O legendzie która nie powstała

Jak sobie może niektórzy z nas przypominają, po smoleńskiej katastrofie raz jeden odezwał się Jan Maria Rokita. Został zaproszony przez Bogdana Rymanowskiego do programu i przedstawił wypowiedź, która z jednej strony stanowiła świadectwo o wymiarze nieporównywalnym z żadnym innym świadectwem tamtych dni, a z drugiej – jak wszystko na to wskazywało już wtedy, a dziś może wskazuje jeszcze dobitniej – pogrążyła go jako osobę publiczną ostatecznie. Występowi Rokity i jego słowom poświęciłem swój wpis, który uzupełniłem zapisem tej niezwykłej wypowiedzi i zamieściłem i w Salonie i tutaj. Kto pamięta tamte dni, pewnie też pamięta, jak bardzo trudno było wtedy natrafić na tę rozmowę. TVN – w drodze bezwstydnego wyjątku – akurat to wydanie rozmów Rymanowskiego ocenzurował, a i wszelkie inne miejsca, które zajmują się umieszczaniem tego typu zdarzeń w sieci, Rokitę i jego słowa zlekceważyły. Dzięki pomocy przyjaciół, udało nam się tę rozmowę odnaleźć i umieścić na youtubie. Dla tych co dziś i tych co będą tu jutro. Dziwne, ale ona tam wciąż jest. Naprawdę dziwne. Proszę sprawdzić. http://www.youtube.com/watch?v=uXZSMEkE6Aw

Od tamtych dni minęło już dużo czasu. A jeśli rozejrzymy się wokół siebie zobaczymy, że tego czasu upłynęło jeszcze więcej, niż by się wydawało. Nie ma ani Prezydenta, ani nawet za bardzo pamięci po nim. Jest lato, ludzie wyjeżdżają na wakacje i z nich wracają, straszny upał. Rosjanie odesłali żałobny strój dla Przemysława Gosiewskiego, a już nie oni, lecz nasi mówią, że i krzyż, który swego czasu postawiliśmy na Krakowskim Przedmieściu zostanie usunięty. No i nie ma Rokity. Szkoda. Chętnie dowiedziałbym się, co on ma nam do powiedzenia właśnie dziś. W tamtej rozmowie, która zrobiła tak wielkie wrażenie, zapowiedział nam Jan Maria, że wraz ze śmiercią Prezydenta narodziła się nowa, wielka romantyczna legenda o dobrym, kochającym swoją ojczyznę królu, którego ludzie tak nienawidzili, że ta nienawiść go zabiła. Ciekawy jestem, co by nam dziś powiedział Rokita. Chyba jednak nic z tego nie będzie.

Wszyscy znamy Rokitę. Wiemy, jaki on potrafił być mądry i bezmyślny i przebiegły i inteligentny i wygadany i cyniczny i nieuczciwy. Dziś kiedy wszystko wskazuje na to, że nad każdą z tych cech bardziej wyrosła właśnie jego uczciwość i autentyczne zaangażowanie, tym bardziej brakuje Rokity, który potrafiłby nam może coś właśnie dziś powiedzieć. Coś, z czego, jak w przypadku większości z jego gestów i wypowiedzi i tak by nic nie było, ale czego z pewnością warto by było posłuchać. Jak wszystkiego co mówił. Tak czy inaczej. Wygląda jednak na to, że już nie tym razem. Wygląda na to, że własnie wtedy, te kilka dni po katastrofie, Rokita ostatecznie wypadł.

Mówią nam, że nie należy się załamywać. Że to długa walka i że są chwile, kiedy najgorszą rzeczą jest uwierzyć, że będzie albo szybko i łatwo, albo w ogóle nic nie będzie. I ja to wiem. Wierzę i płonę. Ale myślę też dziś o Janie Marii Rokicie i jego wypowiedzi jeszcze z tamtych dni, kiedy czarny garnitur Przemysława Gosiewskiego i czarne buty i biała koszulka czekały spokojnie w Moskwie na jego pożegnanie i o tej legendzie, która wtedy wydawała się być tak bardzo oczywista i sensowna, a dziś jakby choć jeden ślad po niej nie został. I tylko słychać jak się w tym upale nawołują i naradzają nad najlepszym momentem, kiedy będzie można usunąć ten krzyż.

Ciekawy jestem, kiedy to zrobią. No i przede wszystkim, czy w dzień, czy w nocy. I czy, jak go będą stamtąd zabierać, to będzie przy tym choć jeden ksiądz, czy wyłącznie ludzie w niebieskich drelichach z jednej strony i grupa płaczących kobiet z drugiej. I zastanawiam się czy jest taki poziom zła, którego nawet nasz grzech i nasze grzeszne zaniedbania nie pokonają.