A jednak Auchan!

Poruszony głosami, które dotarły wczoraj do mnie, a dotyczące mojego raptownego zainteresowania nowym towarzystwem, oraz nowym sposobem spędzania czasu, w nowej cywilizacyjnej przestrzeni, pragnę się Wam przyznać do czegoś ważnego. Otóż to prawda. Macie racje. Przeżyłem wewnętrzną rewolucję. Wiecie, Moi Drodzy, jak bardzo jestem zaangażowany we współczesne problemy, jakimi żyje nasz kraj, więc pewnie zdziwi Was nie mniej niż zdziwiło to mnie, że w tym całym chaosie, jakiego nam dostarczają media – ale którym przecież karmimy się wciąż i my sami – poczułem, ze już mam dość. Dość mam tego ciągłego grzebania w przeszłości, tego ciągłego rozpamiętywania tego, co już przecież nie wróci.

Niedawno, oglądając jak codzień popularny program pod tytułem Szkło Kontaktowe, zwróciłem uwagę na wypowiedź pewnego telewidza, który słusznie zauważył ów swoisty paradoks polegający na tym, że od niemal już roku zajmujemy się śmiercią 96 ludzi, podczas gdy nic nas nie wzruszają te wszystkie tragedie, które w tym samym czasie miały miejsce choćby na polskich drogach, tak bardzo zaniedbanych przez błędy kolejnych ekip rządzących. Ledwo co przedwczoraj również, miałem okazję wysłuchać wypowiedzi pani Dolniak, wdowy po tragicznie zmarłym w wypadku pod Smoleńskiem pośle Grzegorzu Dolniaku, gdzie ta jakże mocno dotknięta swoim bólem kobieta – wiedząca przecież świetnie co mówi – powiedziała, że ponieważ życia jej męża nic jej nie przywróci, ona nie musi wiedzieć, co się tam w tamten sobotni poranek stało i dzięki komu. Dla niej najważniejsze jest to, by tragedia taka jak ta się już więcej nie powtórzyła.

Jak mówię, sam się nie spodziewałem, że kiedykolwiek mnie – osobie przecież bardzo zaangażowanej i mocno przezywającej tragiczne wydarzenia z kwietnia ubiegłego roku – przyjdzie dzielić się takimi refleksjami, ale proszę się zastanowić – czyż nie nadszedł czas by powiedzieć sobie „dość”? Czy nie czas, by spojrzeć w przyszłość, i zamiast troszczyć się o naszych zmarłych, zacząć myśleć o tych, co wciąż żyją?

Powiem uczciwie, że chodzą mi te myśli po głowie od pewnego już czasu, ale w ostatnich dniach bardzo się nasiliły. Wczoraj natomiast, kiedy polska komisja rządową zwołała specjalną konferencję prasową, by w miarę możliwości skonkretyzować wszelkie braki, jakie zawierał raport przedstawiony niedawno przez stronę rosyjską, pomyślałem sobie, że dość już tego. Droga, którą wybraliśmy, prowadzi nas donikąd. Co gorsza prowadzi nas donikąd bez żadnego sensownego powodu. Bez żadnych konkretnych korzyści. Bo – i tu muszę się odwołać do jakże celnej uwagi wdowy po pośle Grzegorzu Dolniaku – co nam po prawdzie? Co nam po zemście? Co nam, wreszcie, po kolejnych sporach i swarach? Umarli ludzie – ludzie których czasem kochaliśmy, a czasem krytykowaliśmy. Ale ludzi, których życie się skończyło i nie ma takiej siły na niebie i ziemi, która by tę sytuację odmieniła. A nie zapominajmy przy tym o tylu – o wiele zbyt wielu – ofiarach wypadków drogowych, na polskich zaniedbanych drogach.

Gdybym miał tu pociągnąć jakąś parabolę do sytuacji może innej, ale równie tragicznej, mógłbym wspomnieć to, co się przydarzyło już wiele lat temu, ale czym wciąż od czasu do czasu jesteśmy karmieni. Mam tu na myśli sprawę śp. Krzysztofa Olewnika. Od tamtego wypadku minęło już wiele lat, i choć w pewnym momencie wydawało się, że będziemy mogli go umieścić na kartach naszej jakże dramatycznej historii, wciąż jesteśmy zmuszani do rozpamiętywania godzin i minut, na które i tak już nie mamy wpływu. Chciałbym się przy okazji tego mojego dzisiejszego wpisu zapytać, w jakim celu wciąż grzebiemy w tamtych przykrych wydarzeniach sprzed lat? Jaki interes i jakie ambicje potwierdzają sens dalszego uczestnictwa w tym – nie bójmy się tego określenia – festiwalu publicznej nekrofilii. Krzysztof Olewnik został zamordowany. Fakt ten został oficjalnie i publicznie stwierdzony przez polską prokuraturę i sądy. Nie ma chyba wśród nas nikogo, kto by te prawdę kwestionował. Co więcej, sprawcy tego ohydnego czynu zostali ukarani i potępieni. Więcej, wielu z nich nie ma dziś już wśród nas, gdyż, nie mogąc najprawdopodobniej znieść ciężaru sumienia, odebrali sobie życie. Tymczasem to tu to tam, wciąż słyszymy apele – niestety również ze strony rodziny – by tę sprawę, zakończoną już przecież w wymiarze faktycznym, zakończyć też w wymiarze oficjalnym. O właśnie – ze strony rodziny. Czy dziwne postępowanie rodziny śp. Krzysztofa Olewnika nie przypomina nam dziwnego zachowania części rodzin ofiar wypadku pod Smoleńskiem? W tym brata zmarłego Prezydenta? Zachowania co najmniej dziwnego.

