Co my tu jeszcze robimy?

Do napisania tego tekstu zainspirował mnie ostatnio nasz kolega z Gdyni, który w swoim komentarzu pod wpisem o kieszeniach Leszka Balcerowicza zasugerował, że powinniśmy się przestać zajmować jakimś Balcerowiczem, czy Owsiakiem, bo ich tym tylko dowartościowujemy. Wcześniej jeszcze, cos podobnego usłyszałem od naszej koleżanki Ginewry, która napisała, że dla niej nie istnieje TVN, a w związku z tym, teksty, które się tu z TVN-em w treści pojawiają, są jej obce i obojętne. Te dwie opinie – plus może jeszcze zalinkowany przez naszego marynarza tekst Ściosa – kazały mi się zastanowić, po co my tu w ogóle jesteśmy. Po co ja wciąż piszę te teksty i co za potrzebą ich pisania stoi. A przede wszystkim może to, jaki ma sens szarpanie się z tą straszną materią, kiedy widzimy jak na dłoni, żeśmy fatalnie przegrali. I to przegrali już nie tylko z Systemem, ale również ni stąd ni z owąd okazało się, że wlała nam Polska.

Polska? Owszem. Parę dni temu oglądałem – właśnie w TVN-ie, moja droga Ginewro – niezwykle poruszającą rozmowę Sekielskiego z wdową po zamordowanym pod Smoleńskiem Krzysztofie Putrze. Wygląda na to, że jedyną publiczną wypowiedź pani Putra od tamtej strasznej soboty. Z rozmowy tej najbardziej zapamiętałem fragment, jak ona opowiada, że z mężem zawsze starali się wychowywać dzieci na dobrych i dumnych Polaków, i jedno z nieszczęść które ta katastrofa im przyniosła, to to, że dzieci już nie kochają Polski. I to mam mniej więcej na mysli, kiedy mówię, że przegraliśmy najwidoczniej również z Polską. Po co więc tu wciąż sterczeć i pisać? Żeby dowartościować zło?

Kiedy trzy lata temu zacząłem umieszczać na tym blogu pierwsze teksty, robiłem to wyłącznie z czystej potrzeby wypowiedzenia się. A więc to pisanie było czymś na kształt wierszy, jakie ludzie – nie poeci, lecz zwykli ludzie – piszą, nie po to by zdobyć popularność, lub dotrzymać terminu umowy, czy nie wypaść z rynku, ale tylko dlatego, że po głowie chodzą im różne słowa, a oni chcą je tylko urealnić. Kiedy dziś myślę o tym jak to się wszystko zaczęło, wiem, też, że ta pierwotna przyczyna jest wciąż ze mną, i jeśli coś się tu zmieniło, to wyłącznie to, że jest ona jeszcze bardziej intensywna. A więc piszę tak jak oddycham.

Żeby pokazać, jak to działa, opowiem pewną przygodę. Jechałem sobie któregoś dnia z panią Toyahową tramwajem i nagle zaczął mi się układać w głowie cały nowy tekst. Po chwili, wiedziałem dokładnie, jak on się będzie zaczynał, jak się będzie rozwijał, jak go zakończę, jaki będzie długi; miałem go w głowie, każdy jego szczegół, i już potrafiłem tylko myśleć o tym, że dopóki nie wrócę do domu, nie napiszę go i tu go nie wrzucę, to on będzie taki biedny, bezużyteczny i nikomu na nic. Denerwowałem się jak wszyscy diabli, żeby jak najszybciej przyjechać do domu i to co miałem w głowie, napisać. A więc tak to wyglądało. Ten blog był jak wiersz, który staje się dopiero wtedy, gdy go usłyszy czyjeś ucho.

Jednak już po niedługiej chwili, stało się tak, że poza czystą potrzebą powiedzenia tych kilku słów prawdy, pojawiła się walka. Prawdziwa walka, z prawdziwym wrogiem i z prawdziwymi ofiarami. I oczywiście ta część tego pisania też jest wciąż ze mną. A zatem mamy i walkę i potrzebę ekspresji. Jest jednak jeszcze coś, a co pojawiło się mniej więcej w tym samym czasie, kiedy pojawiła się walka. Mam na myśli to wszystko, co sprawiło, że te teksty przestały być potrzebne tylko mi, ale również – a nie wykluczone, że może i bardziej nawet – innym. I tu znów muszę coś opowiedzieć. Od czasu gdy to pisanie stało się oprócz wszystkiego, jeszcze sposobem na utrzymanie mojej rodziny, otrzymuję za te teksty – i za to wojowanie – pieniądze. Żywe pieniądze. I to co mnie wiecznie zadziwia, to to, że wiele osob, na tyle hojnych by ten blog wspierać, z niezwykłym uporem potrzebuje wciąż zaznaczać, że dla nich to co tu mogą sobie przeczytać jest jak woda, powietrze i tlen. I że kiedy oni mi dają swoje pieniądze, to mi przy tym dziękują. I tu już nie ma żartów. Jeśli jest tak, jak oni piszą, to sprawa się robi zdecydowanie bardzo poważna.

