Teraz Jarosław!

Plan na faktyczną premierę tego bloga był nieco inny. Po pierwszej refleksji na temat niedzielnego starcia, miałem zamiar najpierw wytłumaczyć moją rezygnację z pisania w Salonie24, a później wziąć się za Gazetę Polską i tych bezideowych gówniarzy ze Sztabu Wyborczego. Jednak do zmiany sekwencji skłoniła mnie prośba naszego wiernego czytelnika, Studenta SGH, który wprawdzie myśli sobie o nas nienajlepiej, ale przynajmniej nie marzy od razu o anihilacji. A tym samym zasługuje na nasz szacunek. Jakież to życzenie skierował do mnie ów student? Sprawa jest krótka. Otóż on uważa, że Jarosław Kaczyński jest do niczego. Wprawdzie jego zdaniem Komorowski to też nie perła, ale przy Kaczyńskim to on świeci. A ponieważ ja uważam, że Kaczyński świeci samodzielnie, Student chce wiedzieć, dlaczego ja tak myślę. Będę więc tłumaczył.

Od razu muszę zaznaczyć, że część mojego zadania zrealizował już LEMMING, który odpowiedział Studentowi bardzo merytorycznie i, moim zdaniem, znacznie lepiej niż ja bym to zrobił, przynajmniej pod względem ściśle, że tak powiem, naukowym. Zachęcam Pana, Studencie SGH, do zapoznania się z komentarzem LEMMINGA. Możliwe że on się Panu nie spodoba, ale nie zaprzeczy Pan, że jest to odpowiedź na Pańskie pytanie. I to bardzo konkretna. Co do mnie, ja chciałem opowiedzieć coś Panu trochę z innego kąta. Bardziej, powiedzmy, po nauczycielsku. No i tak, żeby z tej naszej gadaniny pożytek też mieli ci, co akurat sobie z sytuacją świetnie radzą.

Otóż jestem przekonany, i mam nadzieję, że to może Pan przyznać, pretensje do Jarosława Kaczyńskiego, na poziomie na którym one są popularnie formułowane, nie dotyczą jego wizji polityki w takim rozumieniu, w jakim rozumie się politykę powszechnie i tradycyjnie. Jeśli Jarosław Kaczyński stał się politykiem, który musi zostać z życia publicznego usunięty, to nie dlatego, że jeśli on dojdzie do władzy, to Polska będzie miała zły rząd. Jeśli Pan głosuje na Bronisława Komorowskiego, a z Panem całe tłumy ludzi nawet nie interesujących się za bardzo polityką, ale za to ciekawych zjawiska o nazwie ‘Kaczor’, tylko po to, żeby prezydentem nie został Kaczyński, to nie dlatego, że jak Kaczyński zostanie prezydentem, Polska będzie w niewłaściwych rękach. Zarówno Pan, jak i wielu innych wie, że Polska już była w niewłaściwych rękach. I była w rękach Jaruzelskiego, w rękach Wałęsy, w rękach Kwaśniewskiego… ale to wszystko nie było powodem do ogłaszania klęski narodowej. Z Kaczyńskim jest inaczej. Kaczyńskiego Pan nie lubi nie dlatego, że Pan jest zwolennikiem jednej opcji, a Kaczyński drugiej. Ale też nawet nie dlatego, że on jest zwyczajnie paskudny. Pan go nie lubi z zupełnie innych powodów. Pan go nie lubi, bo Pańskim zdaniem on jest uzurpatorem. Że on jest kimś, kto nie powinien mieć jakichkolwiek praw, a on o te prawa się upomina i co gorsza jest w stanie o nie skutecznie walczyć.

