Na sekundę przed skokiem

W filmie Ewy Stankiewicz i Jana Pospieszalskiego o Solidarnych z roku 2010 jest scena, kiedy jakiś chłopak, z ogromnym wzruszeniem rzuca Pospieszalskiemu w twarz pretensje o dziennikarskie kłamstwa i manipulacje, w sposób oczywisty kierując je do Pospieszalskiego, i żeby nie było wątpliwości, wciąż powtarza jedno słowo „wy”. Nie „oni”, lecz „wy”. To co mnie w tej scenie uderzyło, to, poza tym niezwykłym wzruszeniem z jakim ów chłopak wyrzucał z siebie swój żal, reakcja Jana Pospieszalskiego. On ani jednym słowem nie próbuję się osłonić się od tego ataku, ani jednym gestem nie okazuje swojego zniecierpliwienia, nie wypowiada narzucających się przecież słów: „To nie ja. Ja byłem w porządku”. On przyjmuje ten atak bez słowa protestu, jakby chciał powiedzieć: „Tak. Jestem dziennikarzem, a więc i jednym z nich. Rozumiem ten żal i przepraszam”.

Niezwykła jest ta scena. Przecież wiemy wszyscy, że kto jak kto, ale akurat Jan Pospieszalski nigdy jednym złym słowem, jednym kłamstwem, jednym nieprzyjaznym gestem nie skrzywdził Lecha Kaczynskiego. Jeśli o to idzie, jego sumienie pozostaje czyste jak śnieg. Mimo to zachował się bardzo odważnie i pozostał milczący. Oglądaliśmy ten film i syn mój zwrócił uwagę na to, jak w sytuacji, gdy pojawi się jakakolwiek pretensja pod adresem dziennikarstwa mainstreamowego, reagują mainstreamowi dziennikarze. Oni natychmiast wstrzymują wszelką dyskusję, dopóki nie zostanie wyjaśniona ta jedna kwestia – że oni akurat są bez winy. Że owszem, może gdzieniegdzie bywa nienajlepiej, ale nie jeśli idzie o nich. Zupełnie jakby w tej samej sekundzie, w przyczepionej do ucha słuchawce pojawiało się polecenie: „Stop. Dalej ani słowa. Kłamią wszyscy, ale nie my.”

Przypomniał mi się film Stankiewicz i Pospieszalskiego, z tą szczególną sceną, parę dni temu, kiedy Jarosław Kaczyński zarzucił telewizji TVN24 dziennikarską nieuczciwość, i od tego momentu znaczna część sił i środków pozostających w dyspozycji grupy ITI została skierowana w kierunku nieustannego tępienia właśnie Jarosława Kaczyńskiego. Od pierwszego dnia. Zaledwie parę godzin po tej wypowiedzi. Nawet jeśli zgodzimy się z opinią, że od pewnego czasu antypisowskie ataki w TVN-ie odrobinę zelżały, i doszło do pewnej równowagi – ten czas należy już do historii. Dziś jest równie ostro, a możliwe, że jeszcze ostrzej, niż wcześniej. I z każdym dniem jest coraz gorzej.

Oto parę dni temu poseł Adam Hoffmann w rozmowie w Radiu Zet powiedział, że to co dziennikarze ostatnio robią z wizerunkiem Jarosława Kaczynskiego przypomina najgorsze czasy niszczenia Lecha Kaczyńskiego. I że on prosi, by sobie przypomnieć, jak to pierwszych dniach po 10 kwietnia jedni patrzyli w zdziwieniu na dotychczas nieznane zdjęcia Prezydenta, i nie mogli się nadziwić, jaki to był miły, sympatyczny i pełen radości człowiek, a inni płonęli ze wstydu. Monika Olejnik zareagowała na te słowa szokiem. Jakie zdjęcia? O czym Hoffmann gada? A że niby jak go pokazywano? Że z dołu? A co? Z dołu Kaczyński wyglądał źle? A czyja to wina? Po Olejnik głos zabrał sam Grzegorz Miecugow i ogłosił, że Hoffmann bezczelnie kłamie, dlatego, że wszystkim wiadomo, że różnica między okresem sprzed i po 10 kwietnia była tylko taka, że po katastrofie swoje zdjęcia udostępnił osobisty fotograf Prezydenta. A więc pojawiły się zdjęcia, których mainstream nie posiadał i tyle. I czyja to niby wina?

A więc po dziesięciu już niemal miesiącach od tamtej pamiętnej soboty, możemy powiedzieć, że zamknęliśmy kolejny etap. Jerzy Urban urządza konkurs na najdowcipniejszy pomysł na śmierć Jarosława Kaczyńskiego, jego koledzy dziennikarze pracowicie krzątają się oczywiście wokół tego, co już jakiś czas zaczęli, my w osłupieniu patrzymy się w tę umierającą pomaleńku biało-czerwoną szachownicę, no i przy okazji słyszymy, że tak naprawdę 10 kwietnia nie wydarzyło się nic. A poza tym, wszystko jak zawsze. Zupełnie jakby z Herberta – handel i kopulacja.

I z całą pewnością moglibyśmy już tylko tonąć we łzach, gdyby nie jeden fakt. Fakt najważniejszy. Fakt, którego nie jest w stanie przekreślić nic i zagłuszyć żaden, choćby najbardziej tubalny śmiech – jak powiedział niedawno Jaroslaw Kaczyński, nasz żal to kwestia osobnej kultury. A kultura, trzeba nam wiedzieć, to nie kaprys, nie napowietrzna fantazja. To potężna broń. Już nawet dziś gdzieniegdzie widać, jak potężna. Pokazuje to Jan Pospieszalski, pokazujemy my. A jeszcze wiele przed nami.

Tekst wcześniej zamieszczony na portalu www.solidarni2010.pl