Internet, jako Zabójcza Broń

       Większość czytelników tego bloga, zarówno obecnych tu od początku, jak i tych, którzy dotarli do niego z biegiem czasu, z pewnością zdaje sobie sprawę ze skali, ale też uciążliwości, czegoś co mu towarzyszy niemal codziennie, a co powszechnie przyjęło się nazywac „hejtem”. Hejt ów występuje w dwóch podstawowych formach, a więc bezpośredniej, gdzie mamy do czynienia z różnego rodzaju obelgami, ewentualnie tej ukrytej, czyli polegającej na tak zwanym trollingu, gdzie wprawdzie nie pojawiają się ani brzydkie słowa, ani wyzwiska, natomiast gdy chodzi o treść, komentarze sprowadzaja się do, najwyraźniej zaplanowanych jako niezwykle inteligentne, osobistych zaczepek.

      Również sami autorzy owych komentarzy, dzielą się, w moim przekonaniu, na dwie grupy. Jedna z nich to pospolici internetowi wariaci, ludzie, o których czasem potykamy się na ulicy i już na pierwszy rzut oka widzimy, że mamy do czynienia z osobami bardzo samotnymi i  w owej samotności w sposób oczywisty zaburzonymi, druga to ludzie ogólnie rzecz biorąc tacy sami jak my, tyle że może nieco bardziej niż my mający ochotę sobie „fajnie” pogadać.

      Jak mówię, mam wiarę w to, że większość czytelników w tym opisie rozpoznaje i swoją diagnozę. Jest jednak coś, co, jak sądzę, wielu z nas ocenia niewłaściwie. Otóż mam wrażenie, że w powszechnym przekonaniu, większość ze wskazanych osób, to nasi polityczni przeciwnicy, a więc jacyś bardzo mocno zaangażowani socjaliści, ateiści, czy po prostu antypisowcy, którzy nie mogąc znieść tego, co się tu dzieje, nie mogą się powstrzymać przed ową fizyczną wręcz agresją. Otóż ja mam z każdym dniem coraz mocniejsze przekonanie, że jest wręcz przeciwnie. Zdecydowana większość owych komentatorów to są osoby, nawet jeśli niereligijne, to z całą pewnością politycznie okupujące prawą stronę sceny, i to często jej ów najbardziej prawy zakątek. Są to w głównej mierze ludzie, którzy z tym, co tu jest napisane, zasadniczo się zgadzają, a jeśli mają do nas pretensje, to wyłącznie o to, że z tych czy innych powodów nie chcemy ich traktować poważnie. Właśnie tak. Poważnie. Proszę zwrócić uwagę na główny ton owych krytycznych komentarzy. Większość z nich wcale nie dotyczy ani bieżącej polityki, ani kwestii smoleskiej, ani osoby Prezesa, ani pracy rządu, ale wyłącznie osoby autora. Owe najbardziej agresywne głosy, jeśli już wykraczają poza proste obelgi, dotyczą wyłącznie tego, że tu od samego początku panuje cenzura, a główny cenzor to grubas o rozdętym ego, który niszczy wolne słowo i toleruje wyłącznie bezkrytyczne oklaski. I tu chciałbym przejść do głównej części dzisiejszej notki.

      Otóż mam wrażenie, że od niemal pierwszego dnia, jak ten blog pojawił się w sieci, tak zwani internauci uznali, że oto znaleźli miejsce, gdzie będą mogli wesoło i treściwie spędzać czas. Podkreślam słowo „internauci”, bo to ich właśnie mam na myśli. Nie czytelników, którzy korzystają z internetu, by poczytać sobie coś świeżego, lecz właśnie internautów, którzy tu spędzają podstawową część swojego życia i traktują to miejsce jako niemal klub, ze swoimi prawami, zwyczajami, regułami, a nawet własnym językiem. To właśnie każdy z nich, w którymś momencie swojego życia trafił na ten blog, uznał, że tu jest w porządku, rozsiadł się wygodnie, zaczął postępować dokładnie tak, jak postępuje w każdym innym dotychczas wybranym przez siebie miejscu w sieci… i w tym momencie dowiedział się, że tu nie dość, że nikt na niego nie czekał, tu go z jego inteligencją, humorem i podejściem do świata nikt nie potrzebuje. Dotychczas wszystko świetnie działało, tu się można było pokłócić, tam poszydzić, tu się zbratać, tam wspólnie pośmiać – jak to „u nas w necie” – gdy nagle okazuje się, że tu nie ma żadnej rekrutacji, bo też i nie ma żadnego klubu. On, jak mówię, wszedł, rozejrzał się, pomyslał: „O jakie fajne towarzystwo! Z nimi się będzie fajnie gadało”, a tu nagle się okazuje, że to nawet nie jest internet. Już bardziej czytelnia, gdzie jeśli się rozmawia, to cichutko.

