A jednak żyjemy - Solidarni.

Jak już wspominałem, od niedzieli nie czytam gazet i nie oglądam telewizji. To wyłączenie jest tak intensywne, że nie wiem absolutnie nic z tego co się dzieje. Nie wiem, czym się zajmuje Komorowski i jego żona, nie wiem, kto dziś wystąpił u Moniki Olejnik, nie wiem, co słychać w naszym obozie. Nie wiem, jakie są plany. Zero. Nic. Wczoraj przyszła do mnie starsza Toyahówna, żeby mi powiedzieć, że poseł Hoffmann coś powiedział i na to posłanka Mucha coś odpowiedziała, ale w momencie jak się zorientowałem w temacie, poprosiłem ją, żeby mi już nie mówiła nic. Ja wiem, że to może wyglądać nienajlepiej, ale jest jak jest. Ja czekam do momentu jak się dowiem, że Platformie spadło do 7%, a Komorowski ma poparcie 20%. Do tego czasu muszę pozostać tu gdzie jestem.

Mam taką trochę przylepioną ciocię-mohera. Byłem wczoraj u niej na wizycie i ona mi powiedziała, że ona nie umie tego zwalczyć, ale jest tak że kiedy w telewizji pojawia się Komorowski, ona spuszcza oczy. I to jest bardzo ciekawa sprawa. Moja przylepiona moherowa ciocia jest osobą świętą. Kimś takim, kto zanim powie na kogokolwiek coś złego, to ścisza głos i się musi przeżegnać. Gdy w telewizji pojawia się Komorowski, ona spuszcza oczy. Ciekawe dlaczego? Mam wrażenie, że ona to robi po to, żeby nie grzeszyć. Czemu jednak ona ogląda tę telewizję? No właśnie to jest smutne. Że ona mieszka sama, ma ten swój smutny telewizor, na którym ledwo co widać i tak sobie patrzy, spuszczając od czasu do czasu te oczy.

Pomyśleliśmy więc, że jej sprezentujemy odtwarzacz DVD, a do tego dołączymy film Solidarni2010. Przyszliśmy więc z tym filmem i tak już dalej poszło, że go obejrzeliśmy wspólnie. Ja po raz drugi. To bardzo dziwne, jak się go ogląda ponownie, po tych wszystkich tygodniach. Jeśli ktoś go ma pod ręką, zdecydowanie polecam. Z dwóch względów. Przede wszystkim jako oczyszczenie i lekarstwo na serce, ale też jako przypomnienie. Żebyśmy pod żadnym pozorem nie zgasili w sobie tego ognia. Bo jeśli on będzie płonął, to możemy wszystko. Naprawdę wszystko. A zapomnieć jest niezwykle łatwo. I oni to wiedzą. A wiedzą to szczególnie dobrze właśnie przez to wszystko co widać na tym filmie. A oni, wbrew pozorom, widzą nawet to, czego my nie zauważamy. W oczach tych ludzi i w słowach, które oni wypowiadają. Oni wiedzą, że zapomnieć jest łatwo i że – co więcej – zapomnieć trzeba. Bo dopiero zapomnienie może przynieść pełen sukces. Dopiero zapomnienie uwieńczy sukces tego planu rozpoczętego 10 kwietnia, a zakończonego wyborami 4 lipca.

Bardzo to ciekawe. Kiedy się ogląda film Solidarni2010, zwłaszcza po raz kolejny, widać bardzo wyraźnie, dlaczego w ciągu tych dwóch miesięcy Jan Pospieszalski stał się w Polsce wrogiem publicznym numer jeden. Widać bardzo jasno, jak to się stało, że ten film spowodował taką wściekłość i wywołał taką agresję. Warto go obejrzeć właśnie dziś, kiedy wydaje się, że wróciliśmy do punktu wyjścia i że najprawdopodobniej musimy się szykować do długiej i naprawdę już najtrudniejszej wspinaczki. Trzeba posłuchać tych ludzi i spojrzeć im w oczy, żeby zobaczyć ten ogień i zrozumieć, że niepotrzebnie się boimy. Że bać się nie trzeba. Bo On jest z nami. Właśnie w oczach tych ludzi i w ich słowach możemy znaleźć najlepszy dowód na to, jacy my jesteśmy słabi, ale też jacy jesteśmy mocni. Jak łatwo było nas przestraszyć, ale jak łatwo też jest zachować postawę wyprostowaną i nie pozwolić, by ten blask oczu zgasł. Właśnie w tamtych oczach. Oczach ludzi znacznie od nas odważniejszych i znacznie bardziej wiernych. Bo w ich oczach widać wyraźnie powód, dla którego i Jan Pospieszalski i Ewa Stankiewicz i sam film wzbudzili taką furię. Trzeba zobaczyć ten film właśnie dziś. Żeby nabrać sił i odzyskać nadzieję.

Mówią nam, że tam jest sama nienawiść i kłamstwo. Trzeba zobaczyć ten film właśnie dziś, żeby zrozumieć, dlaczego padły te słowa – o kłamstwie i nienawiści. Bo z perspektywy jaką oni przyjęli, to co tam się dzieje, to rzeczywiście tylko kłamstwo i tylko nienawiść. Jeśli ich świat, to świat miłości i prawdy, to oczy tych ludzi i słowa, które wypowiadają są dla nich nie do przyjęcia. Jestem przekonany, że kiedy oni zobaczyli te oczy i usłyszeli te słowa po raz pierwszy, musieli zareagować jak zareagowali. Zrobili co zrobili. A gdyby mogli pozwolić sobie na więcej, to by sobie na to więcej pozwolili. Nam darują, ale im – nigdy. Tym ludziom – nigdy. Warto obejrzeć ten film i się przygotować na nowe dni.