Wojna

Kiedy usłyszałem, że pojawił się problem rzekomej libacji, w jakiej śp. Lech Kaczyński wziął udział w noc z piątku na sobotę, jeśli się zdziwiłem, to tylko dlatego, że takie rozwiązanie wcześniej nie przyszło mi do głowy. Nie miałem natomiast wątpliwości, że coś się w końcu pojawić musi. Kampania się zakończyła, wynik wyborów został ogłoszony, zwycięstwo Bronisława Komorowskiego ani nie jest takie wysokie, ani – co może bardziej interesujące – takie pewne, krzyż stoi, ludzie płaczą, Jarosław Kaczyński gada… coś robić trzeba. Wydawało się pewnie niektórym, że 4 czerwca zamknie przynajmniej część tego okropnego rozdziału, który mamy za sobą. Nic z tego.

Jeśli mamy w pamięci sposób, w jaki rozwijała się kampania od 10 kwietnia, można by sądzić, że wszystko już było i dziś naprawdę nie ma sensu brnąć w to dalej. Pamiętamy jak po pierwszym szoku, wszyscy najpierw zamilkli, po to żeby już po kilku dniach wszcząć awanturę o Wawel, a następnie kontynuować już zwykły atak, jak gdyby nic się nie stało. Pamiętamy, jak najpierw kpiono z Jarosława Kaczyńskiego, że milczy, potem, że lansuje się w okularach i z pianinem, potem, że znowu milczy, potem że tym milczeniem próbuje grać na żałobie, potem że udaje że złagodniał, potem, że kłamie że się zmienił, by wreszcie zobaczyć jak rzucono mu się do gardła, że bezczelnie nie mówi nic o żałobie, bo taka taktyka mu bardzo pasuje. Jednocześnie pamiętamy każde słowo, tłumaczące społeczeństwu, że są dwie osoby odpowiedzialne za katastrofę smoleńską – Lech Kaczyński i pilot Protasiuk. Kaczyński ponieważ kazał lądować, a pilot, że tego rozkazu posłuchał. Tak biegła ta kampania. Z jednej strony pełna szyderstw pod adresem Jarosława Kaczyńskiego, a z drugiej pełna oskarżeń pod adresem jego zmarłego, głupiego brata i tak samo zmarłych, głupich pilotów.

Jeszcze na początku tego tygodnia obejrzałem w telewizji rozmowę z dziennikarzami Mikołajem Lizutem i Piotrem Gursztynem. Chodziło o tę libację w prezydenckim pałacu w noc przed tragicznym wylotem do Smoleńska, o którą dopytują się Janusz Palikot i jego przyjaciele ze świata polskiej kultury i sztuki. Nie wiem, czy cała półgodzinna rozmowa była poświęcona temu jednemu tematowi, ale z tego co słyszałem, mam wrażenie, że owszem. Otóż Mikołaj Lizut – dziennikarz jak wiemy znany i gdzie niegdzie szanowany – bardzo nalegał, żeby sprawę tej popijawy wyjaśnić. Na to Gursztyn – oburzony do tego stopnia, że nawet mnie to oburzenie zdziwiło – zwrócił uwagę na bardzo ciekawą rzecz. Otóż on zauważył, że jeśli wklika się w Googla hasło „Bronisław Geremek”, otrzymamy natychmiast cała kupę najprzeróżniejszych, najczęściej bardzo czarnych, internetowych spekulacji na temat tego, dlaczego on umarł. Wśród tych spekulacji jednak nie ma ani jednego głosu pochodzącego choćby tylko pozornie z kręgów oficjalnych. Jeśli ktoś uważa za stosowne dochodzić przyczyn śmierci Bronisława Geremka, to z całą pewnością robi to wyłącznie na swój prywatny, internetowy użytek, a jeśli czuje, że jego pogląd mógłby się stać częścią publicznej debaty to siedzi cicho. Efekt jest taki, że na temat śmierci Bronisława Geremka, Polska dyskretnie milczy, natomiast w żaden sposób nie milczy, jeśli już idzie o śmierć Lecha Kaczyńskiego. Czy dlatego, że śmierć Geremka nie stanowi zagadki, albo że Geremek był od Prezydenta znacznie mniej ważny? Ależ skąd! A więc dlaczego? Na to pytanie odpowiedział Lizut. Chodzi o to, że pytanie o to, co robił Lech Kaczyński w noc przed wylotem do Smoleńska jest pytaniem ważnym. Kropka.

