Hala Parkowa, czyli po co małym chłopcom damska toaleta

No i znów nie będzie nowej notki. Raz, że przyszło mi się kolejny już raz udzielać rodzinnie – chyba będę musiał wkrótce coś napisac o służbie zdrowia – i nie bardzo mam czas, a dwa, że, jak to już ładnie przedstawił niedawno Coryllus, priorytetem dziś jest nie tyle blog, co sprzedaż książek, a więc, przedstawiam kolejny rozdział moich wspomnień i zachęcam do ich kupowania. Tam nie ma ani seksu, ani rzygania, ani nawet jednej porządnej katastrofy lotniczej. No, może tylko paru biednych wariatów, ale tak właśnie miało być.          

      Dopiero stosunkowo niedawno dowiedziałem się, że Katowice to jedno z najbardziej zielonych miast w Polsce. Trochę oczywiście wiadomość ta mnie zaskoczyła, ale po pewnym zastanowieniu nie mogłem sobie nie uświadomić, że owszem, tu jest w istocie w większości bardzo zielono. W samym centrum oczywiście jest to, co jest, ale wszędzie dookoła mamy już tylko zieleń. Dla mnie jednak, gdy idzie o ową zieleń, a więc przy okazji i rekreację, zawsze już tylko istniał Park Kościuszki z przyległościami, a więc Wieżą Spadochronową, torem saneczkowym i oczywiście Halą Parkową tuż obok.

      Nie umiem powiedzieć, czy dla osób urodzonych po roku 1989 nazwa Hala Parkowa cokolwiek jeszcze mówi. Obawiam się jednak że nie. Dla nas jednak to było coś bez czego Katowice by nie istniały. W Hali Parkowej odbywały się koncerty, na codzień też było kino, a od czasu do czasu nawet przyjeżdżał cyrk. W cyrku, o ile pamiętam byłem zaledwie raz, często chodziłem do Hali do kina, natomiast przede wszystkim, kiedy myślę o Hali Parkowej, to mam w głowie koncerty. Szczególnie jeden… na którym akurat nie byłem.

      Otóż był rok 1965 i do Polski z koncertami przyjechali Animalsi. Przypominam – była zima roku 1965, a więc okres, kiedy oni byli u szczytu swojej kariery. No i, jak najbardziej, przyjechali Animalsi do Katowic  i wystąpili w Hali Parkowej. Ja miałem wówczas zaledwie 10 lat, więc nie było takiej możliwości, bym się w to wydarzenie włączył, natomiast mój starszy brat – owszem. Brat był jednym z tych, którzy na te koncerty chodzili, a przy tym miał nawet prawdziwe bitlesówki, przez które, swoją drogą, Mama się pewnego dnia bardzo popłakała. On więc był, wrócił i wszystko mi opowiedział. Od tego czasu Hala Parkowa kojarzy mi się przede wszystkim z zimą 1965 roku i Animalsami.

      Kojarzy mi się Hala Parkowa z Animalsami i pewnym niezwykłym widokiem. Otóż tego dnia siedziałem sobie w oknie, a trzeba nam wiedzieć, że mieszkaliśmy wówczas w miejscu, gdzie uczestnicy koncertu siłą rzeczy musieli wracać do domów,  i czekałem aż pojawią się pierwsze grupki wyszykowanych młodzieńców ze swoimi koleżankami, a wśród nich mój brat. No i wreszcie ich zobaczyłem. Szli sobie, tacy szczęśliwi i wolni, i bardzo, bardzo głośni. A ja na nich popatrzyłem, oczywiście żałowałem, że jestem jeszcze za bardzo dzieckiem, by tam z nimi być, a jednocześnie czułem, że, tak czy inaczej, jestem tego wydarzenia częścią.