Nie pamiętam, kiedy się stało tak, że te teksty zacząłem traktować jako walkę. Wiem, że kiedy jeszcze w Salonie zamieściłem notkę numer 300, zatytułowałem ją tą liczbą, a w samym już tekście nawiązałem do komiksu pod tym samym tytułem i, żeby już zupełnie nie było wątpliwości, o co chodzi, zakończyłem ją zdaniem o zasłoniętym słońcu i walce w cieniu. A więc już wtedy z całą pewnością ten blog służył do zabijania złych ludzi i ich złych myśli, i do niszczenia ich złych dróg. Ale też już i wtedy miał na celu niesienie nadziei, nawet jeśli ta nadzieja miała się sprowadzać tylko do zapewnień o naszej gotowości do walki w cieniu.

Ale to było już dawno, dawno temu, kiedy wszystko – a w tym nawet ten cień – wyglądało zupełnie inaczej. Pozwolę sobie tu przyznać się do pewnych szczególnych myśli, które wówczas chodziły mi po głowie. Otóż był rok 2009, niemal każdy dzień przynosił kolejne wydarzenia, kolejne nadzieje i kolejne porażki, a na tle tego wszystkiego wiele osób namawiało mnie, żebym spróbował opublikować wybór tych tekstów w formie książki. No więc próbowałem, i cały czas przy tym myślałem, że byłoby dobrze, żeby z ewentualną publikacją zdążyć przed wyborczym rokiem 2010. Przede wszystkim dlatego, że jeśli mamy rzeczywiście traktować te teksty jako ten słynny już nóż o sześciu ostrzach, dobrze by było je wykorzystać jako pewnego rodzaju broń. Po drugie jednak, bałem się, że jeśli jakimś cudem i kolejny rok okaże się dla na porażką, to później każda z tych notek przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie, i będzie mogła już budzić wyłącznie pogardliwe uśmiechy. Że jeśli Lech Kaczyński nie zostanie ponownie prezydentem, to większość tego cośmy tu przez te wszystkie lata wygadywali, można będzie wyrzucić na śmieci.

Nikt oczywiście nie zechciał wydać tych tekstów w formie książki, nikt nie zgodził się zorganizować im zwyczajnej dystrybucji, nawet Rzeczpospolita nie zgodziła się żadnego z nich wydrukować… więcej, nawet NASZA Gazeta Polska je fatalnie zlekceważyła. A więc zostały sobie wszystkie tu gdzie są i dziś. W Sieci. Ale też przyszedł kolejny rok i pamiętnej kwietniowej soboty wszystko się zmieniło. Kolejne miesiące, to wciąż była walka - jeszcze bardziej pełna nadziei i pewności ostatecznego zwycięstwa – i ta walka, wedle wszelkich danych, skończyła się kompletną porażką. Stoimy tu dziś, wykończeni, potłuczeni, zmarnowani, bez nadziei i bez uśmiechów, pokonani w sposób absolutnie modelowy. A jest jeszcze gorzej, niż można się było spodziewać. Bo o ile wcześniej wydawało się, że możemy przegrać lub wygrać jako naród, to dziś wiele wskazuje na to, że naród wygrał jak najbardziej. Naród ma pełną satysfakcję. Przegraliśmy my. I nagle się okazało, że chyba nie do końca możemy mieć pewność, czy nasze rozeznanie w sytuacji kiedykolwiek było dobre na tyle, żeby się mądrzyć.

Kiedy to piszę, przychodzi mi do głowy nasz kolega Gemba, który kiedyś bardzo dużo tu bywał i w pewnym momencie stał się jednym z podstawowych elementów tego bloga. Po smoleńskim mordzie, a już ostatecznie po lipcowej porażce i po tryumfalnym zwycięstwie Narodu, złożył nasz kolega uroczyście broń, a następnie popełnił rytualne samobójstwo. Odejście Gemby z tego bloga – podobnie zresztą jak uderzający spadek aktywności wielu innych z naszych przyjaciół – każe mi się coraz częściej zastanawiać, o co dziś w gruncie rzeczy walczymy i po co? Coraz częściej zastanawiam się, czy nie jest tak, że z pewnego punktu widzenia, wszystkie te notki, które tu niemal każdego dnia się rodzą, budzą już tylko z jednej strony obojętne wzruszenie ramion, a z drugiej szyderczy śmiech. I czy znów, nie jest tak, jak było na początku, że ja wszystko tu piszę wyłącznie dlatego, że muszę? I że nawet jeśli wciąż są tu ci wszyscy ludzie, którym to pisanie jest naturalnie potrzebne, jest ich coraz mniej, a w końcu i oni stąd odejdą?

