Starość radość i nie radość

      Miałem plan, by konsekwentnie dociagnąć do końca tygodnia, publikując fragmenty moich książek, by w ten sposób zachęcać do ich kupowania, chodzą mi wciąż jednak po głowie pewne nierozwiązane myśli, więc może zrobię dziś przerwę i o czymś opowiem.

      Otóż w związku z ciężkimi kłopotami ze zdrowiem mojego teścia, od kilku tygodni mam niemal codzienny kontakt ze służbą zdrowia i to wreszcie w wymiarze, jak sądzę, kompletnym. A to oznacza, że chyba po raz pierwszy w życiu zaczynam mieć pojęcie, jak ów system działa nie na poziomie, który każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu poznaje regularnie przy okazji wizyt w miejscowej przychodni, gdzie mamy do czynienia z ludźmi gnuśnymi, głupimi, zdemoralizowanymi, a często zwyczajnie niekompetentnymi, ale tam gdzie ma miejsce walka o życie. I muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Z tego co udało mi się zaobserwować tam gdzie owa walka toczy się niemal na okrągło, tam naprawdę nikt się nie oszczędza, ale też tam właśnie można zrozumieć, gdzie bysmy dziś wszyscy byli, gdyby nie ci, którzy tam są właśnie po to, by się nami zająć, gdy zajdzie taka potrzeba. Przez dwa bite tygodnie, dzień w dzień, obserwowałem życie na Oddziale Neurochirurgii w jednym z katowickich szpitali, patrzyłem na te zarobione po uszy pielęgniarki, na tych lekarzy, a przede wszystkim na tych wszystkich pacjentów z plastrami na swoich biednych, umęczonych głowach i widziałem, jak oni z każdym z owych dni są coraz bardziej przytomni, coraz bardziej sprawni, krotko mówiąc, coraz bardziej wyleczeni. Widziałem ludzi, którzy jednego dnia znajdowali się w stanie niemal wegetatywnym, następnego potrafili rozpoznawać swoich bliskich, by jeszcze kolejnego z nimi zupełnie przytomnie rozmawiać. No i patrzące na to z autentyczną satysfakcją, by nie powiedzieć z radością, pielęgniarki. A więc, oni potrafią leczyć, bardzo często leczą i wydaje mi się, że trzeba to wszystko dopiero zobaczyć z bliska, by sobie to uświadomić. Podobnie jak też uświadomić sobie, że te nasze składki, które często płacilismy całe długie życie, na coś się przydały.

       Jest jednak też coś, co ów obraz rujnuje niemal kompletnie, kiedy zrozumiemy, że cały ów system tak naprawdę jest ograniczony wyłącznie do tej jednej, bezpośredniej interwencji, która niestety stanowi zaledwie drobny fragment owej gehenny, na jaką nas skazuje nasze kruche zdrowie. Co mam na myśli? Otóż z powodów, których tu nie zamierzam omawiać, to wszystko co nas doprowadziło do stanu, gdzie trzeba nas było wyrywać z objęć śmierci, ale też wszystko to, co nas czeka, kiedy już się dowiemy, że możemy wracać do codziennego życia, pozostaje całkowicie nienaruszone i kompletnie bezkarne. Okazuje się bowiem najpierw, że to właśnie owa bezradność systemu w pierwszej kolejności doprowadziła nas do stanu, gdzie już nie było miejsca na żarty, a następnie, ta sama bezradność systemu skazuje nas na to, że prędzej czy później cały ten spektakularny sukces pójdzie w zapomnienie, bo albo tam wrócimy jeszcze starsi i w stanie jeszcze gorszym, niż poprzednio, albo dokończymy żywota zdani na łaskę swoich dzieci, lub jednego z prowadzonych przez siostry zakonne domów opieki. Rzecz bowiem w tym, że wspomniane przeze mnie wcześniej składki tak naprawdę wystarczają wyłącznie na te kilka dni, kiedy decydowało się to, czy uda nam się jeszcze trochę pociągnąć, czy to już będzie koniec. Poza tymi kilkoma dniami, jedyne co nas może uratować to pieniądze i to raczej tych pieniędzy więcej, niż mniej.

       Myślę, że większość z nas zna historię oświadczenia majątkowego Jarosława Kaczyńskiego. Wynika z niego, że on osobistego majątku praktycznie nie ma, natomiast jedyne znaczące zobowiązanie finansowe dotyczy ogromnego długu, jaki zaciągnął na opiekę nad swoją mamą. Z dostępnych publicznie informacji wynika, że Jarosław Kaczyński jest winny paru osobom w sumie 250 tys. złotych, bo tyle właśnie go kosztowało zapewnienie bardzo już starej matce godnej opieki. Przez kilka kolejnych lat słyszeliśmy o tym, że najpierw bracia Kaczyńscy, a następnie już tylko sam Jarosław spędza cały swój wolny czas zajmując się swoją mamą, słyszeliśmy też o tych setkach tysięcy złotych, ale mam wrażenie, że dla wielu z nas wiadomości te stanowiły kompletną abstrakcję, gdzie mamy starszą panią, mamy jej syna, mamy wypisujących recepty lekarzy, może jakieś dochodzące pielęgniarki, no i wszystko to coś tam kosztuje. 250 tysięcy? No a niechby to było 500 tysięcy, czy owych tysięcy zaledwie 50. Jaka to różnica? To i to dużo i dla większości z nas podobnie abstrakcyjne.

       A ja dziś już wiem, dlaczego Jarosław Kaczyński, skoro mu najpewniej bardzo zależało na tym, by jego mama, gdy nie była na tyle poważnie – czy przede wszystkim konkretnie – chora, by trafić do któregoś z lepszych warszawskich szpitali i tam się znaleźć pod najlepszą, finansowaną przez NFZ, opieką najlepszych specjalistów i sympatycznych pielęgniarek, a jednocześnie też nie mogła się sama w żaden już sposób obsłużyć, przeżywała ostatnie lata swojego życia godnie i w miarę szczęśliwie, musiał popaść w tak straszne długi. Otóż proszę sobie wyobrazić, że dziś Polska jest stosunkowo solidnie rozwiniętym krajem, gdzie za pieniądze można kupić naprawdę wiele. Część z nas, kiedy już będziemy bardzo starzy, jeśli tylko będziemy mieli odpowiednio dużą emeryturę, jakoś sobie poradzi. Część zostanie przygarnięta przez kochające dzieci, które pewnie sobie zorganizują życie tak, by nas przez ten ostatni okres w naszym życiu możliwie komfortowo przeprowadzić, pozwalając nam umrzeć we własnym fotelu. Będą jednak i tacy, którzy, nie mogąc, lub nie chcąc się odpowiednio poświecić, wezmą solidny kredyt w którymś z licznych banków i  daję słowo, że za te pieniądze dadzą nam naprawdę wszystko, co tylko sobie zamarzymy, a kto wie, czy nie więcej. Wydaje się, że wspomniane 250 tys. powinno starczyć na jakieś cztery do pięciu lat.

       I to jest, moim zdaniem, wiadomość straszna.

Oczywiście, proszę śmiało kupować książki. Tu. Jutro może wrzucę coś nowego na zachętę.