O pożytkach z posiadania rodziny

Jeśli przez dziesiątki lat żyjemy w rodzinie, musimy niekiedy dojść do wniosku, jakby to było pięknie choćby od czasu do czasu być tak zwanym singlem. W sobotę rano człowiek wstaje kiedy chce, nikt od niego nic nie chce, może chodzić po mieszkaniu w gaciach, je co chce, nie narażając się na to, że żona lub dzieci powiedzą mu, że na śniadanie tak jest niezdrowo. Może bezkarnie napić się piwa o 10 rano. W dodatku, ponieważ pieniądze można dzielić przez jeden, a nie przez pięć, może sobie pójść do knajpy na obiad, a wracając do domu kupić sobie flaszkę i ją wypić na spokojnie, słuchając głośno Dazed And Confused, albo coś równie inspirującego, wiedząc, że nikt nie powie za chwilę: „Wyłącz te ryki”. Jeśli chce się pójść na wizytę do kolegi, to się zakłada buty i idzie, nie pytając czy można i nie wyznaczając sobie godziny powrotu. Każdy kto ma to szczęście, by mieć rodzinę, zna tę gadkę na pamięć, a nawet potrafi do niej dodać dziesiątki innych jeszcze ciekawych obrazków.

Tak się jednak też składa, że każdy kto choć na chwilę zanurzy się w tym edenie, już po chwili wie, że tak się długo ciągnąć nie da i że z rodziną jest jak z demokracją. Uwiera jak kamyk w bucie, a z drugiej strony bez niej można już sobie tylko strzelić w łeb. No właśnie – demokracja. Część z nas nie miała jej przez znaczną część naszego życia i myślała o niej jak o zbawieniu. Kiedy przyszła, wystarczyło zaledwie parę lat, by zobaczyć, jak ona potrafi dać człowiekowi po kościach. Wystarczyło parę lat, by zacząć myśleć, że jeśli demokracja, wolność, swobody obywatelskie, dobrobyt, rynek i całe to gówno ma tak wyglądać, jak wygląda, to w tej sytuacji może byśmy poprosili o jakiś skromny wehikuł czasu. Może być nawet produkcji białoruskiej.

Dziś znów, kiedy się okazuje, że nawet ta niby-demokracja i ta niby-wolność była tylko chwilowa, że jej efektem stało się coś tak niewyobrażalnego jak skrytobójcze mordowanie prezydentów i najwyższych państwowych urzędników, a następnie tworzenie propagandowego kłamstwa na poziomie dotychczas nieznanym, i dalej fałszowanie rzekomo w pełni demokratycznych wyborów, znów stajemy pokorni i grzecznie prosimy, żeby jednak nam dać to co, jak się zdaje bezpowrotnie się przepoczwarzyło w ten obłęd. A więc, jakkolwiek by to brzmiało głupio i kliszowato, trzeba to powiedzieć, że jak zawsze wychodzi na to, że i tak źle i tak niedobrze.

Wróćmy do rodziny. Wczoraj pani Toyahowa w czasie niedzielnego obiadu spojrzała na mnie i wpadła w popłoch. Okazało się, że ona w moich oczach zobaczyła szaleństwo. Jak to później sama określiła, zobaczyła we mnie to co się za chwilę stanie, jeśli ja natychmiast się nie pozbieram i nie zacznę żyć. Ona spojrzała na mnie i oczyma wyobraźni zobaczyła mnie, jak ja wsiadam w pociąg, i tak jak kiedyś Kazimierz Świtoń ze swoim synem udawali się do Oświęcimia, jadę do Warszawy i przykuwam się łańcuchem do krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Tłumaczyłem jej, że mowy nie ma, że ja jestem spokojnym starszym panem, który tylko prowadzi politycznego bloga. Na nic. Ona wciąż mi powtarzała, że Świtoń też był spokojnym starszym panem, naprawiającym ludziom telewizory i ani się obejrzał jak go Ojczyzna złapała za gardło i już nie puściła. A poza tym, ona widzi w moich oczach, że ja zaczynam świrować.