Dlaczego myślę, że problemem Jarosława Kaczyńskiego jest to, że wielu ludzi w Polsce uważa go za uzurpatora? Jest wiele powodów, ale nam wystarczyć może sama Pańska prośba, którą Pan do mnie skierował. Sposób w jaki ona została sformułowana wskazuje moim zdaniem na to, że Pan go właśnie tak traktuje. Proszę sobie wyobrazić, że ja jestem zwolennikiem Grzegorza Napieralskiego jako premiera a Grzegorza Kołodki jako ministra finansów. Czy Pana by ten mój wybór jakoś uwierał? Czy Pan by mnie z takim zaangażowaniem wypytywał, dlaczego ja się uparłem by wierzyć w klasę tych dwóch ludzi? Nie. Jestem pewien, że Pan by uznał, że ja mam takie poglądy, Pan ma inne, lub ewentualnie uznałby Pan, że ja się nie znam na polityce, a w życiu kieruję się wyłącznie względami pozamerytorycznymi. I po tym stwierdzeniu pomyślałby Pan sobie, że dobrze by było, żeby jednak tych dwóch nie objęło w Polsce władzy, bo będzie źle. I tyle. I to byłby koniec tego wszystkiego. Pańskie emocje by się tu skończyły.

Z Jarosławem Kaczyńskim, jak mówię, jest inaczej. On nie jest zwykłym politykiem, a jego polityczna oferta nie jest zwykłą ofertą, która zwyczajnie, jak to się dzieje na świecie, zmienia państwa raz na cztery, czy ileś tam lat. Jarosław Kaczyński jest obcym ciałem na organizmie jakim jest Polska. On ma zostać z tego organizmu usunięty raz na zawsze, i dopóki się to nie stanie, ani Pan, ani wielu innych myślących tak jak Pan nie spoczną. Jakie są więc sposoby usunięcia Kaczyńskiego, skoro nie da się go zredukować do pozycji Giertycha, czy Leppera? Jeden już mieliśmy okazję poznać. Można go zwyczajnie zabić. A co robić jeśli tego się zrobić z jakiś powodów nie da? Wtedy już tylko pozostaje pokazać społeczeństwu, że Jarosław Kaczyński nie jest zwykłym demokratycznie działającym politykiem, ale wspomnianym już uzurpatorem. Że to jest ktoś, kto przylazł nie wiadomo kiedy i skąd i nie wiadomo w jaki cudowny sposób stał się graczem na boisku, na którym nikt go nie chce. Uważam, że to jest to co zrobiono z Kaczyńskim i to jest też to, co determinuje w gruncie rzeczy Pańskie pytania.

W tej sytuacji, nie będę tłumaczył Panu, dlaczego uważam że Jeśli PiS będzie rządził, to Polska będzie się miała lepiej i dlaczego gdyby Jarosław Kaczyński został prezydentem, Polska by miała dobrego – wręcz wielkiego – prezydenta. Nie będę tego Panu tłumaczył, bo przede wszystkim Pan mi nie uwierzy, a poza tym, jestem o tym przekonany – to akurat nie jest w ogóle Pańskim problemem. Pan chce wiedzieć, dlaczego ja popieram coś tak nierzeczywistego. Jestem przekonany, że to jest sytuacja zbliżona do tej, z jaką mieliśmy do czynienia w roku 1990, kiedy prezydentem miał zostać niejaki Stan Tymiński. Mam wrażenie, że dla Pana Jarosław Kaczyński to właśnie ktoś taki. A w tej sytuacji mam wrażenie, że muszę Panu wytłumaczyć tylko jedno – kim jest Jarosław Kaczyński.

Tak to się dzieje, że systemowa propaganda z jaką mamy do czynienia w ostatnich latach próbuje pokazać Jarosława Kaczyńskiego jako kogoś kto 20 lat temu mieszkał kątem u swojej mamy i jej kota, a następnie przez jakiś dziwny zbieg okoliczności i kaprysu Lecha Wałęsy, na parę miesięcy został szefem jego kancelarii. Podobnie ma się rzecz z nieżyjącym już dziś jego bratem. On akurat był jakimś drobnym, niedokończonym pracownikiem naukowym o marksistowskich upodobaniach i on też – jakimś cudem – trafił do znanego ekscentryka Lecha Wałęsy, który go wypromował. Te dwie informacje wracają od wielu już lat jak bumerang. Powtarzane przez media, a przede wszystkim przez opinię publiczną, tworzą wokół obu braci aurę właśnie czystego uzurpatorstwa. Bohaterami byli Wałęsa, Mazowiecki, Tusk, Komorowski, Geremek, Kuroń, Jan Lityński, nawet Andrzej Celiński. Ważnymi postaciami polskiej sceny politycznej byli gen. Jaruzelski i red. Jerzy Urban. Natomiast Kaczyńscy? A, już wiemy – to ci dwaj. Jasna sprawa.

