Jeszcze raz o Słońcu, Księżycu... i o pudrze na oczach

Siedziałem sobie wczoraj wieczorem przed telewizorem, patrzyłem na zdemolowanego posła Gruszkę, kiedy nagle, w swojej codziennej drodze skądś dokądś, pojawiła się pani Toyahowa, spojrzała w ekran i spytała: „To teraz u nich Sekielski robi za dobrego?”

Jak idzie o medialny przekaz na poziomie kultowego już gdzieniegdzie hasła „wstajesz i wiesz”, dla telewizji TVN rok 2011 zaczął się od dwóch posunięć. Po pierwsze, właściciele stacji postanowili, że trzeba będzie wszystkie programy autorskie, od ‘Faktów po faktach’ przez ‘Kropkę nad i’ aż po ‘Rozmowę Rymanowskiego’ ułożyć w jeden blok. Druga decyzja natomiast była taka, że pojawi się nowy program, prowadzony właśnie przez tak nieładnie potraktowanego przez moją żonę Sekielskiego. Pierwszy efekt tego jest taki, że tefauenowski prime time obecnie wygląda tak, że najpierw któryś z dziennikarzy stacji wraz z dwoma zaproszonymi gośćmi dogadują trzeciemu, następnie Monika Olejnik albo na kogoś drze mordę, lub do kogoś innego na swój szczególny sposób się wdzięczy, a na koniec Bogdan Rymanowski z miną dziecka, które właśnie dostało piątkę, udaje, ze nic nie rozumie. A później już tylko Szkło kontaktowe ze swoją godziną nienawiści. No i w samym środku tego przekazu, mój mistrz i dobrodziej Sekielski – jak to określiła pani T. – „robi za dobrego”.

Jakie będą skutki tego przetasowania, dla nich i dla nas? Dla nich pewnie głównie taki, że bardzo dużo osób, kiedy będzie się zaczynać ‘Kropka nad i’, żeby móc spokojnie pooglądać Sekielskiego, pojdzie coś zjeść, albo się umyć, i Monika Olejnik będzie się mogła popisywać już niemal wyłącznie przed swoimi gośćmi. To że ona wie, widać już było wczoraj, kiedy wystarczyło jedno poniedziałkowe wydanie audycji Sekielskiego, o tym jak to polskie państwo zabija ludzi chorujących na raka, by każdy mógł zobaczyć, jak z Olejnik wychodzi całe to zatęchłe już do granic wytrzymałości powietrze. Poza tym jednak, jak idzie o punkt widzenia TVN-u i jego pracowników, to chyba już wszystko.

Jeśli natomiast chodzi o nas, to wszystko cośmy mieli dostać, już dostaliśmy. Trochę w poniedziałek, a całą resztę już wczoraj. I jest tak, że nawet jeśli dziś Sekielski nam opowie o tym, jak to lokalni przedstawiciele Ekipy – tu pełne pogardy splunięcie w stronę pani Agnieszki – pasą się na wymianie w całej Polsce dworców kolejowych na centra handlowe, jutro o tym, jak to naprawdę było z senatorem Pańką, a pojutrze może jakiś ciekawy program o ministrze Arabskim, to co mieliśmy dostać, jak mówię, już mamy. A mamy mianowicie to, że już z całą pewnością wiemy, że oni wiedzą. I jeszcze coś. Że oni wiedzą i nic sobie z tego nie robią. I w tym nic-sobie-z-tego-nierobieniu tak się wybezczelnili, że kiedy my im mówimy, że my akurat też wiemy, i to wiemy od dawna, zaczynają się na nas wydzierać, żebyśmy wreszcie przestali, bo przynosimy Polsce wstyd na całą Europę.

