O nienawiści niepokonanej

Pamiętam poranek 10 kwietnia bardzo dobrze. Wstałem wcześnie, żeby nie spóźnić się na uroczystości w Smoleńsku. Nie wiedziałem, o której to wszystko ma się zacząć, bo jak wiemy, dzień był planowany jako święto w dużym stopniu prywatne, a więc też media niechętnie informowały o planach na ten dzień. Wstałem więc wcześnie, ciekawy bardzo, jak to będzie wyglądało, co powie Prezydent, czy będą jakieś akcenty warte opisania… i wtedy zadzwonił do mnie mój brat i powiedział, że samolot z Prezydentem na pokładzie miał wypadek. Tylko tyle.

Mój brat ze swoimi poglądami i całą postawą, że tak powiem, społeczno-polityczną ,jest kimś, kto, gdyby tu zaczął komentować, zostałby w jednej chwili poproszony, żeby „wypierdalał”, a gdyby chciał powiedzieć choć jedno słowo jeszcze w starych czasach ‘salonowych’, zostałby bez dyskusji zbanowany. Taki jest. Kocham go do śmierci, ale taki jest. I na to nie ma rady. Zadzwonił więc do mnie i powiedział o tym wypadku. W jego głosie nie było ani satysfakcji, ani charakterystycznego napięcia, lecz wyłącznie uprzejma i łagodna troska. Dlaczego? Bo mój brat to dobry człowiek. Kiedy okazało się, że ten wypadek pociągnął za sobą śmierć 96 osób, a wśród tej rzezi znalazło też się ciało Przemysława Gosiewskiego, porozrywane na strzępy tak krwawe, że nie wiadomo nawet było, co zrobić z tym żałobnym strojem, który ci, których on osierocił wysłali do Rosji, mój brat był autentycznie wstrząśnięty. Wstrząśnięty i współczujący, bo wiedział, że to co się stało to dla nas nie byle co. Poprosił nas, żebyśmy przyszli na wizytę, a następnego dnia zaprosił nas na obiad do knajpy. Takie to były dni.

Mam też teścia, który, gdyby tylko wiedział, co to Internet, miał w domu komputer i pisywał tu komentarze, jako ‘starszy pan’ lub ‘głos rozsądku’, zostałby w jednej chwili potraktowany najgrubszym słowem i wyrzucony na zbity pysk. Jak go znam i wiem, co się kotłuje w jego głowie, wydaje mi się, że on by tu w tej szczególnej konkurencji, która nosi nazwę ‘wykopywanie taboretu’ zajął miejsce pierwsze, i w dodatku ze złotą wstęgą. Po katastrofie 10 kwietnia mój teść przeżywał bardzo ciężkie chwile. Ponieważ jest w gruncie rzeczy człowiekiem bardzo dobrym, a już przede wszystkim porządnym, przez kilka kolejnych dni zadręczał się w sposób niewyobrażalny. On wprawdzie nie należy do ludzi, którzy lubią sięgać głębiej niż dwa milimetry pod powierzchnię czegokolwiek, jednak mam wrażenie, że nawet on poczuł, że przesadził. Że nienawiść, którą stworzył na swój własny użytek, ostatecznie go oszukała i porzuciła jak zbędny bagaż.

Dziś, zarówno mój brat i mój teść są w dawnej, świetnej formie. A ja się zastanawiam, co ich tak uspokoiło? Co sprawiło, że oni żyją jak by nic się nie stało? No i przede wszystkim, czy ta rekonwalescencja trwała całe dwa miesiące i postępowała łagodnie, czy może w pewnym momencie stało się coś, co im kazało uznać, że jednak są w porządku i że nie należy nic ruszać? Uważam, że to postępowało skokowo. Pierwszy znak, że jednak jest dobrze i że można wrócić na stare upatrzone już pozycje, pojawił się, kiedy zapadła decyzja, że Prezydent zostanie pochowany na Wawelu. Każdy kto chce pamiętać, pamięta też każdy najbardziej dyskretny gest i każde najbardziej ściszone słowo, których w tamtych dniach doświadczaliśmy. Z Moskwy przylatywały trumny z fragmentami ciał pomordowanych w Smoleńsku, żołnierze prężyli się pięknie wśród biało-czerwonych sztandarów, ludzie palili świeczki i oblewali łzami te fotografie, chmury nad Polską niosły pieśni i modlitwy, a oni odzyskiwali dawną, czarną sprawność. To własnie wtedy nastąpiło pierwsze oczyszczenie. To właśnie wtedy, zarówno mój ukochany brat, jak i mój teść dostali bardzo jasny obraz. Że nienawiść jest dobra. Że nie trzeba się przejmować drobiazgami. Że nienawiść jest wręcz bardzo dobra.