Tymczasem – i to jest fakt, a nie moje przekonanie – Jarosław Kaczyński jest ostatnim realnym politykiem z polskich polityków lat 80 i czasów przełomu. Wszyscy pozostali są dziś nikim. Mazowiecki, Michnik, Wałęsa, Lityński, Wujec, Bujak – może Pan wymieniać. Oni wszyscy są na politycznym dnie. I już na dnie wiecznym. Powie Pan: Tusk i Komorowski. Otóż zarówno jeden jak i drugi, to inne pokolenie. Tusk, jak i Komorowski to już nowy rzut. To już lata 90. Jarosław Kaczyński jest ostatnim, ważnym, wciąż zwyciężającym politykiem, który został nam z tamtych lat. On był niszczony, on przegrywał, był czas gdy był już niemal poza polityką. I wciąż się podnosi. Wciąż jest ważny, i jak się okazuje wciąż groźny.

Pamiętam stary wywiad ze wspomnianym już Andrzejem Celińskim, który, jak wiemy, jest politycznym wrogiem Kaczyńskiego. W wywiadzie tym Celiński przyznał, że cokolwiek nie będzie myślał o Kaczyńskim, to jeśli naprzeciwko niego ma postawić kogokolwiek z nowej generacji choćby Platformy, to nie ma żadnego porównania. Tylko Kaczyński jest prawdziwym politykiem. Mówił Celiński, że jeśli on dziś ma okazję rozmawiać ze Sławomirem Nowakiem, czy kimkolwiek innym z tzw. ekipy Tuska, ma poczucie, że to jest zbiór kompletnie przypadkowych, nicnieznaczących osób. Spotyka Kaczyńskiego – którego uważa za szkodnika – i wie, że oto ma przed sobą historię.

Ale szlag trafił Celińskiego. On nie jest dla mnie autorytetem. Mówmy o Kaczyńskim. Pan jest młodym człowiekiem, więc Pan nie wie, ale - i to też nie jest moja opinia, ale fakt - to nie Wałęsa uczynił z Kaczyńskiego polityka. To Kaczyński uczynił z Wałęsy prezydenta. Wałęsa nie dlatego wziął Kaczyńskiego na szefa swojej kancelarii, bo był taki ważny i miał taką fanaberię, ale dlatego, że to Kaczyńscy byli ważni, a Wałęsa wiedział, że całe polityczne zaplecze jego prezydentury było w Porozumieniu Centrum i w Solidarności. A już wtedy Solidarność była z Kaczyńskimi. On świetnie wiedział, że bez Kaczyńskich i ich struktur, a więc też i bez Solidarności on nawet nie będzie miał jak zacząć. Wziął więc do siebie obu Kaczyńskich, którzy mieli projekt, struktury i siłę. Bo sam był tylko legendą. Do tego znienawidzoną przez mainstream. Tylko.

Mam nadzieję że Pan wie, że kiedy Wałęsa miał być prezydentem, to Lech Kaczyński został szefem Związku. To właśnie Lech Kaczyński kierował Solidarnością. I to nie dlatego, że Lech Wałęsa tak chciał. Tam się to nie odbywało w ten sposób. A Jarosław Kaczyński był jednym z najwybitniejszych polskich polityków już pod koniec lat 80-tych. Mam nadzieję, żupan wie, że to on właśnie organizował przyszły rząd Tadeusza Mazowieckiego i to on był wtedy trzecią osobą obok Wałęsy i Mazowieckiego w polskiej polityce. Mam nadzieję że Pan wie, że po upadku rządu Bieleckiego, to właśnie Porozumienie Centrum było główną siłą tworzącą rząd Olszewskiego. To właśnie Porozumienie Centrum i Jarosław Kaczyński w tak straszliwie rozdrobnionym wtedy Sejmie tworzyli siłę tamtego rządu. To wreszcie – i musi Pan to wiedzieć – dzięki Jarosławowi Kaczyńskiemu premierem został Jan Olszewski. A później już, przez wszystkie kolejne lata, pozostawał Kaczyński wielkim, wybitnym politykiem, zwyciężając regularnie z tymi, którzy próbowali z niego najpierw zrobić wroga publicznego nr 1, a później go zwyczajnie zlikwidować. I jest jednym z najwybitniejszych polskich polityków i dziś. Po prostu. To jest fakt. A Pan mnie pyta, czemu on. A czemu nie?

