Jack is back!

Dni które mijają, spędzam bez rodziny, a więc sam zupełnie. Jest to doświadczenie o tyle dla mnie interesujące, że – pomijając trzy dni, które spędziłem na drabinie malując pokój córek – najzwyczajniej w świecie gniję. W moim wypadku gnicie polega na tym między innymi, że cały wolny czas spędzam na słuchaniu muzyki, a kiedy włączę telewizor, to wyłącznie po to, żeby sobie obejrzeć jakiś film. No i jeszcze piszę, ale, jak już kiedyś wspominałem, to mi akurat zabiera niewiele czasu. Przy okazji zauważam jak najbardziej realnie, że gdybym miał żyć z jakiegoś powodu samotnie, po zapłaceniu wszystkich rachunków, na całą resztę starczyłoby mi średnio jakieś 3 zł. dziennie, a więc stówa na miesiąc. I to jest odkrycie niezwykłe, bo choć nie nowe, za każdym razem robiące wrażenie całkowitej świeżości.

To są jednak tylko takie sobie refleksje, których by pewnie nie było, gdyby nie ten sam wciąż problem. Że każdy tekst powinien mieć jakiś w miarę sensowny i choć trochę interesujący początek. Dzisiejszy temat jest jednak jak najbardziej poważny. Otóż w pewnym momencie wczorajszej niedzieli, spadła na mnie jak grom z jasnego nieba wiadomość, że oto, po wielu latach przerwy i niemal tylu też latach oczekiwań na powrót starych dobrych czasów, zawitał do Polski Festiwal Piosenki Radzieckiej, tym razem już znacznie bardziej nowoczesny, odmieniony zgodnie z duchem czasów, i pod nową nazwą Festiwalu Piosenki Rosyjskiej. Powrócił i będzie transmitowany w drugim programie publicznej telewizji, tak by każdy mógł przeżyć te kilka chwil prawdziwej przygody. Wiadomość ta ciekawa jest już sama w sobie, choć smaczku całej sprawie dodaje to, że on tak naprawdę nie wrócił wczoraj, ale krząta się tu skromnie od dwóch lat, tyle że jakoś tak wstydliwie, boczkiem, bez rozgłosu. I dopiero w tym roku, być może korzystając z całej serii sprzyjających zdarzeń, miał okazję podnieść wysoko swe słoneczne czoło i ogłosić z dumą niczym bohater słynnego Lśnienia: „Nie było mnie. Ale już jestem!” I ja właśnie dziś o tym.

Przyznam, że kiedy dowiedziałem się o tym wydarzeniu, wpadłem w nastrój takiego poruszenia, jakby oto okazało się, że przez moje miasto 1 maja każdego roku znów zaczną jeździć kolarze, w sklepach na nowo pojawi się oranżada w butelkach z drutem, a TVN do swojej ramówki wprowadzi dobranockę i zacznie nam od nowa puszczać stare Jacki i Agatki, które wykupi od TVP. Emocje, które mnie ogarnęły wzmocniły się jeszcze bardziej, kiedy wracając z kościoła, zobaczyłem, że po torach na sąsiedniej ulicy jeździ stary tramwaj z normalną korbą zamiast guzików. A wszystko to dzięki temu, że Platforma Obywatelska wreszcie objęła całość władzy, a zatem obok premiera, sądów, prokuratury, mediów, będzie też miała prezydenta i nikt już im nie przeszkodzi zapalić wszystkie światła.

Tak się jednak stało, że w miarę upływu czasu – pewnie trochę przez swój późny wiek, a trochę przez wspomniane już rozleniwienie – o sprawie zapomniałem i dopiero pod wieczór pani Toyahowa przysłała mi esemesa, informując – nie mniej ni więcej – że w telewizji dają transmisję z Zielonej Góry i banda naszych piosenkarzy śpiewa po rusku ruskie piosenki. No i zrobiłem to. Włączyłem telewizor na drugi program TVP i obejrzałem występ trzech artystów – dwóch w części, jednego a całości. Najpierw był rockowy zespół o nazwie Ocean i śpiewał ostry numer pod tytułem chyba Sołdaty… A może Gieroje? A może Maładcy? Jakoś tak. Później przyszła piosenkarka o nazwisku mi nieznanym i niezapamiętanym, o której jednak prowadzący aktor Damięcki (poważna okazja wymaga poważnej oprawy) dwukrotnie powiedział, że jest „energetyczna”, i jej występ obejrzałem w całości. Wreszcie zapowiedziano duet DJ-ów o nazwie Mokre Paluchy z wokalistką, podobno jakąś była miss piękności. Samych muzyków nie pokazali, natomiast pieśniarka pojawiła się w mini-spódniczce, w stroju sowieckiego żołnierza, w czapce z czerwoną gwiazdą i, prężąc się jak na prawdziwą ruską blać przystało, zaśpiewała – w rosyjskim oczywiście jezyku – piosenkę, spopularyzowaną z kolei przez lesbijski duet Tatu, pod tytułem Nas nie dogoniat.