Zdaję sobie sprawę z tego, że są wśród nas tacy, co na moje argumenty odpowiedzą, że najważniejsza jest prawda. I jestem oczywiście gotów z tak postawioną kwestią się zgodzić. Tylko pragnę zapytać: Prawda w imię czego? Prawda po co? Prawda dla jakiego dobra wspólnego? I wreszcie – pytanie najważniejsze: Czym w ogóle jest prawda? A na tak postawione pytanie, odpowiedź może być tylko jedna. W obecnej sytuacji polityczno-społecznej otóż chodzić może tylko o prawdę na usługach polityki. O prawdę w służbie partykularnych interesów tych osób, którym nie tyle zależy na wyjaśnieniu sprawy, jak na tym, żeby załatwić swoje własne, często bardzo niskie interesy.

Krzysztof Olewnik nie żyje. Został zamordowany. Zabójcy zostali wskazani, ukarani i w efekcie tego aktu ponieśli karę najwyższą. Komu dziś może zależeć na tym, by w dalszym ciągu przeżywać ten smutny przypadek? Uważam, że poza najbardziej bezwzględnymi politykami i ludźmi kierującymi się wyłącznie nienawiścią – nikomu. Przed nami wiele różnych wyzwań. Niedługo Polska obejmie przewodnictwo w Unii Europejskiej. Chwilę później rozpoczną się mistrzostwa Europy w piłce nożnej, Polska dostanie swoją szansę pokazania światu, że jest jednym z liderów nowej, rozwijającej się Europy. Jak idzie o moje miasto, Katowice, budujemy nowy dworzec kolejowy i zastanawiamy się, jakiego koloru mają być krzesełka na odremontowywany stadionie. To są realne problemy. Zastanówmy się więc teraz, czy kogokolwiek z możnych tego świata zainteresują nasze niepoważne rozważania na temat przeszłości?

Kiedy piszę ten tekst, zza ściany słyszę informacje o tym, że tym razem już nie Polacy, ale Rosjanie postanowili coś ujawnić. Ze teraz nasza wiedza na temat czegoś, co się stało całe dziesięć miesięcy temu gdzieś w dalekiej Rosji, będzie większa i pełniejsza. A ja się mogę tylko domyślić, że też już za chwilę odezwie się ktoś, kto zechce te dane zakwestionować i przedstawić nam nowe, zapewne rzekomo bardziej wiarygodne. A ja się znów pytam – w imię czego? Nie żyje Krzysztof Olewnik. Nie żyje Lech Kaczyński. Ale też nie żyje wiele innych osob, które zginęły w wypadkach, lub zmarły w swoich łóżkach. I kto dziś zgodzi się stanąć przede mną i z podniesioną głową powiedzieć, że którakolwiek z tych śmierci jest ważniejsza od innych? Że czyjaś rozpacz i czyjaś żałoba jest większa i poważniejsza?

Tak nam mijają dni, mijają szybko, a czas nie czeka na nikogo. Pomyślmy o przyszłości. Zastanówmy się nad tym, co czeka nas w najbliższych miesiącach. Zastanówmy się nad tym, co możemy zrobić dla Polski i dla naszego wspólnego dobra. Niedawno mój przyjaciel Michał Dembiński postawił tu pytanie w języku angielskim „Smoleńsk. When will it ever cease?” Kiedy po raz pierwszy stanąłem przed tym problemem, miałem wrażenie, że nie. Że to jeszcze nie ten czas. Ale dziś już wiem. Michał miał rację. To prowadzi donikąd. Przed nami rok 2011. Rok bardzo ważny. Rok który będzie decydował o sprawach znacznie ważniejszych, niż tak zwana prawda o 96 osobach plus 1. Mam na myśli rok, który nas wprowadzi w rok kolejny – Rok Euro 2012. A przy tym rok, gdzie razem z Ukrainą wkroczymy w czas nowej, jeszcze bardziej wspólnej Europy, niewykluczone nawet, że z euro zamiast złotówki.

Chyba za chwilę wsiądę w tramwaj i pojadę do Auchana. Nawet jak sobie nic nie kupię, to wiem że będzie warto. Jestem pewien, że będzie warto. Choćby po to, by poczuć ów elektryzujący nastrój lepszego towarzystwa.