Czy prezydent Karnowski zetnie wreszcie swoje wesołe loki?

Zbliża się kolejny weekend, do kiosków trafia kolejny numer „Warszawskiej Gazety”, a ja dziś dla tych z nas, którzy albo owego tygodnika nie kupują, albo kupić nie mogą, przedstawiam swój najnowszy felieton. Pierwszy w ogóle, który red. Bachurskiemu się nie spodobał, o czym on sam mnie uczciwie poinformował.

      Wszyscy chyba jesteśmy pod wrażeniem filmu Sylwestra Latkowskiego o pedofilskich praktykach, jakie przez całe osiem lat rządów tak zwanego „układu trójmiejskiego” miały miejsce w pewnym sopockim klubie. Jesteśmy pod wrażeniem tego, cośmy tam obejrzeli, nawet jeśli część z nas wszystko to wiedziała już dużo wcześniej, a nawet jeśli do samego Latkowskiego mamy najbardziej uzasadnione zastrzeżenia. To wszystko bowiem, czego po raz niechby i kolejny dowiadujemy się na temat procederu sprzedaży dzieci osobom z pozycją oraz pieniędzmi, będzie musiało na nas robić wrażenie za każdym razem jak ów temat będzie wracał; tym bardziej gdy będzie wracał całkowicie bezkarnie.

       To jednak na co ja bym chciał zwrócić uwagę, to nie zepsucie konkretnych osób i instytucji, oraz wspomnianą bezkarność jednych i drugich. Moim zdaniem bowiem to co się tam stało – a jestem głęboko przekonany, że się stało rzeczywiście, i do tego by to wiedzieć Sylwester Latkowski nie jest mi wcale potrzebny – to nie tyle wynik owego zepsucia, ale pewnej bardzo ciemnej strony ludzkiej natury i współczesnej cywilizacji, która udziela owej czerni powszechnego wsparcia.

       O co mi chodzi, już wyjaśniam na przykładzie pewnego dość już starego filmu pod tytułem „8 mm”. Rzecz polega na tym, że Nicolas Cage jest prywatnym detektywem, który zostaje wynajęty przez pewną bogatą wdowę, do zbadania historii pornograficznej taśmy, którą ta znalazła w sejfie zmarłego męża. Otóż na owej taśmie przedstawione jest coś co robi wrażenie autentycznego morderstwa i ona chce wiedzieć, czy owo morderstwo miało faktycznie miejsce, czy stanowiło wyłącznie realistyczną inscenizację. Wyrusza więc Cage w miasto, zaczynając od zwykłych seks shopów, by następnie schodzić coraz niżej w głąb owego przemysłu, z jedną ofertą: Ile trzeba zapłacić i komu nie za zwykły seks, nie za udawaną przemoc, nie za udawane tortury, nie wreszcie za udawane morderstwo, ale za morderstwo prawdziwe? A przesłanie owego filmu jest takie, że jeśli tylko pojawi się odpowiedni klient z odpowiednimi pieniędzmi, dostanie wszystko czego chce. Od momentu bowiem gdy zaistnieje rynek obsługujący ludzi uzależnionych od seksu, ten sam rynek w sposób wręcz automatyczny musi ową ofertę coraz bardziej uatrakcyjniać i nie ma ludzkiego sposobu, by w pewnym momencie przy ladzie nie pojawił się klient, który wszystko co dotychczas było na półce, przebije.

      Otóż moim zdaniem nie ma też takiego sposobu, by skoro ktoś kiedyś wpadł na pomysł projektu o nazwie „Zatoka Sztuki” i zaczął go z sukcesem realizować, którykolwiek z jego uczestników nagle zaprotestował i powiedział: „Przepraszam, ale to już jest przesada”. A zatem powtarzam – ja nie potrzebuję Latkowskiego z jego filmem, by wiedzieć, że jeśli w ofercie tego klubu była zabawa na całego, to ta zabawa musiała być powszechna i na całego. A całe oburzenie prezydenta Karnowskiego jest dla mnie jeszcze śmieszniejsze niż ta jego głupia fryzura.