A później wszystko poszło już zgrabnie i bardzo gładko. Wystarczyła seria kolejnych odpowiednio czytelnych przekazów, żeby nawet nie po miesiącu, nie pozostała nawet odrobina strachu. Z dzisiejszej perspektywy, widzimy bardzo wyraźnie, jak głupie i niepotrzebne było zaangażowanie Kuby Wojewódzkiego i Michała Figurskiego w Radiu Eska z tą tak pięknie ociekającą krwią rozbitego na drobne strzępy samolotu. Jak bardzo to było zbędne. Bo już wtedy i mój brat i mój teść i całe szeregi innych podniesionych na duchu uczestników tej kampanii, czy może tej operacji, nie potrzebowali nawet starych tekstów o Irasiadzie i Borubarze, by trwać na posterunku. A co dopiero jakiejś marnej piosenki. A zatem tu akurat System zdecydowanie przepłacił.

Myślę dziś, że te wszystkie dni, kiedy Janusz Palikot – dyskretnie, jak się wtedy wydawało, milczał – były przez niego akurat zaplanowane bardzo dobrze. Świat nie potrzebował jego słów. Słów, które, jak wiemy, są słowami specjalnymi, zarezerwowanymi na specjalne okazje. Nienawiść, dziś zregenerowana w pełni i kwitnąca jak nigdy być może wcześniej, radziła sobie świetnie bez jego udziału. Wystarczyło zaledwie parę drobnych, nawet nie szczególnie przemyślanych słów i obrazów, by ta cała czarna emocja, która przez tyle lat tak świetnie się czuła w sercach i duszach tak wielu, odrodziła się w dwójnasób. To wszystko odbyło się na jeden czy dwa gwizdki. A dziś już to tylko trwa, i czy to blog Palikota, czy wizyty Stefana Niesiołowskiego w telewizyjnym studio, mogą tu stanowić wyłącznie odpowiednią dla tej wiecznie tryumfującej nienawiści ozdobę.

Bo tak to zostało właśnie zorganizowane. Stworzono społeczeństwo takie jak wszystkie inne społeczeństwa. Pracujące od rana do nocy po to, by kiedy przyjdzie wieczór, pooglądać sobie telewizję, kiedy nadejdzie upragniona sobota, dłużej pospać i trochę nabrać sił, natomiast w niedzielę udać się na zakupy. Społeczeństwo właściwie wyłącznie z samymi obowiązkami i z paroma drobnymi przyjemnościami od święta. Ale też społeczeństwo w pewnym sensie inne. Mianowicie takie, które jeśli zabraknie poczucia sensu tego istnienia, zawsze się będzie mogło odwołać do czegoś niezniszczalnego, czegoś wiecznego, czegoś co zawsze, na każde zawołanie, może gwarantować chwilę prawdziwej emocji – a mianowicie nienawiść. Zimną i bezwzględną nienawiść, która da poczucie sensu samym aktorom. A przy okazji – ależ oczywiście, że tylko przy okazji – da władzę tym, którzy dla tej władzy i są stworzeni i wyznaczeni i na tę władzę w sposób naturalny zasługują.

Dziś to widzimy lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Wydawałoby się, że tyle się zmieniło. Jeden prezydent został zabity. Drugi prezydent został wybrany. Świat wywinął koziołka, którego wielu nie zapomni już nigdy. Część stoi oniemiała, druga część zaciska zęby w zimnej satysfakcji, a nad tym wszystkim unosi się obłok szczerej i zwycięskiej nienawiści. I tak ma być. Ciekawe, że kiedykolwiek zdołał się narodzić człowiek, który był w stanie coś tak przemyślnego w swojej głowie wykształcić. Jeśli się nad tym zastanowić, to jest to wprost nie do uwierzenia. Doprowadzić do sytuacji gdzie coś tak podłego i niskiego jak nienawiść, uzyska tak nieprawdopodobnie twórczą moc. To naprawdę ciekawe. Czy to możliwe, że to tylko tak wygląda?

P.S. Ja nie chcę nikogo straszyć, ale fakty sa takie, że jeśli ten blog nie otrzyma odpowiedniego wsparcia, w sposób jak najbardziej naturalny będzie musiał przestać istnieć. Proszę jak najpokorniej o finansową pomoc. Ja już to wyjaśniałem. Ona mi nie da pisać. Ot tak! I ja tu nie mam nic do gadania..