Siedziałem sobie wczoraj przed telewizorem, patrzyłem na zdemolowanego przez Służby posła Gruszkę, na siedzące z nim przy tym samotnym stole żonę i córkę, wpatrywałem się w jego dłoń, jak ściska dłoń Tomasza Sekielskiego i patrzyłem w oczy Sekielskiemu i słuchałem, jak już nawet nie z ust, ale z tych oczu, płyną słowa: „Tak, mili państwo, to prawda. To wszystko prawda. Wszystko coście dotychczas myśleli, to najczystsza prawda. Tak to się właśnie dzieje.” Patrzyłem na tych ludzi skupionych przy tym biednym, samotnym stole i na tego rozbitego, byłego już dziś, posła Józefa Gruszkę, i daje słowo, ze nie trzeba było żadnych słów. Można było wyłączyć dźwięk w telewizorze i tylko patrzeć na tych ludzi, a później na migawki sprzed pięciu lat i na twarze tamtych prokuratorów, i na rozbiegane oczy posłów – byłych kolegów Józefa Gruszki – PSL-u, żeby wiedzieć wszystko.

No, może warto było tylko usłyszeć posła Kłopotka, który zanim – tak straszliwie zmieszany – uciekł gdzieś w głąb sejmowego korytarza, wydukał, że lepiej się od pewnych spraw trzymać z daleka. A mówił te słowa, odpowiadając na proste i przecież w żaden sposób nie niebezpieczne pytanie, dlaczego przez te pięć lat nikt się nie zainteresował zdrowiem byłego kolegi. Powiedział te słowa publicznie, a jak najbardziej mainstreamowa telewizja puściła je w świat, bez śladu zażenowania. Te słowa rzeczywiście warto było usłyszeć. Od pewnych spraw lepiej się trzymać z daleka. Zawsze, a już zwłaszcza wtedy, gdy człowiek siłą rzeczy choćby od czasu do czasu musi się w pobliżu tych „pewnych spraw” pokręcić. W takich sytuacjach można najwyżej zamknąć oczy. Szeroko.

A co z nami? My tu tak sobie tylko rozmawiamy. Wygadujemy najdziwniejsze rzeczy, a ktoś tam, po tamtej stronie, je z pewnością czyta, i się z nas śmieje. I tak jak już tu kiedyś pisałem, wie też świetnie, że jak idzie o nas, nawet nie musi sobie brudzić rąk. On akurat wie, że jak idzie o nas, wystarczy, że się na nas wyśle tę część społeczeństwa, która jest zawsze gotowa by dać nam do wiwatu tak, że się nie pozbieramy. Za te nasze głupie obsesje, za tę naszą chorą podejrzliwość, za to nasze ciągłe gadanie o udręczonej Polsce i zdrajcach, którzy się na Jej nieszczęściu wypaśli. Za tę naszą kaczystowską nienawiść. Wiedzą, że akurat do tych zadań zawsze znajdą całą masę głupców o odpowiednim poziomie gorliwości, którzy nam wszystko co trzeba ładnie wyłożą. A jeśli któryś z nich nakręci się aż tak bardzo, by tu do nas przyjść i nam zrobić jakąś krzywdę, to może i będzie z tego jakiś kłopot, ale z całą pewnością nie taki, żeby się nad nim szczególnie pochylać.

Również wczoraj, dowiedzieliśmy się wszyscy, że dwie komisje – medyczna i teologiczna – ostatecznie potwierdziły autentyczność cudu uzdrowienia francuskiej zakonnicy za wstawiennictwem Jana Pawła II. Cały wieczór, ta banda zawodowych kłamców odmieniała przez wszystkie przypadki to jedno słowo – cud. I nic. Zupełnie jak by nic się nie stało. Te twarze, te języki, te garnitury, te oczy, ten puder – wszystko było takie same jak każdego innego dnia. Patrz pan, cholera, jaki cud! A ja sobie myślę, że zdecydowanie jest dobrze, że – jak to już rozmawialiśmy o tym wczoraj – przynajmniej od czasu do czasu tarcza Księżyca jest dokładnie tak samo malutka jak tarcza Słońca. I że niedługo Wielkanoc. Czuwajmy.