Myślę że dalej było już tak, że ona wzięła starszą Toyahównę na stronę i uradziły, że należy włączyć telewizor i to od razu na TVN. Myślę, że coś takiego musiało nastąpić, bo pod wieczór moja starsza córka podeszła do mnie i z niewinnym uśmiechem zaproponowała, żeby obejrzeć Fakty. Wytłumaczyłem jej grzecznie, że mecz będzie dopiero za ponad godzinę i że, jak jej się nudzi, mogę jej puścić na DVD koncert Pixies, ale wtedy włączyła się Pani Żona i powiedziała, żebym nie robił chamstwa, bo skoro dziecko chce obejrzeć wiadomości, to chyba ma do tego prawo. Mówiłem że to głupie, bezcelowe, że tylko niepotrzebnie się zestresujemy; użyłem nawet argumentu, że to grzech. Na nic. Jak by tego było mało, plan był taki, że to ja sam miałem wziąć do ręki tego pilota i włączyć telewizję państwa Walterów.

No i, proszę sobie wyobrazić, że… stał się prawdziwy cud. Na pierwszy rzut poszedł nasz nowy prezydent. Pokazali go jak wyłazi z Pałacu w towarzystwie swoich kumpli i macha rękoma w sposób tak komicznie nieskoordynowany, że pomyślałem sobie, że tamta niedziela nie zmieniła go ani o milimetr. On musiał się naoglądać w telewizji, jak to amerykańscy prezydenci zawsze kiedy pokazują się publicznie pozdrawiają zebranych ludzi, i uznał, że on, skoro jest w końcu tym prezydentem, to też tak będzie robił. Będzie machał rękami. Patrzę więc na tego dziwnego człowieka, jak idzie i niczym ruski wiatrak wymachuje bez sensu rękoma, bo uznał, że dopóki nie będzie tego robił, to nikt mu nie uwierzy, że jest aż prezydentem, i nagle myślę, że on jest przecież kompletnie niegroźny. Oczywiście, będąc tym prezydentem, i zostając nim w takich a nie innych okolicznościach, przy pomocy takich a nie innych ludzi i organizacji, on może wiele. Może nawet sprawdzić gdzie ja mieszkam i nakłaść mi po mojej biednej głowie, może zlikwidować wszystko co mu przeszkadza i zbudować wszystko, na co będzie miał ochotę, ale jednego nie zrobi. Nie uda mu się mianowicie zetrzeć ze swojej postaci tej śmieszności, która musi się pojawiać zawsze między tymi dwoma słowami: „prezydent” i „Komorowski”. Zobaczyłem go w telewizorze, jak wychodzi z tego budynku, otoczony kupą jakiś dziwnych, nieznanych mi ludzi, wymachuje ramionami, i zrozumiałem, że, choćby nawet zgolił tego wąsa, i ukończył najlepszy kurs mówienia, ruszania się i wyglądania, i tak nigdy nie będzie miał w sobie choćby cienia owego dostojeństwa i powagi, która przysługuje przywódcom. Że maksimum tego co on może osiągnąć, to coś w rodzaju Łukaszenki w papciach.

Po Komorowskim Fakty pokazały krzyż na Krakowskim Przedmieściu i poinformowały, że Pan Prezydent ma z tym krzyżem kłopot. Że on chce coś z tym krzyżem zrobić, żeby go tam nie było, bo co wyjrzy przez okno to widzi jak tam się jacyś kręcą, palą świeczki, modlą się i w ogóle wykonują jakieś dziwne ruchy, a to przecież jego teren i chyba on ma coś w tej sprawie do powiedzenia? Później pokazali Grasia – tego od przepraszania po rosyjsku – który się pieklił, że to Kościół powinien coś w kwestii postanowić, bo im samym jakoś tak nie wypada. I że Kościół mówi, że niech oni sobie sami z tym krzyżem radzą. A oni sobie sami radzić nie chcą. BO SIĘ BOJĄ. Boją się jak cholera. Bo wiedzą, że nawet jeśli sprowadzą tych ludzi w drelichach, żeby krzyż wykopali, wrzucili na jakąś ciężarówkę i go wywieźli gdzieś z dala od ludzkich oczu, to to miejsce przed Pałacem i tak już nigdy nie będzie puste. Bo nawet jeśli tam przez następne lata będzie przychodziła choć jedna osoba i zapalała świeczkę, którą natychmiast jakiś miejski strażnik będzie usuwał, ono puste nie będzie już nigdy. A ten krzyż będzie im ciążył nawet jeśli go spalą.

