Co widać z klatki

Poniższy tekst został wcześniej opublikowany u zaprzyjaźnionych Solidarnych 2010, a dziś udostępniam go tu, dla pożytku i dobra wspólnego.

Parę dni temu, całkowicie oczywiście niezależna, samorządna i samodzielna w każdym swoim posunięciu tak zwana Prokuratoria Generalna ogłosiła, że dzieci, żony, mężowie i rodzice poległych w Smoleńsku osób, jeśli tylko złożą odpowiedni wniosek, dostaną od polskiego państwa po 250 tys złotych na głowę. Dodatkowo, jeśli ktoś się okaże na tyle pazerny, że całe 250 tys. będzie mu za mało, naturalnie będzie mógł dostać jeszcze więcej, i być może obejmie to nawet osoby spoza tego wstępnie zakreślonego zakresu, choć ta akurat kwestia, już będzie wymagała negocjacji.

Wiadomość ta pojawiła się zupełnie nieoczekiwanie, a sposób w jaki pzostala dostarczona, też robił wrażenie działania, jak to mówią, „prosto zza winkla”. Idzie sobie człowiek spokojnie drogą, a tu zza rogu wypada na niego bandzior z kijem i trzask go w łeb. Niczego nieświadomi obywatele siedzieli więc sobie pewnego spokojnego popołudnia wygodnie w swoich fotelach, przed nimi dyskretnie falował błękit ekranu, a tu nagle, na żółtym pasku pojawił się napis: „Każdy bliski ofiar katastrofy w Smoleńsku otrzyma od państwa po ćwierć miliona złotych”.

Na mnie – zresztą, jak podejrzewam, nie tylko na mnie – największe wrażenie zrobiło to „ćwierć miliona”. Zabrzmiało bowiem ono tak, że już tylko można było czekać aż odezwą się werble, a ruski chór krasnoarmiejców odśpiewa tę sumę tak, by każdy dokładnie wiedział, o jakie pieniądze chodzi. Miliony, towarzysze – miliony! To się akurat nie wydarzyło, ale jak najbardziej odpowiednio wytresowani redaktorzy bardzo się postarali, żeby zamiast tych tysięcy, owe miliony zabrzmiały odpowiednio głośno.

Oczywiście, każdy średnio gramotny obywatel doskonale rozumiał, jaki to spektakl postanowiono nam urządzić. Tym bardziej, można było mieć od początku pewność, że i rodziny pomordowanych, a także ich adwokaci świetnie się zorientują w tej najbardziej podłej prowokacji. I tak się oczywiście natychmiast stało. O ile się nie mylę, jedynie adwokat pani Szmajdzińskiej i pana Deresza, a z tak zwanych naszych, Roman Giertych – jak się nagle okazuje, też którąś z rodzin w tym nieszczęściu reprezentujący – jak usłyszeli o tych pieniądzach, ucieszyli się jak dzieci, no ale jeśli idzie o nich, sprawę mamy od dawna zamkniętą, więc cokolwiek oni zrobią, czy powiedzą, nas już to nie zdziwi. Reszta, jak mówię, oświadczyła, że takiej bezczelności świat nie widział i niech sobie prokuratura, wraz ze swoimi administratorami, wsadzi tę pieniądze w którąkolwiek z dostępnych dziur.

No i – pomijając żywą oczywiście dyskusję na różnego rodzaju internetowych forach na temat pisowskiej pazerności – mamy znów pełen napięcia spokój. Jedyne co, jak się zdaje po tym wybryku władzy, nam pozostało, to kolejna nauczka. Wydaje mi się jednak, że dość interesująca. Otóż oni muszą być albo już wręcz nieprzyzwoicie zdesperowani, i cokolwiek już dziś robią, dowiodą wyłącznie swojego obłąkania, albo trzymają stały poziom, tyle że w skali dotychczas nam nieznanej. Ten bowiem rodzaj myślenia, jest dla zwykłego człowieka całkowicie porażający. W sposób całkowicie oczywisty, oni musieli uznać, że te pieniądze, to będzie dobra przynęta. I to nie tylko na durny naród, który jak słyszy słowo ‘milion’, dostaje dreszczy, ale przede wszystkim na tak ciężko doświadczone rodziny. Oni najwyraźniej musieli przenieść na innych swój własny, absolutnie chory, sposób patrzenia na świat, i uwierzyli, ze jak taki na przykład mąż pani posłanki Natali Świat usłyszy, ile to nagle może dostać pieniędzy, natychmiast zapomni o bożym świecie i wyciągnie po te pieniądze rękę. Tymczasem stało się tak, że w powietrzu zawisły tylko dwie ręce. Dwóch szczególnych adwokatów.

W ten typ kalkulacji oczywiście cywilizowanemu człowiekowi trudno jest uwierzyć, ale tak to musiało być. Oni, publikując tę informację w taki sposób, musieli tak właśnie myśleć. Musieli liczyć na to, że rodziny się na te pieniądze połaszą. Inaczej, musielibyśmy uznać, że mamy już tylko do czynienia z efektem klatki. Obie ewentualności zresztą możemy przyjąć z całkowitą i zimną satysfakcją.