Bartosz Marczuk, czyli dziady napadają

O człowieku nazwiskiem Bartosz Marczuk słyszałem w życiu trzy razy i od razu muszę oświadczyć, że za każdym razem było to dla mnie doświadczenie na poziomie informacji, że oto właśnie tak się zdarzyło, że zachorowałem na cholerę. Za pierwszym razem miało to miejsce kilka lat temu, kiedy ów Marczuk postanowił założyć bloga w Salonie24 i od razu walnął z najgrubszej rury:

„Powiem wprost. Wszystkich, którzy uważają, że wydłużenie wieku emerytalnego jest złe uważam albo za głupków albo za cyników. Jest jasne jak słońce, że jeśli żyjemy dłużej powinniśmy dłużej pracować. Dobrobyt i rozwój bierze się z pracy, a nie ze świadczeń. Ktoś kto tego nie rozumie jest głupkiem, ktoś kto rozumie, ale wykorzystuje w debacie lęki ludzi, jest cynikiem. Dobrze, że Trybunał Konstytucyjny dał im w tym tygodniu odpór i obronił decyzję o dłuższej pracy”.

Przeczytałem tekst Marczuka i zrobił on na mnie takie wrażenie, że nie dość, że w jednej sekundzie postanowiłem go zniszczyć u siebie na blogu, co też, jak sądzę dotychczas, udało mi się znakomicie, to jeszcze uznałem za stosowne udostępnić mu godne miejsce w swojej książce o Diable.

Drugi raz potknąłem się o ten muchomor, kiedy dowiedziałem się, że Marczuk został powołany na stanowisko wiceministra pracy w rządzie Prawa i Sprawiedliwości. I to już było naprawdę coś. Wziąć do rządu, który ma w swojej nazwie słowa „prawo” i „sprawiedliwość”, którego program zawiera się w haśle „Dobra Zmiana”, rządu który od początku do końca opiera się na autorytecie Jarosława Kaczyńskiego, agresywnego, pozbawionego śladu ludzkiej wrażliwości liberała, w dodatku oficjalnie głoszącego, że rząd, w ramach którego ma zamiar działać, to banda albo głupków, albo cyników, zrobiło na mnie wrażenie ponurego żartu, no ale uznałem, że widocznie minister Rafalska ma jakieś zobowiązanie w stosunku do jego mamy, lub siostry i obiecała mu tę robotę. W końcu nie ona pierwsza i nie ostatnia, podobnie jak prawdopodobnie nie on tam jedyny, a to że ja go rozpoznałem, to wyłącznie kwestia przypadku.

No i oto wczoraj trafiłem na Marczuka po raz trzeci, kiedy on postanowił skomentować na Twitterze zorganizowany przez Związek Nauczycielstwa Polskiego strajk i zrobił to w taki sposób, że dziś prawdopodobnie nie ma w Polsce nauczyciela, który by wierzył w to, że to co proponuje Prawo i Sprawiedliwość to jakakolwiek zmiana, a już z całą pewnością zmiana dobra. Domyślam się również, że znacznie przy tym wzrosła liczba osób, które uważają, że program 500+ plus to jest zwyczajne oszustwo, które prędzej czy później musi wyjść na wierzch, tak jak właśnie wyszło na wierzch to, że Rafalska zatrudnia u siebie kogoś tak strasznego. Cóż takiego nam ów ciekawy człowiek powiedział? Oddajmy mu głos:

„Paradoks. Strajkuje dziś grupa zawsze z największymi przywilejami w Polsce. Pewny awans i wysokie wynagrodzenie, ochrona, krótki czas pracy, extra urlopy. O co chodzi?”

Nie będę tu nikomu, a tym bardziej Marczukowi, który akurat nie zasługuje na nic więcej jak na to by mu splunąć na głowę z samego czubka Pałacu Kultury, tłumaczył na czym polega horrendalność tej wypowiedzi, zwłaszcza w sytuacji gdy autorem jest przedstawiciel tak zwanej klasy pasożytniczej, bo to jest dokładnie to, z czym mamy do czynienia w jego akurat przypadku, chciałbym natomiast zwrócić uwagę na reakcję, jaką wypowiedź Marczuka wywołała ze strony tych, których, jak mieliśmy prawo wierzyć, jak najbardziej słusznie, odsunęliśmy od bezpośredniego wpływu na losy kraju. Otóż nie zaszło jeszcze słońce nad owym idiotyzmem, jaki się wylał z marczukowego łba, jak portal tvn24.pl przedstawił bardzo solidne i treściwe wyliczenie wszystkich rzekomych przywilejów, jakimi polskie państwo obdarza nauczycieli za to, że oni w pewnym momencie swojego życia odnaleźli w sobie tę pasję, która ostatecznie zdefiniowała ich życie. A więc ową nędzną pensję, owo zaharowywanie się na śmierć wieczorami i w weekendy, ów nieustanny stres, jaki w każdym nauczycielu, który jeszcze zachował zdrowe zmysły, wywołuje kontakt z dyrekcją, pokojem nauczycielskim, czy wreszcie klasą szkolną, owe nieustanne zebrania i szkolenia, owe wycieczki szkolne, gdzie nauczyciel 24 godziny na dobę musi mieć oczy otwarte, by nie pójść siedzieć za głupotę pozostających pod jego opieką dzieci. Okazuje się, że wystarczyło nam wystawić jednego durnia, by ci, którzy w ciągu minionych lat, z pełną premedytacja i cynizmem, urządzili nauczycielom oraz polskiej szkole to piekło, mogli się nagle pokazać, jako ci, którzy rozumieją problem i znają receptę. Wystarczyło pozwolić Marczukowi, by w imieniu rządu Prawa i Sprawiedliwości poinformował nauczycieli, co dla nich ów rząd szykuje, by wszyscy ci wszyscy, którzy dotychczas – dokładnie tak samo jak dziś Marczuk – powszechnie głosili konieczność ukrócenia bezkarności tak zwanej „nauczycielskiej mafii”, nabrali wiatru w żagle i z jeszcze większym niż dotychczas zaangażowaniem głosili konieczność odbudowania tego, co rzekomo jest właśnie niszczone. Jestem pewien, że już niedługo pojawi się postulat najpierw dymisji Marczuka, potem Rafalskiej za to, że ta go uparcie broni, a następnie premier Szydło, za to, że broni Rafalskiej. A co naprawdę ponure, jeśli taki będzie rozwój wydarzeń, to postulat jak najbardziej słuszny.

W tej sytuacji nie pozostaje mi nic innego, jak wyprzedzić ten atak i wystąpić z tym apelem w imieniu swoim i czytelników tego bloga: Spieprzaj, dziadu! Precz! Zejdź nam pan z oczu raz i na zawsze. Swoją obecnością pan wyłącznie zaśmiecasz tę przestrzeń. Won!

Pozdrawiam wszystkich z pociągu, którym akurat własnie dojeżdżam do Warszawy, by się na Targach Wydawców Katolickich spotykać z Czytelnikami. Dziś i jutro będę od rana do wieczora czuwał na stoisku Kliniki Języka oznaczonym numerem 99. Zapraszam wszystkich.