Titanic - reaktywacja

W poprzednim tekście o prawdzie tryumfującej, wspomniałem o tym, jak to pewien mój przyjaciel, który miał okazję oglądać z bliska, bez pośrednictwa kamer telewizyjnych, różnych przedstawicieli reżimu, opowiedział mi, że z tego strachu, w jakim oni niewątpliwie żyją od miesięcy, ich twarze zmieniły się w autentyczne maski, a sposób w jaki się zachowują świadczy o tym, że oni autentycznie dygoczą. Mówił mi ów kolega, że taki na przykład Paweł Graś, kiedy spojrzy się na niego z bezpośredniej odległości, budzi już tylko przerażenie. Te kilogramy pudru, które mu wraz z potem spływają z twarzy, by zostać zastąpione przez kolejne jego warstwy, pokazują najwyraźniej jak tylko można, że to już jest ostatni etap. Sam oczywiście nie miałem okazji, ale myślę, że mogę sobie ten stan wyobrazić. Pamiętam choćby finałową scenę ze Śmierci w Wenecji Viscontiego, kiedy to na plaży samotnie umiera wypomadowany Dirk Bogarde, a po jego policzkach spływa szminka zmieszana z czarnym tuszem. I myślę, że to musi być mniej więcej coś takiego.

Pewnie bym zapomniał o tej informacji, ale akurat wczoraj też, dzięki temu, że własnie oni, ta upudrowana masa, skutecznie pozbawiła mnie normalnej możliwości utrzymania rodziny, miałem okazję oglądać posiedzenie Sejmu w sprawie smoleńskiej katastrofy, i przy okazji musiałem raz na jakiś czas oglądać sylwetki członków rządu siedzących w tym swoim czarnym kąciku. Wprawdzie kamery nie pokazywały ani tuszu, ani szminki, ani nawet obraz nie skakał ze zdenerwowania, ale to co widziałem, w pewien szczególny sposób mi wystarczyło. Kiedy przemawiał Jaroslaw Kaczyński, a i po nim inni, to co tam się wyprawiało stanowiło obraz, który być może kiedyś będzie pokazywany na szkoleniach dla adeptów psychiatrii.

Właściwie tylko siedzący z przodu Donald Tusk i minister Miller utrzymali stałą, mniej więcej kontrolowaną pozycję, taką w jakiej ich ustawili specjaliści od wizerunku. To jednak co już się działo obok i bardziej z tyłu, z mojego punktu widzenia, niosło wieść bardzo radosną. Że to już jest prawdziwy koniec. Dziś, to już są wyłącznie stymulowane jakimś ruskim prądem trupy, lub polską kokainą pół-trupy. Minister Rostowski i pani minister Fedak nieustannie – nieustannie! – rozmawiali, utrzymując się w stanie permanentnego rozbawienia. Kaczyński mówi „polscy piloci byli błędnie informowani”, a Rostowski w śmiech. Kaczyński mówi „Polska”, a Fedak oczy w słup i chichot, ewentualnie… głowa na kolano i coś tam grzebie.. I to zupełnie niezależnie od tego, co mówił Kaczyński i co robili ich koledzy. Od czasu do czasu, oboje się uspokajali i wtedy tylko z głupim uśmiechem na twarzach patrzyli gdzieś w przestrzeń.

Minister Ewa Kopacz przez cały czas – też niezależnie od tego, co mówił Kaczyński i co wyprawiali siedzący obok niej Fedak i Rostowski – kręciła głową i robiła na zmianę dwie miny – jedna pod tytułem „No nie! To się nie mieści w głowie”, a druga „No nie! Ja już nie mam do niego siły”. W pewnym momencie nagle zerwała się z miejsca, jakby chciała gdzieś pobiec, ale Rostowski z uśmiechem ją ściągnął na fotel, patrząc na nią, jakby chciał powiedzieć: „Daj pani spokój, tu mam jeszcze trochę”. Radek Sikorski natomiast siedział z zasępionym czołem i cały czas ze zrozumieniem kiwał głową, zupełnie obok tego, czy słowa, które do niego płynęły, wymagały jakiejkolwiek reakcji, czy nie. No a z samego przodu ten Tusk, cały czas nieruchomy, z zasępioną twarzą, w jednej fotograficznej pozycji zamyślonego Lenina. Dobre. Bardzo dobre.

Słuchałem najpierw Kaczyńskiego, potem Kamińskiego, potem Dorna, Macierewicza, Brudzińskiego – obojętne – a na tej pijanej swoim obłędem galerii toczył się ten niezwykły spektakl. Tusk, podparty w tym swoim zasępionym pochyleniu, obok niego sztywny Miller z wyrazem twarzy sytuującym go gdzieś pomiędzy Lepperem, a lokalnym wójtem z PSL-u, dalej ten kiwający bezmyślnie głową Sikorski, za nim roztrzęsiona Kopacz, a jeszcze dalej Fedak zabawiająca się z Rostowskim. I właśnie wtedy pomyślałem sobie, że oto tu, w tym właśnie momencie, układają się dwa plany – jeden ten, którego obserwować nie byłem w stanie, a który dopiero pewnie pojawia się, kiedy popatrzymy z bliska, a więc albo w postaci śladów białego proszku pod nosem, lub tej wymieszanej z potem szminki, a drugi już zupełnie realny – a więc wypełniony przez najbardziej oczywisty strach i szaleństwo.

No i jeszcze coś – coś co się pojawiło troszkę później, kiedy za marszałkowskim stołem zasiadł Stefan Niesiołowski, a na scenę zaczął wchodzić rozochocony tym pomyślnym wiatrem pisowski plankton, by rzucać w stronę tych obłąkańców wszelkie możliwe odmiany tego samego pytania: „Czy wy wiecie, jaka przyszłość przed wami?” Otóż chodzi mi o Niesiołowskiego. On już mianowicie nie był w stanie z siebie wykrzesać nic, jak tylko to, by z tym pijanym spojrzeniem, raz na 60 sekund, naciskać przycisk wyłączający mikrofon kolejnym posłom. Jak pięcioletnie dziecko. Jak wściekłe, zawzięte w swoim szczeniackim obłąkaniu, dziecko.

Doprawdy nie wiem, jak to się wszystko skończy, a tym bardziej kiedy. Ale wiem, że to już nastąpi bardzo niedługo i pewnie bardzo nagle. Czy to się stanie tak, że któryś z nich nagle umrze, czy może w sposób już najbardziej widoczny zwariuje? Może być różnie. Ale wczoraj widziałem jak nigdy dotąd jasno, że ten dzień jest już bliski. Sam mogę tylko zgadywać. Mogę nawet ogłosić zabawę. Kto z nich będzie pierwszy i w jaki sposób? Mój typ jest taki: Kopacz. Zacznie wrzeszczeć. Do udziału w moim konkursie zachęcam marszałka Schetynę. To niegłupi człowiek. On musi wiedzieć dużo. Ostatnio udowadnia to niemal codziennie.