O czynieniu dobra, o czynieniu zła i o propagandzie z piekła rodem

Oto z samego środka piekła, czyli z Grupy ITI, dotarła do nas wiadomość zupełnie niezwykła. Oto, jak się okazuje, gdzieś w Polsce mieszkają państwo, którzy opiekują się chorą córką, niejaką Wiktorią. Na co konkretnie chora jest owa Wiktoria, nie wiadomo, wiadomo natomiast, że ma dziś ona 18 lat i nie potrafi się poruszać samodzielnie. My tu oczywiście jesteśmy na tyle sprytni, by wiedzieć, że to akurat nie może w żaden sposób stanowić jeszcze owej niezwykłej wiadomości. W końcu, jak się możemy domyślić, w Polsce jest bardzo dużo rodzin, gdzie problem opieki nad osobą niepełnosprawną determinuje całe życie. Niezwykłość owej opowieści leży natomiast w tym, że rodzice wspomnianej Wiktorii w pewnym momencie zapragnęli, by im w domu zainstalowano specjalną windę, dzięki czemu nie musieliby oni swojego dziecka dłużej nosić na rękach, zamiast jednak zwracać się o pomoc do lokalnych instytucji, uderzyli prosto do Watykanu i papież Franciszek wpłacił na ich konto odpowiednią sumę. Teraz jeszcze tylko trzeba znaleźć parę brakujących groszy i winda będzie. Oddajmy teraz głos stacji TVN24: „- Problemy z kręgosłupem, problemy z kolanami - mówiła Dorota Kaim, matka Wiktorii. - Jest ciężko, ale daję radę. Z Bożą pomocą trochę jeszcze podźwigam Wiktorię - dodaje pan Piotr, ojciec dziewczynki”.

No i dalej:

„Zwykle nie proszą o pomoc. Jak proszą, wtedy z odpowiedzią bywa różnie. Tym razem zapukali do właściwych drzwi. Papież Franciszek odpowiedział na list, który mama Wiktorii do niego napisała. Bez owijania w bawełnę prosi w nim o finansowe wsparcie na zakup i zamontowanie windy dla osób niepełnosprawnych. 'Dzięki niej wejście i zejście z drugiego piętra nie będzie dla nas takim wysiłkiem i obciążeniem' - argumentowała w liście pani Dorota. Franciszek oddzwonił za pośrednictwem papieskiego jałmużnika. Zapytał o szczegóły i chwilę później na koncie znalazła się cześć potrzebnej kwoty. Teraz każdy może zachować się po papiesku i wesprzeć rodzinę, by choć trochę było im lżej. - Od ziarenka się zaczęło i mamy nadzieję, że usypiemy bardzo duży kopczyk - dodaje mama Wiktorii".

Mam nadzieję, że dotychczas jest wszystko jasne. Rodzice Wiktorii „zwykle nie proszą o pomoc”, a ponieważ jak proszą, to „z odpowiedzią bywa różnie”, no ale tu się przełamali i uznali, że najlepiej będzie się udać prosto do Franciszka, no a ten pokazał swoje serce. W tym momencie jednak pojawia się ktoś, kogo redaktorzy portalu przedstawiają, jako księdza Wojciecha Pełkę, rektora Kościoła Zmartwychwstania Pańskiego w Krakowie, który sprawę komentuje w sposób następujący: „Gest Franciszka zobowiązuje i trochę zawstydza. Gdzie są polskie instytucje? Dlaczego w Polsce nie było pomocy może ze strony Caritas, może ze strony Kościoła?”

Gdyby ktoś nie rozumiał, w czym rzecz, powtórzę. Mamy rodzinę z niepełnosprawnym dzieckiem, opieka nad którym wymaga szczególnego fizycznego wysiłku. W tej sytuacji, rodzice dziewczynki, którzy, jak słyszymy, zwykle o pomoc nie proszą, robią ten wyjątek, tyle że o ową pomoc zwracają się prosto do Watykanu, uzyskują ją i w tym momencie pojawia się krzyk: „A czemu nie pomógł Caritas?”. Oczywiście co bardziej przytomni czytelnicy tego bloga zapytają zaraz, a czemu nie Owsiak, czy choćby fundacja „Nie jesteś sam”, no ale w tym samym też momencie dodadzą, że to pytanie to przecież tylko żart, bo wszyscy wiemy, jak działa owa najbardziej prymitywna propaganda i jak bardzo nie ma sensu z nią wchodzić w polemikę. Ja jednak chciałbym tu przypomnieć pewną historię, którą w pewnej części opowiedziałem już w mojej książce „Marki, dolary, banany i biustonosz marki Triumph”, a która stanowi jednak odpowiedź na to o czym tu rozmawiamy. Proszę posłuchać.

Oto moim absolutnie najbliższym kumplem zarówno latach szczenięcych, jak i młodzieńczych, ale też i już całkiem dorosłych, był pewien Czesiu. Czesiu cierpiał na postępujący zanik mięśni i w wieku czterdziestu paru lat,kiedy nie miał już siły, by zaczerpnąć powietrza, zmarł. Przez całe swoje życie Czesiu znajdował się pod opieką swojej cioci i babci, które przez owe czterdzieści lat musiały go nosić wszędzie – do łóżka, do ubikacji, do wanny, na krzesło, do wózka. Ponieważ winda w domu, w którym mieszkał Czesiu dojeżdżała tylko do tak zwanego wysokiego parteru, jeśli pojawiała się myśl, by wyjść z Czesiem na spacer, ciocia z babcią musiały o wszystko zadbać osobiście. Oczywiście, zwracały się o pomoc do różnych instytucji, w tym oczywiście do PFRON-u, o to, by zechciano tam Czesiowi zainstalować specjalną windę dla niepełnosprawnych, no ale to były dawne czasy, a Polska wtedy jeszcze Polska nie była nawet członkiem Unii Europejskiej, więc nie było o czym gadać. Warto jednak przy tym podkreślić, że ani babci, ani cioci Czesia, ani tym bardziej samemu Czesiowi, nie przyszło nawet do głowy, by z pretensjami zwracać się do Jana Pawła II. Oczywiście, nie przyszło też im do głowy, by o pomoc pisać do Komitetu Wojewódzkiego PZPR, choć z dzisiejszej perspektywy uważam, że ów gest mógłby się okazać nad wyraz skuteczny. No ale to byli ludzie dumni, którzy mieli świadomość, że pewnych rzeczy nie można robić nawet w stanie kompletnej desperacji.

Dziś mój serdeczny kumpel Czesio, podobnie jak jego babcia, dawno już nie żyją, natomiast Ciocia szczęśliwie wciąż jest z nami. Rozmawiam z nią czasem o tamtych dniach i ona nie ma pojęcia, jak ostatecznie dała sobie radę, ale mówi, że nie żałuje ani jednego dnia. A ja już tylko czekam, aż papież Franciszek zostanie zalany tysiącami tego typu próśb o wsparcie w tej czy innej kwestii, i aż przebieram nogami, nie mogąc się doczekać chwili, gdy usłyszę, co powiedzą ci wszyscy, którzy się spóźnili. Proponowałbym im oczywiście, by uderzali do Owsiaka, lub do TVN-u, tyle że co z tego, skoro ci wzruszą zaledwie ramionami, a pies z kulawą nogą o tych prośbach nawet nie wspomni? Może jedynie ksiądz Pełka zabierze głos, no ale to tylko pod warunkiem, że o wypowiedź poprosi go red. Pochanke.


Przypominam wszystkim, że Klinika Języka otworzyła nową księgarnię pod adresem basnjakniedzwiedz.pl i to tam są do nabycia wszystkie moje książki. Ponadto trzeba nam wiedzieć, że od wczoraj działa nowe blogowisko, pod równie poruszającym adresem: szkolanawigatorow.pl. Polecam z całego serca.