O chujach, skurwysynach i ludziach z definicji kulturalnych

Zadzwonił do mnie pewien kolega z Gdyni – niech się 3miasto nie cieszy; wszędzie mamy swoje wtyki – i poinformował, że nowa redakcja Wprostu przygarnęła Zbigniewa Hołdysa i on tam pisze teksty. Konkretnie chodziło o tekst ostatni. Dlaczego ów kolega uznał za stosowne uznać, że to co mówi gitarzysta Hołdys może mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie? Myślę sobie, że on pewnie zauważył, że ja niedawno wspomniałem o bezdomnym menelu Hubercie K., więc pewnie nic też nie zaszkodzi mi się dowiedzieć, co słychać ciut wyżej, a więc u kogoś takiego jak Zbigniew Hołdys. Otóż, jeśli rzeczywiście poszło o to, że ja się ostatnio poruszam w rejonach wyjątkowo bagiennych i wielu czytelników tego bloga to zauważa, chciałbym powiedzieć, że nie do końca się z taką perspektywą zgadzam. Ja – owszem – lubię się zapuścić w rejony niebezpieczne, ale bez przesady. Mogę, owszem, raz czy dwa zaryzykować, i dla dobra sztuki się ubrudzić, ale nie aż tak, żeby uznać, że dla mnie kontakt ze Zbigniewem Hołdysem to jakaś szczególna frajda.

A poza tym, przy całym szacunku dla artystycznego i intelektualnego dorobku tego gwiazdora, on przez całe swoje życie choćby w drobnym ułamku nie awansował tak jak udało się to Hubertowi K. Wręcz, powiedziałbym, przeciwnie. O ile mi wiadomo drogi kariery obu panów szły w zupełnie przeciwnych kierunkach. O ile Zbigniew Hołdys w latach 70-tych był artystą estradowym o pewnej popularności, a nawet, jak sam opowiada, towarzysko rozrywanym alkoholikiem – podobno nawet kupował wódkę Himilsbachowi – to dziś… nie jest ani artystą, ani kompozytorem, ani gitarzystą, ani nawet piosenkarzem. Jest jeszcze gorzej. On już nawet nie pije. Czy można było upaść niżej? Co innego Hubert K. To był zawsze zwykły uliczny menel, prawdopodobnie bez kropli talentu, ale przez to, ze umiał dla siebie wykorzystać te ‘warholowskie’ 15 minut, stał się gwiazdą właściwie formatu światowego. Kto wie, czy nawet nie napisała o nim w pewnym momencie jakaś zagraniczna gazeta? I co z tego, że dziś, jak on sobie siedzi z kolegą na ławeczce i gnije, pies z kulawą nogą na niego nie zwraca uwagi? W końcu, jak Hołdys wyjdzie na ulicę, to też dla zdecydowanej większości przechodniów będzie tylko zwykłym pajacem. Jak jakiś wytatuowany cudak z tunelami w uszach. Albo pedał w stringach.

Zbigniew Hołdys jest chodzącą reprezentacją czegoś, czego nie przewidziała nawet Ewangelia w przypowieści o talentach. Żeby on jeszcze ten swój jeden nędzny talent zakopał pod ziemią i czekał aż wszystko samo się zrobi, to ja bym to jakoś zrozumiał. Każdy z nas jest niestety jakoś tam głupi lub leniwy. To jednak co on z tym talentem zrobił, jest czymś tak niebywałym, że gdyby ktoś ważny na niego jakimś cudem trafił, mógłby go pokazywać w kanale Discovery. Niestety, szczęście chodzi własnymi ścieżkami, więc póki co pozostaje Hołdysowi tylko Wprost i od czasu do czasu sobotni program tego onanisty Mellera. Otóż, żeby zakończyć ten wątek, Zbigniew Hołdys, kiedy dostał tę monetę, najpierw wmówił sobie, że jest muzykiem, a następnie zrobił z niej kolczyk, wbił sobie go w nos i uznał, że tak pociągnie już do końca świata. A ponieważ jest jaki jest, to nawet nie zauważył, kiedy go przegonił nawet ktoś taki jak Hubert. K.

