Za ścianą Warsz wita was

Wychodzi na to, że zostawię Państwa na ten czas Świąt z moim najnowszym felietonem z „Warszawskiej Gazety”. Mam nadzieję, że przejdzie. Nie jest ani szczególnie ciężki, ale też nie koniecznie bardzo niepoważny. Da się żyć. Jednocześnie wszystkim życzę radosnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego i zdrowia i pomyślności na co dzień.

Zdając sobie oczywiście sprawę z historycznych konotacji stojących za tytułem „Warszawska Gazeta”, ile razy myślę o naszym tygodniku, automatycznie przychodzi mi do głowy dzisiejsza Warszawa, czyli miasto, w którym bywam regularnie niemal od urodzenia. No a skoro Warszawa, to również moje na jej temat refleksje. Uważam więc, że nie będzie szczególną ekstrawagancją próba podzielenia się z Czytelnikami wrażeniami, jakie odniosłem podczas mojej najświeższej tam wizyty.

Otóż pewien mój serdeczny kolega, który od wielu już lat, podczas moich tam wizyt bardzo uparcie wspiera mnie, czy to gdy chodzi o nocleg, czy o posiłek, czy niekiedy o coś do przepłukania spragnionego gardła, postanowił ugościć mnie w pewnym lokalu na Powiślu, znanym z tego, że ktoś kto życzy sobie zjeść pierwszej klasy śniadanie, nie musi szukać już dalej. Przy okazji dowiedziałem się, że dziś nie ma w Warszawie miejsca bardziej modnego, niż Powiśle, zarówno pod względem towarzyskim, jak i finansowym. I oto proszę sobie wyobrazić, że zanim trafiliśmy do owego wybitnego baru, kolega pokazał mi zespół apartamentowców, w którym mieszkania idą po 40 tys. zł. za metr, a tym samym, co łatwo sobie policzyć, za 50-metrowy kąt, chętni muszą zapłacić 2 mln. zł.

I nie pisałbym pewnie o tym, gdyby nie dwie rzeczy. Otóż przede wszystkim owo osiedle jest tak szare, ponure i brzydkie, że osobiście nie chciałbym tam mieszkać nawet gdyby ktoś mi za to płacił. I nie chodzi o to, że to jest po prostu jeszcze jedno ohydne miejsce, jakich zarówno w Polsce, jak i na świecie, jest dużo za dużo. Te mieszkania po 40 tys. za metr, wraz z okolicą, są gorsze od wszystkiego, do czego zostaliśmy dotychczas przyzwyczajeni. A mimo to są w Warszawie ludzie gotowi, by za awans do elity płacić tak ogromne pieniądze.

Drugi powód, dla którego piszę dziś o Warszawie, to owa rzekomo najlepsza w mieście „śniadaniarnia”. Kiedy przyszliśmy tam o godz. 9, a więc chwilę po otwarciu, zaledwie parę stolików nie było udekorowanych karteczkami z napisem „rezerwacja”, a po kilku minutach nie dało się tam włożyć szpilki. Jak się okazuje, dla części Warszawiaków jest czymś całkowicie naturalnym, by w niedzielny poranek walić na Powiśle na śniadanie, prawdopodobnie tylko dlatego, że taka jest moda. No ale jest jeszcze coś, co sprawia, że sprawa staje się wręcz symboliczna. Otóż to co oni tam serwują pod nazwą Full English Breakfast to kupa chaotycznie wymieszanych jajek, kartofli, boczku, fasolki i kiełbasy, z rozgotowanym plastrem pomidora na dokładkę. I tu dokładnie to samo, co w przypadku tych apartamentów, mianowicie ludzie gotowi na wiele, by poczuć ten dreszcz .

Wspomniałem o symbolu. Ktoś spyta, symbolu czego. Myślę, że odpowiedź dostaniemy już wkrótce, kiedy oni wszyscy najpierw zjedzą to śniadanie, a potem sobie wybiorą prezydenta miasta.

Przypominam, że wszystkie moje książki są do kupienia w księgarni na stronie www.coryllus.pl. Tam też informacje o dodatkowych miejscach dystrybucji. Polecam.