      Kiedy brat wrócił do domu, pytałem go naturalnie, czy oberwał od milicjanta, i czy w ogóle było dużo milicji, a on mi powiedział że owszem, ale on akurat nie dostał. Parę lat później i ja zacząłem chodzić na koncerty do Hali Parkowej i niestety też nie mogę się pochwalić, bym kiedykolwiek oberwał pałką. No ale przynajmniej, owszem, zdarzało mi się uciekać. Do Hali Parkowej prowadziło oczywiście główne wejście od frontu, jednak zaraz z boku były toalety, których okna wychodziły na zewnątrz. Okna na dole były okratowane, natomiast te na piętrze już nie, a zatem, jeśli tylko mieliśmy ochotę spróbować się dostać na jakiś koncert  bez biletu, wystarczyło, że udało nam się niepostrzeżenie wleźć po tych kratach na dole, złapać się parapetu na piętrze, i wdrapać się do środka znajdującej się za tym oknem ubikacji zabawne, ze akurat damskiej – skąd, już przez nikogo nie zaczepiani, wchodziliśmy do sali i siadaliśmy gdzie popadnie. Oczywiście to nie były jakieś wyjątkowo ważne występy. Takich nawet za wiele nie było, ale jacyś Polanie – swoją droga znakomity wówczas zespół – czy choćby Skaldowie, jak najbardziej.

      Z tyłu, już bardziej od sceny, była garderoba dla artystów. Tam, też było okno i kraty, a myśmy czasem tam podchodzili, żeby zobaczyć, czy czegoś się nie uda podejrzeć. Najczęściej oczywiście okno to było zasłonięte, ale pamiętam, że raz – to mogli być Skaldowie – udało nam się zobaczyć rozebrane Alibabki. Mówiąc rozebrane, nie mam oczywiście na myśli niczego bardzo bezwstydnego, niemniej jednak do dziś bardzo pamiętam tę ich kolorową bieliznę i to, jak one nas zobaczyły i się z nas wesoło śmiały. Było jak w niebie.

      W Hali Parkowej na co dzień funkcjonowało kino. Ogromne kino na tysiąc ludzi. Niesamowite. Na dole znajdował się oczywiście tak zwany parter, natomiast tylne rzędy wznosiły się równomiernie w górę aż po dach, i tam, pod samym dachem siedzieli zwykle lokalni chuligani, i podczas projekcji głośno komentowali każdą scenę, rzucając w dół po schodach puste butelki, które z hałasem turlały się na dół, i było bardzo wesoło.

      Pamiętam, że to właśnie w Hali Parkowej obejrzałem jeden z moich ulubionych westernów „Wynajęty człowiek” z Peterem Fondą i Verną Bloom. Niezwykły to był film. Niby zwykły western, a z drugiej strony, nieprawdopodobnie piękna filmowa refleksja, gdzie cała akcja tonie w bardzo długich filmowych sekwencjach stworzonych przez Węgra Vilmosa Zsigmonda, i wszystko płynie, by się nigdy nie skończyć. Do dziś pamiętam, jak w pewnym momencie, któryś z owych nieznanych mi przedstawicieli lokalnej żulowni wrzasnął: „Jak sie skończy ta absztrakcja to mie obudź!” Dokładnie tak. Bardzo to przeżyłem.

       Bileterem był tam przez cale lata pewien mężczyzna, który budził w nas strach, jaki dużo dużo później mógł budzić już wyłącznie najgorszy oficer SB. Był on dla nas wszystkich najbardziej eksponowanym przedstawicielem władzy, od którego jednoosobowej decyzji zależało to, czy wpuści nas na film, który akurat mógł być niezbyt dla nas dozwolony. No i z bólem serca, i pewną wciąż zalegającą w moim sercu pretensją, muszę powiedziec, że właściwie nigdy nie wpuszczał. A on nikogo się nie bał, i nikt nie próbował z nim nawet zadzierać. Wciąż go dziś widzę, jak krąży po okolicy. Myślę, że musi mieszkać gdzieś w pobliżu. Widzę go też niekiedy na mszy w kościele. Zawsze samego.

       Budynek Hali Parkowej wciąż stoi. Wygląda dokładnie tak samo tak jak kiedyś, tyle że raz na jakiś czas zmienia kolor i jest albo żółty, albo niebieski, albo czerwony, albo po prostu biały – zależnie od tego, jaka firma go wynajmuje na tak zwany minimarket. Kiedy Lech Wałęsa obalił komunę, dzieci starych komuchów otworzyły tam sklep pod nazwą Billa, a dziś chodzimy tam czasem, może raz na rok, do Almy, żeby kupić śmierdzący ser po 99 zł. za kilogram. No a po przeciwnej stronie ulicy wciąż jest Park Kościuszki. Bogu dzięki, niemal nietknięty. Park naszej wiecznej młodości. Któregoś dnia, tuż przed wyborami roku 1989, na jednej z tych ławek przykleiliśmy nalepkę Solidarności.

Książka „Marki, dolary, banany i biustonosz marki Trumph” jest do kupienia tu: