Stanisław Krajski, czyli narodowe czytanie

Wprawdzie już wczoraj o sprawie wspomniał u siebie na blogu Coryllus, jako że jednak tak się składa, że to ja tu jestem owej sprawy pierwszym bohaterem, pomyślałem, że wypada mi się przynajmniej odezwać. Otóż poszło o to, że znany niektórym z nas łowca masonów, prof. Stanisław Krajski, wziął wspólnie z Grzegorzem Braunem udział w jednym z licznych ostatnio, a adresowanych przede wszystkim do prawicowej publiczności, spotkań i w pewnym momencie, dla zadania sobie odpowiedniego szyku, pomógł sobie znalezioną w opublikowanych przez mnie listach od Zyty Gilowskiej historią o tym, jak to Leib Fogelman lobbował na rzecz banku Unicredito (swoją drogą, jakież to znamienne, że Krajski nazwy owego banku przezornie „zapomniał”) i prowadzonych przez niego w Polsce interesów, i nie dość, że nie uznał za stosowne wymienić ani mojego nazwiska, ani tytułu wydanej przez Klinikę Języka książki ze wspomnianymi listami, to zachciało się akurat owemu cwaniaczkowi wspomnieć o tym, jak to w pewnym momencie syn prof. Gilowskiej sprzeciwiał się publikacji tej korespondencji. Wystąpił więc prof. Krajski z Grzegorzem Braunem gdzieś w Polsce, i w znacznej mierze zainspirowany uzyskanymi z mojej książki informacjami, zabawiał przez półtorej godziny zgromadzoną publiczność swoimi mądrościami, i żadnemu z nich nawet nie przyszło do głowy ani to, by ujawnić, który to „prawicowy bloger” opublikował wspomniane listy, gdzie je opublikował, no i ile go wysiłku kosztowało, by na tę publikację uzyskać ostateczną zgodę od rodziny.

Oczywiście pierwsza myśl, jaka mi przyszła do głowy, po tym jak dotarła do mnie informacja o owym szwindlu, była taka, że to jest przecież bardzo typowe. Krajski to część jednego i tego samego towarzystwa, a oni wszyscy mają tam bardzo stanowczo przykazane, by pewnych nazwisk i pewnych tytułów nie wymawiać pod żadnym absolutnie pozorem… no ewentualnie z wyjątkiem sytuacji, gdy jest okazja do oszczerstwa, tak jak to miało miejsce niedawno w przypadku wspominanego tu niedawno wystąpienia Rafała Ziemkiewicza w tygodniku „Do Rzeczy”. A zatem, powiem szczerze, że nawet się tym co usłyszałem, nie oburzyłem. Wręcz przeciwnie, od pewnego już czasu, ile razy mam do czynienia z tego rodzaju demonstracją, mam poczucie pewnej siły. Czy ktokolwiek z czytelników tego bloga byłby sobie w stanie wyobrazić, że moja niechęć do choćby i wspomnianego Krajskiego jest tak wielka, że ja bym sobie musiał dodawać animuszu przez udawanie, że on jest dla mnie osobą kompletnie nieznaną. A przecież mógłby być, czyż nie? W końcu nie oszukujmy się, kto to jest Krajski? Człowiek, który twierdzi, że Lecha Kaczyńskiego zamordowali masoni? Przecież gdyby on miał jakiekolwiek znaczenie, to by od rana do wieczora nie wychodził ze studia TVN24. A zatem rzecz w tym, że ja udawać, iż Krajskiego nie znam, nie muszę, a on z Braunem na nasz widok, owszem, zarzucają sobie na głowy mokre szmaty. I to jest coś.

Stało się jednak przy okazji coś, co mnie autentycznie zasmuciło. Otóż w trakcie dyskusji pod wczorajszą notką Coryllusa pojawił się głos jednej z czytelniczek jego bloga, która przyznała, że nie dość, iż była przekonana, że to do Coryllusa Zyta Gilowska pisała swoje listy, to w dodatku Toyah i Coryllus to jedna osoba. W momencie gdy zaczęliśmy sobie to nieporozumienie wyjaśniać, wspomniana czytelniczka przyznała, że ona właściwie swój czas spędza na blogu Coryllusa i, owszem, wiele razy widziała jak tam się pojawia owo imię Toyah, no ale, jak już zostało powiedziane, uznała, że ten Toyah to jest sam Coryllus, no i konsekwentnie też, że to do Coryllusa Zyta adresowała swoje listy.

No ale i to ja też jestem w stanie zrozumieć. Zdążyłem się już przyzwyczaić do tego, że wielu z nas żyje w tak strasznym zgnuśnieniu, że to co do nas dociera odbieramy zaledwie w ułamku procenta, bo albo mamy myśli zajęte czym innym, albo jesteśmy zwyczajnie całym tym zgiełkiem zbyt zmęczeni, albo po prostu – i to jest opcja najbardziej z mojego punktu widzenia ponura – uważamy, że i tak wszystko już wiemy, więc w tym co słyszymy, czy czytamy, szukamy głównie potwierdzenia naszych wcześniejszych podejrzeń. To co mnie natomiast martwi, to fakt, że owa komentatorka, osoba z pewnością bardzo zaangażowana w polskie sprawy i chętna, by o nich dyskutować, nawet nie uznała za interesujące zajrzeć do jego księgarni i zobaczyć, cóż jej ulubiony bloger ma tam do zaoferowania. Ona oczywiście słyszała, że on korespondował z Zytą Gilowską i nawet opublikował te listy, no ale nie uznała tej informacji za wystarczająco pociągającej, by się nimi głębiej zainteresować. Choćby je przeczytać. Dlaczego tak? Mogę się oczywiście mylić, ale mam bardzo mocne podejrzenie, że ona tam nawet nie zajrzała, bo bardzo dobrze zna listę lektur obowiązkowych i wie, że na niej nie ma miejsca dla jakichś nie wiadomo jakich wydawnictw.

Ostatnio Gabriel często wspomina o tym, że musimy z naszą ofertą wyjść poza środowisko czytelników naszych blogów, tak by informacja o tych książkach dotarła do tych, którzy tu jeszcze nie byli i nie mieli okazji dowiedzieć się, jakie tu się dzieją cuda. Serdecznie mu w tych planach oczywiście kibicuję i sam robię wiele, by ów krąg czytelników możliwie poszerzyć. Obawiam się jednak niekiedy, że póki co mamy jeszcze bardzo wiele do zrobienia tu na miejscu. Podejrzewam też, że to mogą być naprawdę bardzo grube tysiące osób, którzy, owszem, bardzo chętnie tu przychodzą, by poczytać o tym, jak to System próbuje nas oszukać, ostatecznie jednak i tak wracają do tego, czemu tak nieroztropnie zaufali w pierwszej kolejności, i o czym można powiedzieć dużo okropnych rzeczy, ale nie to, że tam jest zimno, brudno i ciemno. Bo choć tam kłamią na potęgę, to człowiek wie, że żyje.

Myślę, że w momencie gdy Krajski i reszta to zrozumieją, zaczną wreszcie spokojnie wymieniać nasze nazwiska, nie mając najmniejszych obaw, że to w jakikolwiek sposób może zagrozić ich interesom. W końcu uwierzą w człowieka i ta wiara pomoże im odnaleźć w sobie odwagę, której dziś jeszcze im tak bardzo brakuje. I to jest dopiero wiadomość okropna.



Mimo wszystko podaję adres księgarni: www.coryllus.pl i niesmiało zwracam uwagę, że te obrazki u góry po prawej to okładki książek. Mozna klikać