Czy my przypadkiem nie jesteśmy idiotami?

Skoro przez kilka kolejne dni zajmowaliśmy się sprawami poważnymi, myślę, że nadszedł czas na chwilę zabawy, a skoro tak, to proponuję swój najnowszy felieton z „Warszawskiej Gazety”. Powinno być dobrze.

      Przyznaję, że meczu piłkarskiego Polska – Izrael, nie oglądałem, a co gorsza, kiedy on się akurat toczył, ostatnią rzeczą, jaka mi chodziła po głowie, to był jego aktualny wynik. Czemu tak? Z dwóch powodów. Pierwszy to ten, że ja bardzo lubię piłkę nożną, a w związku z tym nie mam przyjemności w oglądaniu meczów rozgrywanych przez drużyny trzeciorzędne, drugi natomiast związany był z faktem, że kiedy nasi chłopcy walczyli z Izraelem, to ja brałem udział w konsekracji pewnego kościoła i nawet gdybym chciał, to i tak bym o jakichkolwiek sportowych wydarzeniach nie pamiętał.

      Nie zmienia to jednak faktu, że zdarzyło mi się w miniony poniedziałek spędzić nieco czasu w Internecie, a tam życie się toczyło  jak zawsze. A przy tej okazji musiałem naturalnie zauważyć, jak to sam Internet przygotowywał się do wspomnianego meczu. I tu muszę uciec się do dygresji. Otóż gdy chodzi o bardzo popularnego na całym świecie Twittera, tam system sprowadza się do tego, że każdy użytkownik wybiera sobie pewną grupę użytkowników, z którą życzy sobie mieć kontakt i dalej porusza się już po ścieżkach, które sobie sam wybrał. Proszę sobie więc wyobrazić, że tam gdzie mój wzrok sięgał – a tu mam na myśli jednak lepszą część naszej sceny prawicowej – doszło do wydarzeń wręcz szokujących. Można było bowiem odnieść wrażenie, że podstawowa emocja, jaka się tam ujawniła, sprowadzała się do komentowania nadchodzącej wojny polsko-żydowskiej i to w sposób tak głupi i nie do zniesienia, że w pewnym momencie poczułem autentyczny wstyd, że to jest towarzystwo, które sam sobie wybrałem.

       W czym rzecz? Rzecz w tym, że ci wszyscy durnie stanęli wręcz na głowie, żeby przy okazji czegoś tak niepoważnego jak trzeciorzędny mecz piłkarski, dokumentnie zepsuć reputację, jaką z naprawdę wielkim trudem udało się Prawu i Sprawiedliwości, jako projektowi poważnemu, zdobyć w czasach naprawdę niełatwych. Jak słyszę, Polacy Izraelowi wlali  i to się oczywiście zdarza. Ktoś wygrywa, ktoś przegrywa. My natomiast dziś mamy już tylko jeden temat sprowadzający się z jednej strony do tego, że Pereira wystąpił w koszulce z liczbą 88, a tym samym oddał cześć Adolfowi Hitlerowi, a z drugiej, że Żydzi dostali od nas po nosie i co to będzie, gdy Polska teraz będzie musiała im wypłacić nie jakieś głupie 300 miliardów, ale dwa razy więcej.

      Pozostaje pytanie, skąd to wszystko się wzięło. Ktoś mógłby pomyśleć, że wszystko przez Pereirę i jakiś wpis PZPN-u na temat pogromu. Nieprawda. Moim zdaniem tego wszystkiego by nie było, gdyby nie kompletna histeria, nakręcona przez polską internetową prawicę w obliczu zbliżającego się meczu z Izraelem.

      Ja bym tylko miał na koniec jedną bardzo poważną uwagę. Otóż nie wierzę, by Samuel Pereira, przez wiele lat  gwiazda społecznościowych mediów, nie wiedział, z czym się kojarzą dwie ósemki.

Jak zawsze serdecznie wszystkich zachęcam do kupowania moich książek. Te które jeszcze są w ofercie można znaleźć w księgarni na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl. Choćby klikając w okładki znajdujące się tuż obok.