Czy w przyszłym roku gwiazdą Opola będzie duet Janda - Hołdys?

      Tegoroczny festiwal polskiej piosenki w Opolu oglądałem dwukrotnie, w dzień otwarcia oraz, ledwo co, w poniedziałek. Po raz pierwszy było tak, że córka moja kazała mi oglądać coś na Netflixie i w momencie gdy zaczęliśmy się wygodnie usadawiać przed telewizorem, z powodu upałów padł nam internet i skończyliśmy, jak już wspomniałem, na słuchaniu polskich piosenek. Drugi wybór był zdecydowanie bardziej świadomy, ponieważ w tak zwany „wieczór alternatywny” miał wystąpić zespół The Dumplings, który, tak się składa, tworzą bliscy znajomi mojej córki, więc zwyczajnie nie wypadało przepuścić okazji. Oglądaliśmy więc tych The Dumplings, gdy nagle okazało się, że na zakończenie wieczoru występować będzie nie kto inny jak lider jednej z czołowych muzycznych gwiazd czasu Stanu Wojennego, zespołu Tilt, Tomasz Lipiński.

        Od razu muszę zaznaczyć, że gdy chodzi o zespół Tilt, osobiście jestem równie bezradny jak w przypadku Grzegorza Ciechowskiego i Republiki. Ja ich piosenki zwyczajnie lubię i tego nic nie jest w stanie zmienić. Tytuły takie jak „Mówię ci że”, „Runął już ostatni mur”, czy „Rzeka miłości”, to są piosenki których do dziś słucham z prawdziwą przyjemnością. Nie jest przy tym jednak tak, że nie będę tu dziś mówił tego co mi w duszy gra, a gra mi mianowicie to, że ów Tomasz Lipiński jest synem śp. Eryka Lipińskiego, a więc człowieka który, gdy chodzi o nie tylko PRL-owską przeszłość ma za uszami dużo za dużo. Ale i tu znów, nie chodzi mi tak naprawdę o to, kim był i czym się w swoim życiu odznaczył stary Lipiński, dlatego nie będę szperał w jego życiorysie, zostawiając to zajęcie naszym niezastąpionym antysemitom. Mój problem dotyczy wyłącznie Lipińskiego juniora, jego muzycznej kariery, a przede wszystkim jego występu na tegorocznym festiwalu polskiej piosenki w Opolu.

      Pierwsze co mnie zatem uderzyło, to fakt, że Tomasz Lipinski, decydując się przyjąć propozycję prezesa Kurskiego i wystąpić na festiwalu w Opolu, postanowił, że, aby dać sobie odpowiednie alibi, na tę okazję demonstracyjnie założy tęczową muszkę. Następnie, by owa muszka nie pozostała aż tak samotna i bez znaczenia, podczas samego już występu zrobił wszystko, by możliwie dyskretnie przekazać publiczności wiadomość, że wprawdzie Polska dziś znajduje się w uścisku faszyzmu, jednak trzeba wierzyć, że już wkrótce „słońce wyjrzy” i nastanie nowy dzień. Dodatkowo, zapowiadając swój występ, zapewnił, że on, jako stary punkrocker, zaczynał jako biedy młodzieniec, zagubiony w peerelowskich zakamarkach, bez pracy, bez celu i bez perspektyw. Mało tego. Gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości, czemu Lipiński zdecydował się wziąć udział w imprezie w sposób jednoznaczny pisowskiej, zakomunikował ów ciekawy człowiek ze sceny, że festiwal w Opolu nie jest własnością „ani prezesów, ani ministrów”, ale Opola oraz Opolan. Cokolwiek by to miało znaczyć, ja mam tu dwie uwagi. Pierwsza a nich jest taka, że kiedy wspomnę lata 70, kiedy to Tomasz Lipiński kupił sobie pierwszą gitarę, nie jestem w stanie przestać myśleć o jego tacie, człowieku w znacznym stopniu trzęsącym wówczas polską kulturą. Druga z nich to ta, że nasz Tomek, mimo swoich powszechnie znanych politycznych przekonań, tu też manifestowanych przez wspomnianą tęczową muchę, zdecydował się wystąpić na, jak by nie było pisowskiej, imprezie – gdyby ktoś miał tu jakieś pytania, proszę sobie przypomnieć atmosferę z lata roku 2016 i towarzyszące jej nastroje i owych nastrojów efekty.

      No i rzecz trzecia. Oto na wezwanie prezesa Kurskiego Tomasz Lipiński stawia się w wyznaczonym miejscu i czasie ze swoją gitarą, gra trzy stare, jeszcze z lat 80. kawałki, jak się domyślam, oceniając nie tylko propagandowe koszta tej imprezy, inkasuje od TVP nie byle jaką gażę i... założywszy sobie na szyję tę głupią muchę, zaczyna coś bredzić na temat chmur, które muszą ustąpić, i tłumaczy nam, że on tu jest wcale nie ze względu na tych wszystkich „prezesów”, ale wyłącznie przez to, że to jest „festiwal polskiej piosenki”.

     Doprawdy, bardzo to zabawne. Słucham tego Lipińskiego – swoją drogą, po tych wszystkich latach, do tego stopnia operującego już jedynie najniższą częścią skali, że jego śpiew to już praktycznie tylko recytacja – i myślę sobie, że następny rok przyniesie nam z całą pewnością znacznie więcej radości. Wtedy najpewniej Kurskiemu uda się na swój festiwal ściągnąć samego Zbigniewa Hołdysa, żeby nam zaśpiewał „Nie płacz Ewka”, którego się jednak wcześniej uprzedzi, że jeśli tylko spróbuje choćby tak sobie od niechcenia politykować, nie dostanie ani grosza. A ten biedaczek podporządkuje się bez mrugnięcia okiem.

      Nie śmiem nawet marzyć, by po Hołdysie, jako gwiazda wieczoru wystąpiła Krystyna Janda i zaśpiewała nam wielką piosenkę wielkiego Marka Grechuty „Guma do żucia”. Za ile? A cóż to za pytanie? Wzięliśmy za pysk mafię vatowską, to nas stać.

Zapraszam wszystkich do czytania moich książek, które można kupić klikając w wybrane okładki tuż obok. Ewentualnie, jeśli ktoś sobie życzy osobistą dedykację, kontaktując się bezpośrednio pod adresem k.osiejuk@gmail.com.