Men at work

Jak pewien bardzo racjonalny i oczywiście życzliwy czytelnik napisał, jestem sfrustrowany. Zgoda. Człowiek ma rację. Powiem więcej. Jestem sfrustrowany jak diabli. Od minionej niedzieli czuję się jak bym oberwał kijem baseballowym po łbie. Miniona niedziela mnie zwyczajnie pozbawiła sił. Jestem rozbity, załamany i – jak już wspomniałem – sfrustrowany. Dlaczego? Z jednego powodu. Wszystko bowiem wskazuje, że plan który miał swój początek 10 kwietnia wypalił idealnie. Od smoleńskiej tragedii do wyborów 4 lipca biegnie linia tak prosta jak… Cholera! Zabrakło mi słowa.

Przyznaję się, że tego akurat się nie spodziewałem. I to nie dlatego, że w tak parszywie błędny sposób oceniłem układ sił, i w tak okropnie naiwny sposób oceniłem wielkość naszego narodu. Uważam też, że to nawet nie dlatego, że nie dostrzegłem faktycznej przewagi oferty niesionej przez Bronisława Komorowskiego nad ofertą, którą nam złożył Jarosław Kaczyński. Ja najzwyczajniej w świecie uważałem, że tym razem jesteśmy w rękach Boga i że akurat tym razem, przez to męczeństwo i przez ten tak dojmujący brak sprawiedliwości, on zechce wysłuchać naszych modlitw. Nie wysłuchał. Więc jestem sfrustrowany.

W Rzeczpospolitej, jeszcze z okresu przedwyborczego, czytam wywiad z Michałem Lorencem. Nie wiem kto to jest. Podobno kompozytor, ale nie znam się. Czytam jednak ten wywiad i on tłumaczy, dlaczego będzie głosował na Jarosława Kaczyńskiego. Otóż on chce w ten sposób wyrazić wdzięczność za prezydenturę jego brata, zmarłego w smoleńskiej rzezi. Jakie to proste! Chodziło tylko o to. Jak można było to lepiej wyrazić? Niestety. Ani jego wdzięczność, ani nasze modlitwy, ani nasze pragnienie sprawiedliwości nie okazały się na tyle cenne, by przebić to co w nas złe. I muszę tu powtórzyć to co już wspomniałem wcześniej. Pozostaje nam się już tylko pocieszać tym, że Pan Bóg wciąż życzy sobie o nas myśleć. Nie najlepiej, ale choćby i tyle. Kiedy da nam wszystko co sobie zażyczymy, to będzie oznaczało, że nas spisał na straty.

Już w niedzielny wieczór napisałem w Salonie, że mam pretensje o ten wynik do kilku środowisk. Do polskiej prawicy, do Administracji Salonu i do niektórych osób w sztabie wyborczym Jarosława Kaczyńskiego. Myślę dziś sobie, że szczególnie jeśli idzie o sztab, mogło dojść do nieporozumienia. Otóż ja wcale nie uważam, że kampania Jarosława była zła i że sztab ją prowadził nie tak jak trzeba. Wręcz przeciwnie. Jestem bezwzględnie przekonany, że na poziomie kampanii niemal wszystko działo się bez zarzutu. I Joanna Kluzik-Rostkowska i pani poseł Elżbieta Jakubiak, a nawet Paweł Poncyliusz, o którym mógłbym wiele, ale mi się zwyczajnie nie chce, zrobili wszystko tak że lepiej pewnie nikt by nie dał rady. Może gdyby żył biedny Przemysław Gosiewski? No ale jego też zamordowali.

A zatem uważam, że kampania była dobra, i że ktokolwiek inny by się za nią wziął, jak choćby red. Sakiewicz z Arturem Zawiszą i Rafałem Ziemkiewiczem, to by wynik był kompletną ruiną. Oni oczywiście – oczywiście! – się z tym nie zgodzą, ale nawet mnie to za bardzo nie dziwi. To była bardzo dobra kampania. Jest jednak jedno zdarzenie, które mi ciąży jak kamień w bucie, lub worek kartofli pod drzwiami. Zgniłych. Jak pewnie w większości pamiętamy, jeszcze przed pierwszą turą wyborów, pewien Paweł ze Sztabu Wyborczego, widząc, że tam się odbywa zwykłe bezczynne gnicie, wymyślił by w Hotelu Europejskim w ramach codziennych debat zorganizować debatę blogerów. Pomysł był taki, że jeśli uda się zaprezentować opinii publicznej blogosferę jako środowisko wspierające Jarosława Kaczyńskiego, i to środowisko reprezentowane nie przez jakichś nawiedzonych wariatów, lecz przez ludzi takich jak my wszyscy, tyle że może trochę bardziej świadomych i nieco bardziej wymownych, uda się też w ten sposób pokazać Jarosława Kaczyńskiego jako polityka apelującego również do takich środowisk. Pomysł natychmiast zaakceptowała Elżbieta Jakubiak i wyznaczyła termin. Po chwili na debatę zgodziła się Joanna Kluzik-Rostkowska i wyraziła wsparcie. W tym momencie jednak do gry wkroczyli chłopcy ze Sztabu. Przede wszystkim oni zażyczyli sobie, że chcą mieć wpływ na uczestników debaty, a kiedy dowiedzieli się że go mieć nie będą, ogłosili, że ich w tej sytuacji debata nie interesuje. Ponieważ to oni trzymali wszystkie, że tak powiem, sznurki, włącznie z oficjalną internetową stroną kandydata, stało się tak, że denata została najzwyczajniej w świecie zbojkotowana. Kiedy pojawiliśmy się w hotelu, okazało się, że nie jest przygotowane nic. Ani nie ma dziennikarzy, ani kamer, ani nawet mikrofonów i foteli na scenie. Tylko pojedyncze chłopaki ze Sztabu udające, że oni nie wiedzą o co chodzi… no i Asia Kluzik, która była i tak już tak umordowana, że ledwo widziała na oczy. Tyle wszystkiego że na nas czekała i prawdopodobnie swoją obecnością wymusiła na tych durniach, żeby dali chociaż mikrofony i zapalili światła.