Mimo tego wszystkiego, co tu wyżej napisałem i mimo tej pogardy, jaką czuję dla kogoś takiego jak Zbigniew Hołdys, jak widać bardzo wyraźnie, piszę o nim już czwarty akapit i to w dodatku starając się bardzo. Czemu to robię? Otóż, wiedziony podpuszczeniem mojego kolegi z Gdyni, przeczytałem felieton Zbigniewa Hołdysa jaki on napisał dla Wprostu i – powiem zupełnie szczerze – przyszło mi do głowy parę rzeczy, które już od pewnego czasu stały w kolejce, ale jakoś nie potrafiły się w tym obłędzie do tego bloga dopchać. Przede wszystkim, należy zauważyć, że felieton Hołdysa we Wproście dotyczy ni mniej ni więcej tylko chamstwa, które Hołdysa w polskim życiu publicznym doprowadza do szewskiej pasji. I tu Hołdys różni się od innych uczestników tego szaleństwa z którym mamy do czynienia, w ten sposób, że jego oburza wszelkie chamstwo. Nie tylko jakże typowe i naturalne chamstwo pisobolszewii, ale chamstwo ze wszystkich stron. A to i mianowicie chamstwo Palikota i chamstwo Hoffmanna i Palikota i chamstwo Kempy i chamstwo Janusza Palikota i Jarosława Kaczyńskiego i chamstwo Joachima Brudzińskiego. No i oczywiście Palikota. Demokratycznie i po równo. Hołdys pisze swój felieton, żeby zaprotestować przeciwko chamstwu i oświadczyć wszem i wobec, że on już rozumie, dlaczego „inteligencja, ludzie wykształceni i społecznie wrażliwi, wszechstronni, wizjonerscy, osoby kulturalne i odpowiedzialne, szerokim łukiem omijają świat polityki”. A odpowiedź na tę zagadkę brzmi następująco: „Otóż nikt normalny nie chciałby znaleźć się w towarzystwie gitowców”.

I tu się zaczyna prawdziwy temat. I wbrew pozorom wcale nie chodzi o to, że będziemy się teraz śmiać z Hołdysa, że on – będąc tym kim jest – ustawia się nagle po stronie „inteligencji, ludzi wykształconych… wizjonerskich i kulturalnych” i że robi to w sposób tak demonstracyjnie szczery. Ten gest oczywiście jest wart pewnych socjologicznych, czy może wręcz psychologicznych, przemyśleń, ale nie o tym chcę tu pisać. Chodzi o coś innego. Otóż jak podawały i popularne media, ale też i przeróżne internetowe portale, na swoim profilu na Facebooku – a więc jak najbardziej publicznie – jakiś niedaleki czas temu Zbigniew Hołdys nazwał Jarosława Kaczyńskiego ni mniej ni więcej tylko: „ponurym średniowiecznym chujem”, a gdyby ktoś, kto korzysta wyłącznie z usług Janusza Palikota, nie wiedział, o co chodzi dodał co następuje: „Żaden ubek znany mi z imienia i nazwiska nie narobił tyle gnoju w relacjach między Polakami, co ten posraniec. Najbardziej parszywa postać, jaką pamiętam, a pamiętam nawet Władka Gomułkę dobrze. Powinno się go wpakować do Wastoka i wystrzelić w kosmos bez możliwości powrotu kiedykolwiek”.

Jednak i tu, jeśli ktoś sądzi, że ja chcę teraz poszydzić z Hołdysa, że on jest niby taki akuratny jak idzie o etykietę, a sam… no wszyscy widzą, to też się pomyli. Wbrew pozorom, ja nie mam do Hołdysa pretensji o to, że mówi o różnych ludziach per „chuj”. Weźmy mnie. Ja, na przykład, o Hołdysie mówię jeszcze gorzej, bo z wykorzystaniem bardzo smakowitych przymiotników, a zatem byłbym obłudny, gdybym miał tu do niego żal. Ja też nie mam się zamiaru na niego skarżyć za to, że on mówi że nie lubi chamstwa, a sam okazuje się chamem pierwszego gatunku. Sam nie jestem tu lepszy i uważam, że akurat jeśli o to idzie, wszyscy jesteśmy w pewnym zaklętym kręgu, z którego wyjścia nie ma i jedyne co nam pozostaje, to debatować nad tym, kto zaczął. Mnie prześladuje myśl zupełnie inna. I, jeśli można, przejdę już do samego sedna.

