O biednej Magdzie i jej trzech fantastycznych kolegach, czyli Szatan Jest Nudny

Jak już tu niedawno wspominałem, żona moja została ostatnio zakwalifikowana do bardzo elitarnej grupy egzaminatorów międzynarodowej matury, a to, mimo że jest dla nas obojga i powodem do zawodowej dumy i również daje nadzieję na lekką poprawę naszej bieżącej sytuację finansową, to jednocześnie jednak sprawia, że maj, który nam powoli mija, stanowi dla niej okres fizycznego i intelektualnego wysiłku, wydawałoby się, nie do wytrzymania. Stało się więc tak, że żona moja wczoraj wieczorem oceniała te prace, ja sobie siedziałem przed telewizorem i oglądałem najnowsze doniesienia stacji TVN24 na temat zabójstwa Magdy Żuk, kiedy nagle żona się tu pojawiła, zapytała: „O co chodzi z tą kobietą?”, a ja nagle zrozumiałem, że jest nad wyraz prawdopodobne, że ona o tym, o czym mówi cała Polska, zwyczajnie nie wie.

I tu muszę się przyznać do tego, że i ja sam od czasu gdy jeszcze o sprawie Magdy Ż. informowała jedynie interia.pl i Coryllus, postanowiłem sobie, że na ten temat nie będę się wypowiadał, przynajmniej do czasu gdy albo się dowiemy czegoś w tej kwestii względnie sensownego, albo o wszystkim każe się nam zapomnieć i z tym wszystkim zostaniemy już sami. I oto wczoraj siedziałem przed telewizorem, słuchałem jak oni wszyscy na zmianę narzekają, jaki to wielki kłopot, że w wyjaśnienie śmierci Magdy Ż. włączył się Internet, „o którym wszyscy wiemy, jaki jest”, kiedy nagle żona moja zapytała mnie, o co chodzi, a ja nagle, gdy najlepiej jak umiałem objaśniałem jej wszystkie te zagadki, nagle ujrzałem w całej owej sprawy jaskrawości, że jeśli my tu nie powiemy tego, co nam leży na sercu, to niewykluczone, że z tego już nic nie będzie.

Nie będę tu w szczegółach przypominał, na czym polega problem. Jeśli ktoś nie wie, a jest zainteresowany i potrafi korzystać z Internetu, to sobie poradzi beze mnie. Z myślą o tych natomiast, co sprawę znają i podobnie jak ja mają z nią problem, chciałby zwrócić uwagę na jedną rzecz, która w oficjalnym przekazie praktycznie się nie pojawia. Otóż w materiale TVN-u dziennikarz rozmawia zarówno z Marcusem, jak i z jego kumplem, który cały czas był przy nim, gdy Magda umierała w egipskim szpitalu. Oddajmy więc głos pewnemu Michałowi, który nagrywając telefoniczną rozmowę Marcusa z Magdą, w pewnym momencie zwraca się do Marcusa: „Nie wyciągaj od niej...”, a poproszony przez dziennikarza o wyjaśnienie sensu tego apelu, odpowiada tak:

„Nie chciałem, żeby wyciągał od Magdy wiele, bo wiedziałem, że ona nie powie. A jeżeli powie, to mogło się to wiązać z jakimiś konsekwencjami, ponieważ zostałaby zrozumiana, jeżeli faktycznie ktoś był winny z tamtej strony”.

Na to odzywa się Marcus i dopowiada:

„Chodziło o to, byśmy cały czas robili taką bajeczkę, że wszyscy na nią tu czekamy, przekonując ją do tego, by ona chciała tu dobrowolnie wrócić”.

W dalszej części programu, Marcus tłumaczy, dlaczego oni to nagranie natychmiast wrzucili na youtuba:

„Chcieliśmy je zabezpieczyć. Było bardzo dużej pojemności, więc postanowiliśmy, że wrzucimy je na konto na youtubie”.

No, a teraz, skoro już przyjrzeliśmy się dokładnie tym dwóm, pozostał nam już tylko ostatni z tej trójki, pewien Maciek Solczak, który, kiedy ci robili tę swoją „bajeczkę”, siedział już w lecącym do Afryki samolocie, by wyrwać Magdę Ż. z rąk złych ludzi. Ponieważ jednak, jak się okazuje, Maciek to przy okazji też wybitny poeta, posłuchajmy może nie tego, co mówi jego język, lecz owa poetycka dusza. Dusza, należy przyznać nie byle jaka:

„Palę dziewice na stosie, jedna za drugą, do ognia dokładam.
Wciągam ten miód w płuca, puszczam z dymem ich ciała, co nad punktem ogniska fale zatacza.
Morduję je wcześniej, w pożądania szczycie, rozczłonkowuję delikatne ich ciała.
Zazwyczaj ostrymi nożyczkami odcinam im głowy, ciacham, szatkuję dziewczęce członki w pełnym skupienia zachwycie.
Nic na to poradzić nie mogę, w przyjemności szale, przecinam jej właśnie system nerwowy.
Pękają pod naciskiem ostrzy nożyczek, z chrzęstem, na pół kruche trichomy.
Zagarniam na stos te zielone ciała, co los ich przypieczętowany, co straciły życie.
Przejdą materii ognia przemianę, w wyższym celu je poświęciłem.
Szaleństwo lecz znowu przykładam pochodnię, słyszę ciche ciał skwierczenie, gdy dym w nozdrza wdycham.
Wchłaniam dziewczęce ich dusze jak Kronos, boskie przymierze.
Gdy tylko jeden stos palić zakończę, drugi zawijam w bletę.
Mówią, że jestem morderca, co litości nie zna, nie cofnie się przed niczym.
Nie słucham, z Salamandrą znów ogień podkładam, zaciągam się dymem, twarz uśmiechniętą Jej widzę.
Płonie stos żarem wyraźnym, dym tłoczę w swe płuca, z powietrza tlenu dodaję, oczy zamykam.
Jestem zieleni killerem, bezwzględnym gangsterem, co morduje najlepsze topy.
Z fajki dym, gdy zawrzesz ze mną przymierze, na osobności, tak między nami: morduję tylko świadomości wierszami”.

A tu, już na sam koniec, tym wszystkim, którzy mogliby nie do końca pojąć głębię owej metafory, Maciek sam osobiście wyjaśni, jak to jest naprawdę:

A ja może od siebie już tylko dodam, że współczuje bardzo naszym dzielnym prowadzącym tę sprawę prokuratorom, bo wiem z ponurą pewnością, że kiedy oni w końcu dojdą do momentu, gdy na obrazku pojawią się ci trzej artyści, to jednocześnie okaże się, że dalej ani rusz. Bo wszędzie już tylko Kraina Grzybów, gdzie ludzkie prawo nie sięga. Może dlatego oni tak bardzo się starają, by nie patrzeć w tamtą stronę.

Przypominam, że moje książki, w tym oczywiście i ta, w której palimy licho, są do nabycia w księgarni na stronie www.coryllus.pl.