Debata odniosła sukces. Przyszło mnóstwo ludzi, tyle że częściowo zwabionych zapowiedzią następnego gościa, czyli generała Polko, a częściowo moim wpisem w Salonie. Wspomniany Paweł prosił również znajomych posłów, by u siebie, na swoich stronach zapowiedzieli tę debatę, więc i to mogło mieć znaczenie. Inna sprawa, że na przykład poseł PiS-u Artur Górski powiedział, że on nie będzie się angażował, i zasugerował, że nie widzi powodu by popierać innych blogerów, skoro sam prowadzi bloga. Poważnie. To nie żart.

Przyszło mnóstwo ludzi. I słuchali tej debaty. Bez kamer, bez mikrofonów, bez dziennikarskich relacji… i bez jednego słowa informującego o niej na oficjalnej stronie kandydata. Na stronie, gdzie każda z debat była najpierw zapowiadana, potem omawiana, następnie niekiedy relacjonowane w postaci filmu. O debacie blogerów sztab Jarosława Kaczyńskiego nie poinformował do dziś. Dlaczego? Bo ja się nie zgodziłem, żeby w niej wziął udział niejaki Budyń, a więc – tak się złożyło – kumpel jednego ze sztabowców. I Kataryna – gwiazda Sieci. Tak to zadziałało.

Czy to znaczy, że Sztab zawalił sprawę? Już pisałem że nie. Poszło o w gruncie rzeczy bardzo drobną rzecz. Ktoś się obraził i spieprzył coś, czego akurat nie należało spieprzyć. Coś, o co – wręcz przeciwnie – należało bardzo zadbać, bo gdyby akurat ta część kampanii się powiodła, mielibyśmy być może o wiele więcej głosów więcej. Może. A gdyby Tomasz Sakiewicz z towarzystwem zrezygnował z tego socrealistycznego gówna w swojej gazecie, a Rafał Ziemkiewicz zauważył, że ma powołanie, to już niemal na pewno. Tego niestety już nie sprawdzimy. Bo paru bezideowych głupców się obraziło. Ani Kluzik, ani Jakubiak – która akurat znalazła czas, żeby przez chwilę słuchać tej debaty – ani nawet Poncyliusz, nie mogli tu nic zrobić. Tam role były podzielone i trudno by było inaczej. Tu pokazali swoją klasę ci chłopcy. Myślę że sa bardzo zdolni. Niewykluczone, że już się kręcą w okolicach młodzieżówki Platformy, by sprawdzić, czy nie ma tam czegoś do wzięcia.

O co mi chodzi? Wbrew pozorom nie o parę osób, które wtedy gdy była szansa na zwycięstwo, pokazały swoją małość. Gdyby to tylko o nich chodziło, nie byłoby o czym mówić. Problem jest jednak poważniejszy. Mam bardzo silne przekonanie, a jednocześnie lęk, że tak naprawdę my tu – i ja i Wy – jesteśmy ostatnimi kowbojami. Tak naprawdę, ten teatr, który przed nami odstawiają politycy, to w dużym stopniu coś, co jednego dnia jest, a drugiego nie zostaje z niego nic. My się martwimy, dyskutujemy, szukamy rozwiązań, wymyślamy argumenty, jak zwyciężymy jesteśmy szczęśliwi, kiedy przegramy – płaczemy. A oni w tym samym czasie mają nas głęboko w dupie. Jarosław Kaczyński – ten wielki polityk, cudowny człowiek, postać dla historii Polski wręcz symboliczna – zrobił wszystko co mógł, by o tę Polskę odpowiednio zadbać. By o nią zadbać, poświęcił swój ból i swoje życie, i do tej roboty znalazł najlepszych ludzi, jakich mógł znaleźć. Niedawno kilku z niuch zostało zamordowanych. Ale znalazł kolejnych. Najlepszych jacy mu zostali. I oni mu pomogli. Niestety, nie wygrywa się kampanii – zwłaszcza kampanii prowadzonych w cieniu – przy pomocy paru kobiet. Choćby najlepszych. Okazało się, że to za mało. Dlaczego? Bo reszta ma w dupie. Będę to powtarzał jeszcze przez jakiś czas. Do znudzenia. Że reszta ma w dupie. I jeśli kiedyś przyjdzie taki czas, to będę miał na nich oko. I proszę Was. Uważajcie na nich. Oni sa źli. To są ludzie bez serc. Tak zwane dupki.