Jedno – i to dla sprawiedliwości trzeba tu podkreślić – przynajmniej w tym wszystkim jest pocieszające. Jestem szczerze przekonany, że żadna z notek tu zamieszczonych przed 10 kwietnia nie straciła na znaczeniu i sensie. Wręcz przeciwnie, każde słowo, jakie zostało tu powiedziane ma swoją aktualną moc, a ta moc jest tym większa im większa pewność, że źli ludzie – po to by nam udowodnić, że nie mamy racji – musieli posunąć się do rozwiązania ostatecznego. A więc do eliminacji fizycznej. 10 kwietnia udowodnił nam bardzo jasno, że oni wiedzieli równie dobrze jak my, że jeśli nie uda się zabić Lecha Kaczyńskiego – on najbliższe wybory może bardzo łatwo wygrać. Musieli to wiedzieć. Inaczej , nie posunęliby się do aż tak dramatycznych gestów.

Ale jest jeszcze coś, i to coś tak ważnego, że daje nam szansę na wypełnienie przynajmniej ostatniej części tego dzisiejszego wpisu pewną nadzieją. Otóż wszyscy wiemy, kim jest nasz kolega LEMMING. On tu wprawdzie ostatnio mało komentuje – bo praca i dzieci i w ogóle wszyscy jesteśmy coraz starsi – ale wiem, że u nas bywa i to bywa bardzo często. On to co my tu piszemy czyta i, jak mam prawo podejrzewać, potrzebuje tych słów tak samo, jak bardzo wielu z nas. A kiedyś tak nie było. Trzeba oto tu dziś powiedzieć, że – o czym dowiedziałem się od samego LEMMINGA – kiedy on tu zaczął przychodzić, jemu to wszystko cośmy tu wypisywali, bardzo się nie podobało. Powiedział mi kiedyś LEMMING, że na samym początku, on tu przychodził wyłącznie po to, żeby dostawać na nas cholery. A więc, jeśli on tu potrzebował wciąż wracać, to dokładnie tak samo, jak to wciąż próbują tu wracać jakieś chore ze złości trolle. I po pewnym czasie – tak mi opowiedział LEMMING – on uznał, że bez tego bloga nie umie żyć, i że – co gorsza – on tu znalazł prawdę. Tak było. Jeśli mnie LEMMING nie buja – tak było. Jeśli mnie LEMMING nie buja, on po raz pierwszy w zyciu głosował na Jarosława Kaczyńskiego w czerwcu i lipcu minionego roku. Jeśli mnie nie buja – w głównej mierze dzięki temu blogowi.

A więc to by była pierwsza pocieszająca wiadomość, jaką udało mi się przekazać w tej notce. Jeśli przyjąć, że jest jakieś ziarno prawdy w myśli, że jeśli to co robimy przynieście choć jedno dobro, to warto było. Dla tego jednego dobra – było warto. Żeby dać naszemu koledze dobry powód do refleksji. W tym momencie muszę wrócić do pierwszego pytania, po co? Czemu wciąż tu jestem i czemu wciąż tyle osob chce, żeby ten blog trwał? Oczywiście może być tak, że ta walka wbrew pozorom wcale się nie skończyła. Że to co pisałem wcześniej, a więc, że kto wie, czy wszyscy ci, którzy tak bardzo ulegli rozpaczy, że uwierzyli w to, że to już nie my jesteśmy narodem, ale ci co wygrali na tamtej kwietniowej masakrze, nie jest wcale prawdą. Że trzymamy się nadal mocno i przed nami już tylko lepsze czasy. Wtedy odpowiedź jest prosta – jesteśmy tu by nadal walczyć.

Ale załóżmy, że dopiero teraz zaczyna się ciężki czas. Że ma rację Rymkiewicz, kiedy mówi, że trzeba czekać aż czterdzieści następnych lat, żeby Polska odrodziła się z tego nieszczęścia. Co wtedy? Co można powiedzieć komuś, kto zapyta, po jasną cholerę ja tu przychodzę codziennie, żeby rzucać te słowa dla tych paru już tylko osob, które też nie za bardzo wiedzą, po co im one. Czy ja nie zauważyłem, że tu się ostatnio robi naprawdę pusto? Co można powiedzieć komuś, kto – jak być może nasz kolega Gemba – wie, że to już koniec i nie ma się co nadymać. Otóż odpowiedź jest chyba jednak dość prosta. Tak naprawdę od samego początku chodziło jedynie o to, żeby dawać świadectwo. I tylko o to. A z dawaniem świadectwa jest tak, że kiedy ono pozornie już nikomu nie jest potrzebne, to tym bardziej je trzeba dawać. Chodzi o dawanie świadectwa. Z tą jedna nadzieją, że na jego drugim końcu znajdzie się choć jedna osoba, której to świadectwo ułatwi życie, a – kto wie, kto wie – może też i ktoś, komu to życie uratuje.

Bo wygląda na to coraz bardziej, że ten blog to ani nie klub dyskusyjny, ani nie towarzystwo wzajemnej adoracji, ani tym bardziej nie kolejna intelektualna przygoda na peryferiach nowego, dzielnego świata. Ten blog to miejsce gdzie się daje świadectwo i liczy, że ono dotrze tam, gdzie jest najbardziej potrzebne. I bez względu na to, czy ktoś już z tej potrzeby sobie zdaje sprawę, czy dopiero ma się o niej dowiedzieć.