Jeszcze o nieopanowanym czytelnictwie

        We wrześniu 2018 roku opublikowałem na blogu – wówczas również prowadzonym w Coryllusowej „Szkole nawigatorów” – tekst zatytułowany „Co bracia Karnowscy sądzą o polityce propagandowej prowadzonej przez Josepha Goebelsa”, w którym zaatakowałem środowisko tygodnika „W Sieci” oraz portalu wpolityce.pl za to, że atakując reżysera Smarzowskiego za jego film pod tytułem „Kler” równocześnie prowadzi akcję zohydzania nam papieża Franciszka, a w tym celu posługuje się metodami dokładnie zaczerpniętymi z filmu Smarzowskiego. Tak jak się spodziewałem, większość komentarzy w „Szkole Nawigatorów” nie dotyczyła wykazanej przeze mnie obłudy Karnowskich, lecz krytyki Franciszka i tego, czym ich zdaniem jest pozostający pod jego opieką Kościół. Wśród wspomnianych głosów znalazł się też i taki, w którym autor, poproszony przeze mnie by się trzymał tematu i napisał coś może o zachowaniu Karnowskich, przedstawił elaborat na niemal tysiąc słów, w którym powołując się na swoje kontakty w sferach dziennikarskich poinformował mnie, że wszyscy dziennikarze są po jednych pieniądzach. Zezłoszczony tą eksplozją trollingu napisałem krótką odpowiedź o następującej treści:

„Rozumiem, że w tak zwanym towarzystwie poruszasz się lepiej ode mnie. Czemu wreszcie nie uruchomisz własnego bloga? Zwłaszcza tu, na ziemi której poskąpiono kropli deszczu”.

        I oto na drugi dzień na swoim blogu Coryllus zamieścił tekst zatytułowany „Czy możecie wreszcie wykupić książki Toyaha?”, o którym przez te dwa lata starałem się nie dyskutować ani z samym Coryllusem, ani z nikim innym, traktując go przede wszystkim – mimo próby Coryllusa wyjścia z nią do szerokiej publiczności –  jako sprawę prywatną, a poza tym trzymając w sercu przekonanie, że mój kolega Gabriel jest w pewnym sensie... no powiedzmy, dziwny i choćby przez to zasługuje na pobłażanie. 

        Ponieważ od dwóch dni na jego blogu toczy się nade mną rozprawa, na której pojawili się sami sędziowie, prokuratorzy, oraz świadkowie oskarżenia, a ja jestem oskarżony o to, że zdradziłem swojego największego dobrodzieja i to demonstrując najwyższej klasy chamstwo, przeklejam krótki fragment tamtego tekstu i dołączam krótką refleksję.  A jeśli ktoś z nich mnie jeszcze raz zapyta, czy ksiądz Krakowiak upoważnił mnie do cytowania mojej z nim prywatnej rozmowy, to mu napluję prosto do oka.

      Jak my się rozliczamy za te książki? Ano tak, że toyah pisze do mnie co miesiąc – Gabriel, czy możesz sprawdzić, co się tam mojego sprzedało...Mnie to pytanie doprowadza do białej gorączki, albowiem od wielu miesięcy nie sprzedaje się nic lub prawie nic. Jedyną książką, która się sprzedaje jest Listonosz i ja go co jakiś czas dodrukowuję. Zamawiam druk w cyfrze, który jest cholernie drogi, bo nie mogę zawalić sobie magazynu pół tysiącem egzemplarzy Listonosza, który będzie się sprzedawał przez dwa lata. Teoretycznie powinienem odliczać ten nowy druk od honorarium naszego kolegi. No, ale tego nie czynię, bo wtedy on by nic nie dostał i byłby to stan chroniczny. Tak więc wysyłam mu co jakiś czas niewielką część moich własnych pieniędzy. Rzekomo przez niego zarobionych w mojej księgarni. Ponieważ książki zalegają mi magazyn wysyłam mu również książki, żeby je sobie mógł sprzedać z tak zwanej ręki i miał z tego jakiś grosz. Ten stan trwa już długo i ja go cierpliwie znoszę. To się jednak nie bardzo podoba mojej żonie. Wiedziemy więc co jakiś czas o tę kwestię gwałtowny spór. Ja uważam, że lojalność wobec toyaha jest ważniejsza niż te parę groszy, a jego obecność w SN i w ogóle w ofercie, to jakość sama w sobie. Mimo tego, że książki leżą. Moja żona zaś uważa, że jest na odwrót, że im szybciej się tych książek pozbędziemy tym lepiej. Najlepiej zaś byłoby gdybyśmy się pozbyli samego toyaha. Każdy mniej więcej może sobie wyobrazić jak wyglądają rodzinne kłótnie o takie kwestie.

      

      Na koniec krótka refleksja. Wtedy on, ale również kibicujący mu fani, wyszydzili, a następnie wdeptali mnie w ziemię tylko za to, co napisałem do jednego z trollujących moją notkę komentatorów. Dziś dzieje się dokładnie to samo w związku z tym, że swojej wnuczce puszczam jej ulubioną kreskówkę. W tej sytuacji pragnę przede wszystkim przypomnieć pewien zapis umowy, którą wspólnie podpisaliśmy na początku naszej współpracy, gdzie jak byk stało, że po trzech latach on jako wydawca przekazuje wszystkie prawa dotyczące pojedynczego tytułu autorowi – tym akurat, jak to on się tu różni od innych wydawców, zresztą chwalił się wielokrotnie – a książki, które się w tym czasie nie sprzedadzą ulegają zniszczeniu. Ponieważ one mimo to wszystko się jakoś sprzedawały i wydawnictwo na mnie jakoś tam zarabiało, Gabriel książek nie niszczył, choć nieustannie narzekał, jaki to ona ma z nimi kłopot. W efekcie zaproponowałem i swoją propozycję powtarzałem wielokrotnie, by on mi te wszystkie książki, które mu zalegają magazyn wysłał i niech leżą u mnie. Tego jednak on zrobić nie chciał. W związku z tym, za każdym razem gdy wyjeżdżałem z targów proponowałem, że mogę po kilka egzemplarzy każdego tytułu zabrać do siebie, no i tachałem tę walizkę do Katowic, wrzucając co tam było na szafę, czy do garderoby i patrząc, jak to głównie tam sobie do dziś zresztą  leży. Teraz nagle okazuje się, że wszystkie te, których nie zdążyłem wywieźć, to są w tej chwili wyłącznie jego książki, a jeśli on mi za nie cokolwiek płaci, to tylko ze swoich ciężko zarobionych pieniędzy. Powiem szczerze, że dziś mam to w dupie i nie pozostaje mi nic innego, jak powtórzyć to co napisałem wczoraj: Nieopanowane czytelnictwo grozi ciężką chorobą psychiczną.

Na koniec uwaga techniczna. Otóż wczoraj nasz kolega Kozik zwrócił uwagę, również i moją, że każdy z tak zwanych uczestników bloga może tu swobodnie publikować swoje notki. Wystarczy kliknąć w swoją  nazwę  Zapraszam więc.