Pamiętam jeszcze coś. Był taki czas, kiedy PC zostało rozbite, a Jarosław Kaczyński był posłem w małym klubie Jana Olszewskiego. Lech Kaczyński został decyzją Sejmu usunięty ze stanowiska szefa NIK-u i na pięć lat zawiesił działalność polityczną. Popularność obu braci w sondażach spadła niemal do zera. I tak oni niknęli w zakamarkach historii do czasu gdy Lech Kaczyński został Ministrem Sprawiedliwości, i w jednej chwili Lech Kaczyński stał się drugim pod względem popularności politykiem po Kwaśniewskim. Daję Panu słowo, że ja to pamiętam, jakby to było wczoraj. Ponieważ – jak to zresztą najlepiej na świecie przewidział nasz wspólny kolega Michał Dembiński w pewnym słynnym już esemesie – ostateczny koniec post-komunistycznej potęgi był tuż za rogiem, a decyzję o tym końcu podjął ktoś znacznie ważniejszy i znacznie bardziej wpływowy, niż my tutaj możemy sobie wyobrażać, również medialna atmosfera wokół Braci zelżała do tego stopnia, że choć nie byli wciąż ulubieńcami mainstreamu, to również społeczna popularność Jarosława poleciała w gorę. I znów, Panie Studencie, Ja to pamiętam, a Pan wiedzieć nie może. Prawo i Sprawiedliwość z dnia na dzień stało się niemal najważniejszą w Polsce siłą polityczną, Jarosław Kaczyński jednym z najbardziej popularnych społecznie polityków, a w jaki sposób Lech Kaczyński zdobył fotel prezydenta Warszawy, to akurat pewnie już nawet Pan wie. I to był właśnie czas, kiedy to, że Lech Kaczyński i Jarosław Kaczyński są największymi polskimi politykami był uznawany powszechnie. Wielu się to nie podobało. Ale to był fakt. Mam bardzo silne poczucie, że wtedy akurat nawet Michał to wiedział. Muszę go kiedyś o to zapytać. Wybory w 2005 roku ocenę tę potwierdziły.

I dziś Pan do mnie przychodzi i chce, bym ja się zgodził z opinią, że to wszystko był humbug? Otóż nic z tego. Ja się mogę nawet zgodzić na ten humbug, ale gdzie indziej, kiedy indziej i w zupełnie innym kierunku. Natomiast to że się akurat Pan daje tak fatalnie ustawiać jest dla mnie niepojęte. I nie chodzi mi o to, że ja bym chciał, żeby Pan i inni poparli projekt Prawa i Sprawiedliwości. Ja biorę pod uwagę, że Wam się on nie podoba i wolicie co innego. Proszę bardzo. Natomiast jest dla mnie zagadką, jak Pan może mnie pytać, dlaczego ja popieram Jarosława Kaczynskiego, tak jakby spodziewał się Pan, że ja Panu powiem, że on umie na przykład to samo co Houdini, tyle że lepiej i dłużej. Panie Student! Mnie się Kaczyński podoba, bo podobają mi się jego poglądy, jego talenty i to co on proponuje dla Polski. Ja na niego głosuję tak jak Anglicy głosowali na Camerona lub na Browna. Tak jak Francuzi na Sarkozego, a Węgrzy na Orbana. Zwyczajnie. Natomiast przyznaję – ja na niego nie głosuję tak jak Polacy głosowali na Komorowskiego. Czyli nie po to by ratować Polskę przed ruską, czy faszystowską nawałnicą. Ja na niego głosuję nie dlatego, ze znam Komorowskiego, lecz dlatego że znam Kaczyńskiego. I dlatego że znałem świetnie jego brata. I bardzo mi się podobało, kiedy był prezydentem.

No i to już prawie koniec. Jeszcze tylko być może zostaje pytanie jedno. Skoro Kaczyński jest taki świetny, to czemu ludzie go tak nienawidzą? No ale to już chyba Pan mi powinien powiedzieć. Bo ja nie mam pojęcia. W końcu nie muszę się znać na wszystkim, prawda?