O talentach jak diament i czarnym coachingu

     

      Zanim przejdę do właściwej części dzisiejszego tekstu, muszę opowiedzieć historię jeszcze z minionej niedzieli. Otóż kiedy się już skończyły targi, wsiadłem do pociągu do Katowic i kiedy wszedłem do przedziału, okazało się że na moim miejscu siedzi dziewczyna w wieku studenckim. Siadłem na wolnym miejscu naprzeciwko niej, a ona grzecznie zapytała, czy mnie przypadkiem nie podsiadła. Odpowiedziałem, że owszem, podsiadła mnie jak najbardziej, jednak póki nikt mnie z mojego miejsca nie wyrzuci, nie mam nic przeciwko temu, byśmy sobie siedzieli tak jak siedzimy. Już chwilę później okazało się, że ona też jedzie do Katowic, tyle jednak że nie dość, że nie ma biletu, to jeszcze pędząc na pociąg zgubiła gdzieś portfel z pieniędzmi, dokumentami, kartami i w ogóle wszystkim, co człowiek trzyma w portfelu. W tej sytuacji zdeklarowałem, że kiedy przyjdzie konduktor, ja jej ten bilet kupię, a my się jakoś w Katowicach spotkamy i ona mi te pieniądze jakoś odda. Dziewczyna się ucieszyła i obiecała, że mi forsę odda jeszcze na dworcu, bo tam będzie na nią czekał narzeczony z kasą. No a potem już sobie tylko rozmawialiśmy. Rozmowa stała się tym ciekawsza, kiedy okazało się, że dziewczyna ma na imię Patrycja, mieszka w Warszawie, natomiast w Katowicach studiuje wokalistykę jazzową na Akademii Muzycznej, a we mnie się natychmiast obudziła ambicja, by ją zacząć odpowiednio muzycznie edukować. Ponieważ tak się złożyło, że w przedziale z nami jechali jeszcze nieco tylko ode mnie młodsi państwo ze Szczekocin, którzy mieli kompletnego fioła na punkcie tak zwanego classic rocka, to dziecko już do końca podróży nie miało z nami najmniejszych szans.

     Te niemal trzy godziny minęły jak z przysłowiowego bicza trzasnął, narzeczony po Patrycję jak należy przyszedł, kasę mi również jak należy oddał, a na odchodnym owa Patrycja zaprosiła mnie jeszcze bym przyszedł na jej występ w najbliższy czwartek w Akademii. No a ponieważ to było bardzo miłe dziecko, ja się tam wczoraj wybrałem i o tym właśnie chciałem dziś napisać. Otóż jest tak, że ponieważ ja mam tu w Katowicach dość dużo znajomych muzyków, w pięknej sali koncertowej Akademii Muzycznej w Katowicach byłem wielokrotnie, natomiast dotychczas nie widziałem najmniejszego powodu, by się tam pokazywać przy okazji popisów studentów miejscowego wydziału wokalistyki jazzowej. No a wczoraj jak najbardziej tam poszedłem i od razu muszę powiedzieć, że to co tam przeżyłem, do dziś mnie nie opuszcza. Otóż proszę sobie wyobrazić, że poza „moją” Patrycją, występowała tam cała kupa innych muzyków i wokalistów, a ja nie pamiętam, kiedy ostatnio miałem okazję uczestniczyć w koncercie, który zrobiłby na mnie takie wrażenie. Oni wszyscy byli tak nieprawdopodobnie znakomici, że ja nie jestem w stanie wskazać na współczesnej polskiej muzycznej scenie nikogo o choćby zbliżonej klasie. To co miałem tam okazję wysłuchać, to był poziom europejski bez jakiejkolwiek dyskusji. Te dziewczyny – bo to były głównie dziewczyny – były tak dobre, że przy nich nikną nie tylko współczesne gwiazdki polskiego popu, ale też tacy klasycy jak Krystyna Prońko, Ewa Bem, Hanna Banaszak… można wymieniać. Był też chłopak, który wykonał całkowicie autorską, elektroniczną wersję przeboju Beatlesów „Norwegian Wood” na takim poziomie, że gdyby mi to puściło moje dziecko i powiedziało że to jest jakiś Belg, czy Duńczyk, to ja bym oszalał z wrażenia. Była też dziewczyna z Białorusi z piosenką Młynarskiego „Polska miłość”, a ja tam siedziałem wciśnięty w fotel i nie wiedziałem, co się dzieje. A działo się mianowicie to, że najprawdopodobniej to, co ja zobaczyłem tam, na tym w gruncie rzeczy prowincjonalnym koncercie studentów Wydziału Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach, stanowi znakomity symbol ogólnej sytuacji na rynku tak zwanej kultury w Polsce. Ja jestem pewien, że ogromna większość tych muzyków i tych piosenkarzy, jeśli zachowają swoje dotychczasowe ambicje i w pewnym momencie zorientują się, że wszystkie drogi do kariery są zamknięte, to albo się zgodzą pójść na jakieś nędzne kompromisy z cwaniakami z branży, albo zwyczajnie wyjadą za granicę i tam będą się realizować w jakiś klubach. A my tu zostaniemy z Patrycją Markowską, Justyną Steczkowską, no i oczywiście Agnieszką Chylińską. Z mężczyzn będzie nam śpiewał Dawid Podsiadło.

