O wyskakiwaniu cierpienia i pobożności dla wybranych

      Jak pewnie przynajmniej tu na blogu dość dobrze wiadomo, uważam się za osobę religijną i nawet dość pobożną, natomiast chyba nigdy specjalnie nie dyskutowałem faktu, że owa pobożność ma charakter wybitnie ludowy, w tym sensie, że najlepiej się czuję w takim kościele, gdzie nikt ani przez chwilę – a ksiądz przede wszystkim – nie próbuje się zachowywać w taki sposób, jakby chciał pokazać Panu Bogu, kto tu jest najbardziej bez grzechu. Powiem wręcz, że jeśli ze wszystkich znanych mi kościołów upodobałem sobie swój kościół garnizonowy, to dlatego, że tu, jak chyba nigdzie indziej, można poczuć ową niezwykłą zupełnie solidarność w wierze, ale też i w grzechu, który nas łączy wcale w nie mniejszym stopniu niż nasza wiara. To tu, w moim kościele, ksiądz nie będzie się zżymał, jeśli zobaczy że połowa wiernych albo przysypia, albo myśli o wszystkim tylko nie o tym, co się akurat dzieje, i odwrotnie, nikt z wiernych nie będzie się szczególnie przejmował, jeśli ksiądz będzie odprawiał mszę tak jakby wieczór wcześniej wrócił z urodzinowego przyjęcia w zaprzyjaźnionej parafii. I on i my bowiem, mając świadomość swojej małości, gdzie trzeba to wstaniemy, gdzie wypada to usiądziemy, jak przyjdzie czas na śpiewanie, to pośpiewamy, a jak trzeba będzie się pomodlić, to się pomodlimy, a wszystko z nadzieją, że Pan tą naszą tak szczerą przecież skromnością nie pogardzi.

      Z drugiej strony trzymam w sobie bardzo silną niechęć do tych religijnych środowisk, gdzie do kościoła się chodzi przede wszystkim po to, by przeżyć chwile prawdziwego uniesienia, spowodowanego z jednej strony przez to, że kazanie było jeszcze lepsze, ludzie śpiewali jeszcze piękniej, a owo napięcie, jakie powoduje siła prawdziwie głębokiej wiary, prowokowało jeszcze większy dreszcz, niż miało to miejsce tydzień wcześniej. Ale nie chodzi tylko o postawę podczas Mszy Świętej. Mam tu na myśli ludzi, którzy na co dzień zachowują się tak, jakby uznali, że ich każdy krok jest nieustannie oceniany przez Pana Boga i ani im do głowy nie przyjdzie, że choćby nie wiadomo jak często wznosili oczy ku niebu, nic im to nie da jeśli nie będą sobie w stanie poradzić choćby ze swoim złym charakterem.

      Niedawno oglądałem rozmowę ojca Szustaka z rockowym gitarzystą Robertem Friedrichem. Otóż w pewnym momencie Friedrich, człowiek, jak powszechnie wiadomo, tak pobożny, że żadnemu z nas nawet nie wypada spojrzeć w jego stronę, opowiedział, jak to on bardzo chamsko potraktował muzyków z zespołu, z którym przyszło mu występować na wspólnym koncercie. Czemu był chamski? Powiem szczerze, że nawet dokładnie nie pamiętam, ale chyba on się na tamtych zdenerwował, że grali za długo i on musiał bez sensu czekać aż się zdoła sam zaprezentować. Nieważne. Chodzi bowiem o to, że on ich potraktował tak jak potraktował, im się zrobiło przykro, no ale on się w międzyczasie pomodlił, no i wtedy Pan go oświecił i Friedrich zrozumiał, że źle postąpił. Poszedł więc do kolegów-muzyków, przeprosił ich i od razu poczuł się lepiej. Otóż w czym rzecz? W tym mianowicie, że zdaniem Friedricha doszło do spięcia między nim, a Panem Bogiem, tymczasem prawda jest taka – i jemu to nawet nie przyjdzie do głowy – że spięcie nastąpiło wyłącznie między nim samym, a jego paskudnym charakterem, i lepiej by zrobił, gdyby akurat Pana Boga do tego nie mieszał.