Chodzi mi mianowicie o to, że gdybym ja, pisząc te teksty, od czasu do czasu napisał, że na przykład Donald Tusk to „chuj”, to jestem przekonany, że w jednej chwili straciłbym połowę swoich czytelników, a w kolejnej całą resztę. A wśród tych obrażonych z całą pewnością znalazłoby się bardzo wielu takich, co w skrytości serca uważają, że Donald Tusk to „chuj”, tyle że tych swoich mysli wstydzą się na tyle, że wolą się z nimi nie afiszować, a tych co się nie krępują, uważają za tzw. buraków. Jeśli ktoś nie wie do końca, o co mi chodzi – lub ma w pamięci słowo „skurwysyn” którego tu niegdyś użyłem w odniesieniu do pewnego skurwysyna – to dam inny przykład. Dziś, jak wiemy, Janusz Palikot żartuje sobie z rozszarpanego na drobne kawałki ciała Przemysława Gosiewskiego, a jednocześnie swoim laczkiem rozgrzebuje umęczone szczątki Lecha Kaczyńskiego, szukając choćby śladu flaszki. A wielu ważnych, uznanych i powszechnie szanowanych osób mu w tych poszukiwaniach gorliwie kibicuje. Jak wielu z czytelników tego pamięta, ja – kiedy biedak jeszcze szczęśliwie żył – bardzo nie lubiłem Sebastiana Karpiniuka i przy każdej nadarzającej się okazji kpiłem z niego jak tylko umiałem. Jestem przy tym pewien, że te moje kpiny wielu się podobały równie bardzo jak mnie. Jestem jednak jeszcze bardziej pewien, że gdybym ja dziś oszalał i zaczął wspominać nazwisko Karpiniuk w kontekście choćby minimalnie prześmiewnym, natychmiast straciłbym połowę sympatyków. A gdybym się zaczął powtarzać, to i za nimi całą resztę. Dlaczego? Bo ludzie którzy stoją po tej stronie mają szacunek dla tajemnicy, i ten szacunek determinuje to, że oni są ludźmi poważnymi, a nie – że się powtórzę - skurwysynami.

Ktoś mi powie, żebym się tak nie nadymał, bo jego z kolei towarzystwo jest tak wyborowe, że gdyby u nich ktoś powiedział o Jarosławie Kaczyńskim, że jego rząd prowadził „zbrodniczą politykę”, tak jak to zechciał powiedzieć na temat polityki Platformy Obywatelskiej ów Kaczyński, albo zwrócił się do posłanki Kempy słowami: „Nie zniżę się do pani poziomu”, tak jak to pozwoliło sumienie Kempie odezwać się do pana przewodniczącego Czumy, że to ten ktoś zostałby równie zdecydowanie, błyskawicznie i ostatecznie pozbawiony szacunku kolegów i przyjaciół. Tak. Wiem, że ktoś mi tak powie. Jestem tego nawet pewien. Problem tylko w tym, że ja świetnie wiem, kto to taki będzie. Ja go widzę przed sobą każdego dnia. On ma swoją twarz i swoje nazwisko. I swoje rzeczy do powiedzenia. Ma swoje oburzenie, swoją niewzruszoną moralność i swoje nauki, z którymi wdziera się do naszych już nie tylko domów, ale serc. To będzie on. Jeden z nich. Właśnie jeden z nich. Może nie od razu Hołdys, lub jacyś jego koledzy-artyści z czasów wczesnego stanu wojennego, bo co on mieliby tu szukać, ale ten który im wciąż płaci i pozwala dobrze żyć – czemu nie? On by tu się nadał jak znalazł.