Ja oczywiście wiem, że teraz najlepiej byłoby się zastanowić, co by to było, gdyby na przykład w Szczecinie zorganizowano Festiwal Piosenki Niemieckiej i w pewnym momencie na scenę wkroczyłby zespół Feel przebrany za oficerów gestapo, z trupimi główkami na czapkach, i zaśpiewał jakiś niemiecki szlagier. Wiem o tym i ta perspektywa jest dla mnie jak najbardziej kusząca, ale nic z tego nie będzie, bo sprawa jest bardzo poważna i to jest nie pora na retoryczne popisy. To co mieliśmy dotychczas, to była recenzja koncertu estradowego. A więc coś, co Anglicy nazywają ‘a piece of cake’. Teraz niestety zaczynają się schody, bo trzeba powiedziec parę słów prawdy, i to nie w postaci żartów, ale, jak przystało na ten blog, autentycznego wrzasku i ciosu prosto miedzy oczy. A sytuacja jest na tyle wstrząsająca, że i ten wrzask i ten cios nie mogą też w żaden sposób być byle jakie. Bo, jak mówię, nie ma dziś absolutnie nastroju do szampana. 10 kwietnia w lesie pod Smoleńskiem rozbił się polski samolot rządowy, z 96 osobami na pokładzie, wśród nich z prezydentem naszego państwa. Samolot, jak wiele na to wskazuje, nie rozbił się, bo była mgła, albo piloci dostali małpiego rozumu, albo coś się zepsuło, ale dlatego, że ktoś – niektórzy twierdzą, że Rosjanie, inni, że tak zwani „nasi” – postanowił zamordować polskiego prezydenta i ten zamysł skutecznie zrealizował. Jak wiemy, w kwietniu tego roku, w lesie pod Smoleńskiem został na najdrobniejsze strzępy rozbity polski samolot, a jego pasażerowie – w tym Prezydent RP i jego małżonka – porozrywani na krwawe strzępy. Następnie, zwłoki ofiar zostały przez Rosjan ograbione z kart kredytowych, z rzeczy osobistych i – co może nie najmniej ważne – ze zwykłej ludzkiej godności, następnie ich fragmenty zostały wrzucone do trumien i odesłane do Polski. Tym samym – co dla niektórych może się wydać czymś absolutnie horrendalnym, ale jest oficjalnie potwierdzonym faktem – ta seria zdarzeń spowodowała nowe i być może wreszcie ostateczne umocnienie przyjaźni między premierem Polski Donaldem Tuskiem, a premierem Rosji Władimirem Putinem. W międzyczasie, tak się nieszczęśliwie stało, że w wyniku pewnych niefortunnych wypowiedzi polskich władz, Rosja zażądała od wysokiego przedstawiciela naszych władz, oficjalnych i publicznych przeprosin – wygłoszonych koniecznie w języku rosyjskim – za to, że oto polskie postępki wystawiły na szwank honor rosyjskiego państwa i jego obywateli. Polecenie władz rosyjskich rzecznik polskiego rządu Paweł Graś – to nazwisko powinno tu głośno i wyraźnie zabrzmieć – wykonał gorliwie i w jednej chwili. Oczywiście, po rosyjsku.

Dziś, polska telewizja nadała bezpośrednią transmisję koncertu, który po wielu pustych latach został ponownie zorganizowany w polskim mieście Zielonej Górze, i na którym to koncercie polscy piosenkarze śpiewali w języku rosyjskim rosyjskie piosenki. Z tego co zdążyłem zauważyć, zielonogórski amfiteatr był zapełniony do ostatniego miejsca, a publiczność reagowała żywo i z sympatią. Uważam, że jeśli to wydarzenie nie jest znakiem tego co się zbliża, a może nawet już jest, to z całą pewnością jest tego czegoś idealnym symbolem. Oto nadeszły dla Polski nowe czasy. Wprawdzie jeszcze nie w postaci obniżonych podatków, sprawnej służby zdrowia, skutecznego systemu edukacji, nowych kilometrów autostrad, skutecznego zwalczenia korupcji, awansu w rankingu najlepiej rozwijających się państw. To dopiero ma nastąpić. Platformie Obywatelskiej w końcu udało się zmienić prezydenta na odpowiedniego, a więc pan premier z pewnością poczuje się wreszcie skutecznie odciążony w swej pracy dla dobra kraju. Więc – powtarzam – to oczywiście nastąpi. Już niedługo. Na razie robimy to co może stanowić świetną podstawę do przyszłego rozwoju i przyszłych sukcesów. Stajemy się ważnym graczem na arenie międzynarodowej. Ktoś powie, że nie graczem. Ale grajkiem. No dobra. Powiedzmy że wykonawcą ruskich piosenek. Po francusku szansonistą. Proszę zwrócić uwagę – po francusku. A to już jest coś. Prawie jak żigolo.