemu nie? Bo nienawiść jest kompletnie nie tam, gdzie nam się próbuje wmówić, że jest.

      Wczoraj na Facebooku wpadłem na stronę poświęconą kandydatce Kidawie-Błońskiej, której nazwy nie pamiętam, ale krąży ona wokół starego pomysłu łowienia sympatyków na hasła typu „Dobro powraca”, „Nienawiść zabija”, „Pozytywne wibracje”, czy coś w tym stylu. Zajrzałem tam i zapoznałem się ze znajdującymi się komentarzami. Większość z nich nie dotyczyła ani kampanii Błońskiej w wyborach prezydenckich, ani nawet awantury w sprawie wymiaru sprawiedliwości, ale szydzenia z Jarosława Kaczyńskiego, oraz ujawniania pedofilskich występków Kościoła, a wszystko pod hasłem „Niech zdychają”. Piszę ten tekst, rozmyślam o tym i o owym i dochodzę do wniosku, że to jest naprawdę niezwykłe, że można aż tak zwyciężać, tak naprawdę nie mając nic do zaoferowania poza zwykłym życiem i najbardziej prostymi emocjami, najczęściej dotyczącymi tego właśnie życia. A mimo to zwyciężamy i jak wiele wskazuje, będziemy nadal zwyciężać. Im natomiast już tylko pozostaje pluć i głosić, że dobro powraca, a miłość zwycięża.

Przypominam, że każdy kto pragnie komentować na tym blogu, powinien mnie o tym poinformować pod adresem k.osiejuk@gmail.com.