      No ale przecież nie chodzi tylko o muzykę. Wszyscy tu znamy mój stosunek do wszystkiego co powstaje w Polsce, gdy chodzi już nie tylko o ową muzykę, ale również o teatr, film, czy literaturę, a ja dziś mam wrażenie, że jest bardzo prawdopodobne, że to czego doświadczyłem wczoraj w sali koncertowej Akademii Muzycznej w Katowicach to tylko część tego, co się wyprawia w całej tej przestrzeni nadzorowanej przez ministra Glińskiego i wszystkich tych co pod nim. Dziewczyna którą poznałem w pociągu z Warszawy do Katowic w ubiegłą niedzielę, nie jest może kimś, kogo płyty bym chciał kupować, ale z całą pewnością prezentuje bardzo wysoki europejski poziom sztuki estradowej. Muzycy, którzy towarzyszyli piosenkarkom, nie są pewnie jakoś szczególnie wybitni, niemniej jednak jestem pewien, że oni by się mieścili w każdej poważnej ofercie, czy to w Amsterdamie, w Paryżu, czy w Wiedniu. W odróżnieniu od tego, czego się nam tu każe słuchać na co dzień. Niedawno ktoś mnie spytał, dlaczego ja nie próbuję się ze swoimi książkami przebić do czegoś, co nazywamy głównym nurtem. A ja odpowiadam zawsze tak samo, czyli że aby liczyć na tak zwany komercyjny sukces, musiałbym się w pierwszej kolejności ukorzyć przed gorszymi od siebie, a tego robić nie chcę. I tak się sprawy mają na każdym etapie i w każdym miejscu owego rynku.

      Biedna Patrycja. Wystąpiła swego czasu w telewizyjnym programie Voice of Poland i niemal go wygrała. Oceniały ją Patrycja Markowska i Justyna Steczkowska. Obie słuchały tego występu i bardzo uprzejmie pokazały, jak bardzo im się podobało. Oglądam ów występ na youtubie i dostaje autentycznej cholery. Ja na jej miejscu bym przede wszystkim się tam nie pokazywał, no ale skoro już coś mnie tam poniosło, to bym powiedział tym dwóm, że gdybym miał śpiewać tak jak one, to bym się zatrudnił na kasie w Biedronce, odwróciłbym się na pięcie i wyszedł. Co od lat regularnie czynię. Odwracam się na pięcie i wychodzę. I wszystkich do takiego właśnie podejścia zachęcam.

Już jutro w Warszawie rozpoczyna się dwudniowy kongres prawdziwej prawicy, czy jakoś tak, organizowany przez środowisko związane z „Najwyższym Czasem”. Z tej okazji w Bibliotece Rolniczej obok kościoła św. Anny będziemy sprzedawać nasze książki. Wszystkich serdecznie zapraszam. W sobotę od 10 do 18, w niedzielę od 10 do 16. Może być wesoło.