Przez pewien czas w publicznej przestrzeni funkcjonowało inne pytanie, formułowane nawet przez osobę tak ważną i wpływową jak Lech Wałęsa. Mianowicie dotyczące tego, o czym rozmawiali Jarosław Kaczyński z Lechem Kaczyńskim w ich ostatniej rozmowie tuż przed katastrofą. Ujawnienia zapisu tej rozmowy żądał nie tylko Lech Wałęsa, ale cały szereg innych niezwykle poważnych komentatorów, sugerując w sposób oczywisty ze oni tam musieli coś sobie powiedzieć takiego, że to coś, jeśli stanie się własnością publiczną, jednego i drugiego skutecznie wykluczy z polskiej polityki i polskiej pamięci. W wywiadzie jakiego Jarosław Kaczyński udzielił Gazecie Polskiej, sprawa zostaje wyjaśniona. Była to rozmowa bardzo krótka. Lech powiedział swojemu bratu, że z ich mamą wszystko dobrze i żeby się przespał „bo się rozpadnie”. Według relacji Jarosława Kaczyńskiego, to było wszystko. Kilka zdań, a później rozmowę przerwało. Czy Jarosław Kaczyński kłamie? Może. Kto wie? Jednak z reakcji na tę wypowiedź nie widać, by tu akurat były jakieś zastrzeżenia. Problem telefonu został, jak się wydaje, ostatecznie zamknięty. Pojawił się natomiast problem tej libacji.

Ale nie tylko. System jest najbardziej oburzony tym, że Jarosław Kaczyński w ogóle na temat tej katastrofy mówi. Czemu on porusza ten temat? Co on wyprawia? Co on sobie wyobraża? Że on tak będzie mógł bezkarnie wykorzystywać ten wypadek do swoich celów? Dlaczego on się nie zajmie swoimi sprawami? Czyżby miał tyle wolnego czasu, że może chodzić po gazetach i coś pleść bez sensu? No i wreszcie, dlaczego mówił, że się zmienił, podczas gdy się nie zmienił? Tylko na dwa miesiące umiał zamknąć swój brudny pysk na kłódkę? Nie umiał wytrzymać dłużej? Musi gadać? A mądrzy ludzie mówili, że on się wcale nie zmienił! Na krzyż z nim! Na drzewo z sukinsynem! Ja chcę kaczkę po Smoleńsku i zimne piwo!

Czemu piszę ten tekst? Wbrew pozorom wcale nie po to, żeby po raz kolejny udowadniać, że System nas nienawidzi do śmierci. Nie po to też, żeby podkręcać atmosferę walki. Tu nawet nie ma co podkręcać. Wojna jest na całego i nie trzeba być szczególnie spostrzegawczym, by widzieć, że tu już nawet nie ma czego podkręcać. Tak jak jest teraz, nie było nigdy. Już nie ma ani ‘borubara’, ani ‘irasiada’, ani ‘kartofli’, ani nawet żartów na temat tego, co by się mogło stać, gdyby się stało. Weszliśmy w kompletnie nowy etap. Dziś już zwyczajnie, najzwyczajniej na świecie, sramy na zwłoki, plujemy na trumny, rzucamy zgniłymi kartoflami w tych co płaczą po swoich zmarłych. Ja piszę ten tekst wyłącznie po to, żeby wskazać na to, że weszliśmy w nowy etap, gdzie już gorzej być nie może. By powiedzieć, że już naprawdę nie ma się czego bać. Że już nie ma co zastanawiać się, czy coś nam pomoże, czy może zaszkodzi. Czy coś wypada, czy coś nie wypada. Oni wytoczyli przeciwko nam wszystko co mają. Jest tak, że nawet jeśli przycupniemy w kąciku i będziemy pokornie czekać na to co przeciwko nam tamci uradzą, to też nie dadzą nam spokoju. To jest właśnie ta wojna, którą nam wypowiedziano. Ona dziś wygląda tak. I już inaczej wyglądać nie będzie. I już gorzej być nie może.

A więc mamy dwie możliwości. Złożyć broń, lub walczyć. Proponuję walczyć.