O zimie w samym środku lata

Oczywiście jest smutno. I to smutno w taki sposób, jakiego dotychczas chyba nie mieliśmy okazji doświadczać. Z mojego punktu widzenia, nawet nie chodzi o to, że mamy fatalny rząd, a teraz jeszcze będziemy mieli fatalnego prezydenta. I że dzięki tej koalicji, Polska się stoczy jeszcze bardziej. To wszystko jakoś przeżyjemy, a jak już miną kolejne miesiące, może i z tego upadku jakoś się zaczniemy wydobywać. Może się nawet okazać, że staniemy na równe nogi i poczujemy grunt pod stopami jeszcze pewniejszy, niż kiedykolwiek dotychczas. Bo nie jest tak, że te 8 milionów ludzi, to kapitał nic nie warty. Nie jest tak, że te 8 milionów ludzi zagłosowało jak zagłosowało albo z nudów, albo z braku lepszego wyboru, albo z czystej żywej nienawiści. Te 8 milionów ludzi, to ruch o nazwie Solidarni 2010. A Solidarni 2010, to nie są ludzie, którym jest wszystko jedno. To ludzie, którzy dziś nie mogą sobie znaleźć miejsca i którzy płaczą.

Dlaczego płaczą? Czy dlatego, że będziemy mieli złego prezydenta? Czy może dlatego, że nasza gospodarka zmarnieje, a my wraz z nią? Czy może dlatego, że to społeczeństwo jeszcze bardziej zostanie pozostawione sobie i tylko sobie? Czy może wreszcie dlatego, że ktoś tak wspaniały jak Jarosław Kaczyński przegrał wybory i nie będzie prezydentem? Wszystko to pewnie ma znaczenie, każda z tych rzeczy troszeczkę. Ale płaczą, a my wraz z nimi, przede wszystkim dlatego, że doszło do tak strasznej niesprawiedliwości. Że doszło do niej w sposób tak okropnie niezrozumiały, wbrew tylu znakom i tylu wręcz cudom. Że okrucieństwo tej niesprawiedliwości jest całkowicie niepojęte. Że wydawało się, że już tyle odebraliśmy, że tak pokornie przyjęliśmy tę karę, to napomnienie i właśnie ten znak na przyszłość, że tak bardzo się modliliśmy – i to wszystko okazało się za mało.

10 kwietnia straciliśmy prezydenta, a wraz z nim wielu najznakomitszych przedstawicieli naszego państwa. Z całą pokorą uznaliśmy to za należną nam ofiarę, stanęliśmy czyści, wyspowiadani, rozmodleni, pełni wiary i dobrej nadziei… i dziś okazuje się, że jeśli ta katastrofa miała sens, to zdecydowanie bardziej taki, jak sobie to zaplanował Zły i jego tu na ziemi słudzy. Dziś to widać bardzo dokładnie. Zamordowano króla i znikąd sprawiedliwości. Nawet niebo się nie otworzyło.

Co możemy zrobić w tej sytuacji my? Co możemy zrobić, gdy wydaje się, że wszystkie drzwi zostały przed nami zamknięte i z nikąd sojusznika? Jedna odpowiedź na szczęście jest wieczna i zawsze najlepsza. Mianowicie trzeba wierzyć, mieć nadzieję, pokutować i się modlić. Bo są tylko dwie możliwości: albo uznamy, że nas Pan Bóg opuścił, albo musimy przyznać, że to myśmy Go opuścili, a On jak zawsze cierpliwie na nas czeka. To jest jedyne sensowne rozwiązanie. Przyznać, że to myśmy sami te wybory przerżnęli. To myśmy osobiście zażyczyli sobie, by na następne 5 lat prezydentem był taki człowiek! A obok niego takie towarzystwo! Dopuściliśmy do tego wbrew takim znakom!

Jak nam mówią, ponad 8 milionów ludzi w Polsce odczytało te znaki. Odczytało je, posypało głowy popiołem i uczyniło gest sprawiedliwości. Jeszcze więcej ludzi, ani drgnęło. Ani przez moment ich serca nie zabiły mocniej, ani jednak nowa kropelka potu nie pokazała się na ich czołach. A już najwięcej osob pokazało, że oni już nie mają żadnych wzruszeń. Że oni ani nic nie widzą, ani widzieć nie chcą. Czyja to wina? Jak by nie liczyć, odpowiedź jest tylko jednak – nasza. To myśmy przerżnęli te wybory. Zginął Prezydent, ale za to pozostawił nam po sobie taką szansę! Autentyczny cud sprawił, że ocalał taki człowiek i że ten właśnie człowiek wziął na siebie ten ciężar, żeby nas – te 8 milionów ludzi solidarnych i wiernych – tak dzielnie reprezentować. Będziemy mu wierni, będziemy go wspierać, i będziemy żyć nadzieją, że choć tak fatalnie oceniliśmy naszą kondycję, ona wciąż czeka na swój czas.

Ale przy okazji będziemy pamiętać o tych, co wtedy gdy nastał czas gorących serc, oni okazali się tak okropnie zimni. Jeszcze o nich będzie.