A więc tak wygląda sytuacja na dziś. Z jednej strony mamy tak zwanego nowego prezydenta, którego jak twierdzi Robert Mazurek, mamy szanować, a z drugiej ten krzyż. Co to za walka! To ma być walka?? Dziś dowiedziałem się, że w Rzeczpospolitej jest fajny wywiad z Jarosławem Kaczyńskim. Za chwilę wyjdę do kiosku i sobie kupię Rzepę. Wrócę do domu, przeczytam sobie wywiad, a później puszczę TVN24. Zobaczymy, co oni tam gadają.

Dobrze mieć rodzinę. Prawda.

PS – Wczoraj zamieściłem tu na blogu wpis, stanowiący tradycyjne podziękowanie dla wszystkich tych, którzy zechcieli wspierać ten blog finansowo. Tak się złożyło, że chwilę po nim, zamieściłem kolejny tekst, który zepchnął te podziękowania z pierwszego miejsca. Bardzo niezasłużenie. Pozwalam sobie więc jeszcze raz tu umieścić odpowiedni fragment:

A więc dziękuję za pomoc w podtrzymywaniu tego światła:

Magdzie i Markowi z Gdańska również za to, że tak ładnie się komponujecie

Wojtkowi trochę z Gdańska trochę ze Szwecji

Zbyszkowi z Aplikacji Baz za podwójną wpłatę. Jeśli to był błąd, przepraszam, ale skasowałem i jedno i drugie.

Państwu Mitko z Niemiec za stałą solidarność

Joli z Warszawy za to co na sama wie najlepiej

Irkowi z Warszawy również za tego pisarza

I Panu, panie Edwardzie

Piotrowi z Warszawy za stałą solidarność

Mojej Drogiej Latinitas

Dorocie z Rzeszowa za tę pomoc, o której wie ona i ja

Lechowi z Redy za hojność ponad miarę

Marioli z Krakowa za hojność której nie pojmuję

Paweł z Warszawy za pamięć, by kupować tę smutną gazetę

Tomaszowi z Krakowa za tę szczodrość, o której tylko my dwaj wiemy

Krystynie z Gdańska za to samo

Dorocie ze Szczecina za to że czyta to co dla niej

Elżbiecie z Warszawy za to co wiemy tylko my

Januszowi z Gdyni za gest zbyt szczodry

Karolinie z Poznania za solidarność w bólu z Katowicami

Krzysztofowi ze Szczecina z zapewnieniem, że nie ustąpię ani o cal

Radkowi ze Szczecina za wierną solidarność

Annie z Olsztyna za stałą i zbyt hojną obecność

Mojemu druhowi LEMMINGOWI

Joli z Sieprawa za solidarność od początku

Jerzemu z Warszawy z to co wie on sam

Janowi z Ameryki za to że dał mi zarobić Ewie z Warszawy za stałą obecność

Witkowi z Warszawy też za płody

Strażnikowi ze Szwecji za tę uwagę

Marii z Warszawy za słuchanie tej muzyki

Pawłowi z Lublina – Strawberry Fields Forever

Państwu Wieczorkom, o których myślę każdego dnia

Sławomirowi z Warszawy również za każdy komentarz

Tomaszowi z Wrocławia – niech żyje Wrocław!

i Tobie Koziku

i Tobie Gembo

i Tobie Tayfalu i Twoim kolegom

Leszkowi z Krakowa również za ten wykrzyknik. On był ważny. Nawet nie wiesz jak ważny.

I na koniec, naturalnie, wszystkim tym kórzy dokonują wpłat przez Paypal, a przede wszystkim Arturowi z GB i panu Maciejowi z Warszawy za to, że dali mi pracę.