      No ale niech już mu z tą jego pobożnością będzie jak najlepiej. Nie mój i w ogóle nie nasz to problem. Jest jednak coś, co mnie doprowadza do ciężkiej cholery, a mianowicie ten rodzaj religijności, gdzie już w ogóle nie ma miejsca dla człowieka, bo jestem tylko ja i Bóg. Oto redaktorzy „Gościa Niedzielnego”, w jego świątecznym wydaniu, uznali za stosowne oddać głos jakiejś Kasi, która opowiada o tym, jak jej ukochany mąż i ojciec jej dzieci zachorował nagle na raka i jak ona sobie świetnie z tą sytuacja poradziła. Proszę posłuchać:

„Od razu powiedzieliśmy o tym wspólnocie […] i tak jak tańczyliśmy na początku naszej znajomości z Kubą, tak na spotkaniach modlitewnych tej wspólnoty mogliśmy wyskakać Jezusowi nasze cierpienie. […] Kuba stał się piękniejszy. Potrafił wstać rano, wziąć różaniec i się modlić, choć wcześniej miał z tym problemy. Kolejnym krokiem było dostrzeżenie swoich grzechów, zwłaszcza materializmu, który obydwojgu nam zawrócił w głowach, wpędził w kredyty.

[…] W szpitalu okazało się, że ma przerzuty do mózgu. Byłam w szoku, ale do końca wierzyłam w uzdrowienie Kuby. Śpiewałam mu, była we mnie radość. […] Zadzwonili z informacją, że jego serce przestało bić. Przyjechałam. Stanęłam w drzwiach i – wielka łaska! - zobaczyłam mojego męża, który był taki piękny!

[…] Bałam się tej sytuacji, w której będę musiała przekazać dzieciom (3 i 9 lat), że tata umarł. Powiedziałam im: ‘Mam dwie wiadomości: jedna bardzo smutną i jedną bardzo radosną. Bardzo smutna jest taka, że tatuś już nie zagra z wami w piłkę, nie połaskocze was. Tatuś zmarł. A bardzo radosna jest taka, że tata jest w niebie’. Wtedy stało się coś, czego się nikt nie spodziewał: dziewczynki zaczęły tańczyć. I ja zaczęłam tańczyć. Była radość”.

     Ja wprawdzie już tylko się zastanawiam, czy zanim nasza pani Kasia zakomunikowała swoim córeczkom ową radosną wiadomość, że tata umarł, nie zapytała ich wcześniej, tak jak się to robi w tego typu zabawach, czy wolą najpierw usłyszeć wiadomość złą czy dobrą. No ale tu właściwie też, podobnie jak wcześnie w przypadku Friedricha, nie mam potrzeby tego komentować ani żartem, ani słowem poważniejszym. Każdy robi to co chce i czuje co czuje. Nawet jeśli pragnie zwariować, to jest to wyłącznie jego wybór. Natomiast uważam za coś absolutnie nie do zniesienia, kiedy jedno z największych i najbardziej prestiżowych katolickich pism w Polsce uważa za konieczne propagowanie postawy, wobec której blednie nawet niesławne „nie płakałem papieżu”. Obraz tej nieszczęsnej kobiety i jej dwojga małych dzieci tańczących z radości, bo ich mąż i tatuś właśnie umarł, robi wrażenie bardzo szczególnego szyderstwa. Jak mówię, zdaję sobie sprawę z tego, że różni ludzie znajdują różne drogi i sposoby, by sobie radzić ze swoją wiarą i że ich droga nie musi się choćby krzyżować z naszą. Jedni czują się członkami Kościoła „otwartego”, inni „zamkniętego”, jednego z nas wypełnia „Boża miłość”, kogoś innego „Boża bojaźń”, a nam nic do tego. Uważam jednak, że jedną rzeczą jest szukanie własnej drogi, inną natomiast zanurzanie się w cywilizacji, w której ludzie się cieszą, bo zmarł drugi człowiek. Taka bowiem cywilizacja, to cywilizacja obca i ja sobie nie życzę, by to ona właśnie urządzała nam swoje popisy, zwłaszcza w dniu, kiedy nasz Pan i Zbawiciel został umęczony i złożony w ciemnym grobie i, jak uczy nas Kościół, aby po trzech dniach zmartwychwstać, musiał najpierw „zstąpić do piekieł”. A jeśli ktoś jest tak wrażliwy, że owa perspektywa go wyłącznie wypełnia radością, niech ją sobie łaskawie zachowa dla siebie.

Jak wiemy, póki co nie mamy żadnej nowej mojej książki, natomiast to co jest powinno zdecydowanie wystarczyć. Zachęcam więc do odwiedzania księgarni pod adresem www.coryllus.pl i kupowanie tego czy owego.