Gdy Rafał Ziemkiewicz wybiera Stonogę

      No i stało się. Jak nas poinformowała nieoceniona Elig, po z górą dziewięciu latach System zdecydował się zaryzykować i publicznie zwrócić na nas uwagę. Po co, z jakiej okazji, w oparciu o jaki plan, tego na razie nie wiemy, ale przyznaję, że na wyjaśnienie tej zagadki osobiście czekam z niecierpliwością. A stało się tak, że w świątecznym wydaniu tygodnika „Do Rzeczy”, jego czołowy publicysta, znany nam aż nazbyt znakomicie Rafał Ziemkiewicz, zamieścił tekst – co ciekawe aż pod dwoma tytułami, czyli „Alfabet oszołomów”, oraz „Poczet obłąkanych” – w którym w charakterystyczny dla współczesnej publicystyki politycznej sposób przedstawił serię krótkich żartobliwych portretów najbardziej znienawidzonych przez polską prawicę osób, takich jak Jan Hartman, Zbigniew Hołdys, Stefan Niesiołowski, Krystyna Janda, Waldemar Kuczyński, Eliza Michalik, czy Joanna Scheuring-Wielgus, a w owym towarzystwie zechciał umieścić również dwóch blogerów – Coryllusa i Toyaha. Jak mówię, czemu wybitny prawicowy publicysta Rafał Ziemkiewicz nagle postanowił się przyznać do tego, że jednak wie, kim są Osiejuk i Maciejewski i tą wiedzą podzielił się w tak spektakularny sposób, umieszczając obu autorów w, co tu dużo ukrywać, towarzystwie naprawdę poważnym – tego zgadnąć nie potrafię. Faktem jest jednak, że od poniedziałku czytelnicy tygodnika „Do Rzeczy”, którzy dotychczas świetnie wiedzieli, kim są Niesiołowski i Hartman, natomiast o jakimś Coryllusie i Toyahu jako żywo nie słyszeli, teraz już mają okazję swoją wiedzę skutecznie poszerzyć.

      Mam przy tym podejrzenie graniczące z pewnością, że, choć oczywiście można przypuszczać, że uwagi Ziemkiewicza na temat Hartmana, Hołdysa, czy Kuczyńskiego mają na celu zaledwie dostarczenie czytelnikom prostej rozrywki, umieszczenie w tym towarzystwie Toyaha i Coryllusa pełni funkcję ściśle informacyjną. Chodzi o to, że jeśli Ziemkiewicz pisze, że Hartman jest za zabijaniem ludzi przewlekle chorych, czy że Niesiołowski kompulsywnie rzuca bluzgami, to wyłącznie po to, by z nich poszydzić, natomiast pisząc, że bloger Toyah w swoich tekstach głównie zajmuje się reklamowaniem twórczości Coryllusa, natomiast sam Coryllus autopromocją – wyłącznie informuje.

      Ale to przecież nie wszystko. Cały bowiem fragment poświęcony blogerom Coryllusowi i Toyahowi, składa się wyłącznie z informacji. Otóż, jak się okazuje, obok wspomnianej już wcześniej działalności autopromocyjnej, Maciejewski z Osiejukiem „nie zarabiają, nie publikują w żadnych czasopismach, książki wydają własnym sumptem, sami je sprzedają i sami kupują”, natomiast ich blogi zajmują się jedynie zwalczaniem „udającego patriotę Jarosława Kaczyńskiego” za jego kosmopolityzm, innych prawicowych publicystów, za to, że za swoją pracę biorą pieniądze, ale też autorów, których książki można kupić w księgarniach.

      I to jest to, co mnie w tym, na co się w tym przedświątecznym okresie wybrał Rafał Ziemkiewicz zastanawia najbardziej. Dlaczego on uznał za konieczne poinformować czytelników tygodnika „Do Rzeczy”, że obok Kuczyńskiego, Hartmana, Hołdysa i Niesiołowskiego, jest jeszcze w Polsce dwóch kompletnie stukniętych, nikomu nie znanych blogerów, którzy coś tam sobie bez sensu, w całkowitej samotności, na własny koszt, jedynie dla swojej chorej satysfakcji, dłubią? Czy już naprawdę nie byłoby ciekawiej pożartować sobie z Andrzeja Hadacza, czy ewentualnie Zbigniewa Stonogi? I kiedy już mi się wydawało, że w swoim wysiłku zmierzenia się z nieskończonością polegnę, nagle jeszcze raz przeczytałem sobie jedno zdanie, który się Ziemkiewiczowi wyślizgnęło spod paluszka: „...nie publikują w żadnych czasopismach, no chyba że jakieś będzie zainteresowane”. I to jest moim zdaniem hit. No bo spójrzcie Państwo, z czym mamy tu do czynienia. Wydawałoby się, że sytuacja każdego autora, niezależnie od tego, czy pisze w Polsce, we Francji, czy w Islandii, jest taka, że on nie publikuje w żadnych czasopismach, o ile któreś z nich nie będzie zainteresowane. To jest logiczne, prawda? Otóż w przypadku Rafała Ziemkiewicza jest zgoła inaczej. On publikuje nawet wtedy, kiedy jest brak zainteresowania. Przychodzi Ziemkiewicz do wybranej redakcji, daje swój tekst, a ktoś tam na to: „Przykro mi, panie Ziemkiewicz, ale nie jestem zainteresowany”. Na co – uwaga, uwaga – Ziemkiewicz odpowiada: „Nic nie szkodzi” i wyciąga z kieszeni kawałek papieru. Redaktor rzuca okiem, wykonuje odpowiedni telefon, wstaje i rozkładając przyjaźnie ręce odpowiada: „Ależ jak najbardziej, panie pisarzu. Cokolwiek pan sobie zażyczy”. I jest git. Właśnie tak. Git, czyli gites.

      I to jest ten ból, który kazał Ziemkiewiczowi się tak fatalnie odkryć. Świadomość, że może być inaczej.

Zachęcam wszystkich do kupowania moich książek, które są stale do nabycia w księgarni pod adresem www.coryllus.pl.