      Niedawno, któryś z nich, kiedy spotkał się z niuprzejmym potraktowaniem, zwrócił mi uwagę, że ja powinienem swoich komentatorów traktować z szacunkiem, bo jak oni się na mnie obrażą, to przestaną komentować i w ten sposób tego bloga już naprawdę mało kto będzie czytał. I na nic się zdały moje tłumaczenia, że zdecydowana wiekszość czytelników tego bloga przychodzi tu raz, czyta tekst, wraca do swoich codziennych zajęć i wraca następnego dnia, nie dość że nie komentując, to jeszcze owych komentarzy nawet nie czytając. Wciąż wracał argument, że jeśli nie ma komentarzy, to blog jest martwy, ale też że blog jest martwy, jeśli nie ma kontrowersji, bo przecież o cóż innego chodzi w życiu, niż by sobie, choćby i ostro niekiedy, podyskutować?

      Otóż nie. Tu nie ma ani żadnego klubu, ani kółka dyskusyjnego, ani nawet – czego by niektórzy bardzo chcieli – towarzystwa wzajemnej adoracji, skupionego wokół jakiegoś samozwańczego chama. Tu  jest blog prowadzony przez pewnego starszego pana, który ma swoje ambicje i stara się je jak najskuteczniej realizować, jeśli to możliwe, z pewną bezinteresowną pomocą ze strony czytelników. I tu naprawdę ostatnią rzeczą, na jakiej komukolwiek powinno zależeć, jest wzajemne popisywanie się. A każdy kto ma ochotę tu przychodzić tylko po to, by leczyć kompleksy, swoje i cudze, jest widziany bardzo niemile.

    Skąd mi w ogóle dziś przyszło pisać na ten temat. Otóż przede wszystkim, ja się ostatnio do tego tematu zabierałem parokrotnie, jednak nie umiałem znaleźć owego środka, na którym można by było całość oprzeć i oto wczoraj, po raz kolejny pojawił się komentator podpisujący się Chris Horse i zostawił następujący komentarz:

„Herr Ed-toyah ,
-  to powazny kretyn ,  wystrugany z lipy konik polny  na biegunach  w 2009 roku ,  möwiacy z walijskim akcentem , please,  i robiacy przy tym stosowne, groznie odwracajace od meritum    wrazenie ( sic ! ) min przeciwczolgowych twarzy  chorego  , nalogowego  pacjenta (...)  gry bazarowej w  trzy karty .
Yeaahhhhh.
Klinika Przemienienia   dla uposledzonych  Czytelniköw i Czytelniczek inaczej  ,  stanowiacych  pozorna  klientela  targöw  ewangielickich  bi-seksualnej zakonnicy  Rozetty  z Zakonu Karmelitek Bosych , na zapleczu stoiska opatrzonego  rzymskim numerem    XXVII -   miejsce akcji   wies Kielce  pod Radomiem  .
-  Hanys-artysta (...)  chodzacy po prosbie zebrak  z ambicjami rycerskosci literackiej   drgajacej  w umyslach ludzkich jak szwedzki dynamit    w kroczu   cycatej  , greckiej  knajpianej   blondi o slodkim imieniu  Viagra  lubiacej  irlandzki  bezpieczny
seks -bez ograniczen .
*
Dziad roman  Ed-toyah ubrany w gumofilce  Bossa  noszacy przy tym   zle skrojone zelazne , barchanowe wojskowe  gacie od Armaniego  zaopatrzone  w gumke-muszke    etyki . i starajacy sie  utrzymac  ( sic ! )  li tylko´liczna  rodzine na niestosownym poziomie zycia  glonojadöw w Akwarium czytaj POLSKA  .
Nieustajace chaltury gazetowe,  wierszöwki , ksiazki , publicystyka popularno-naukowa  o  wyuzdanych kopulacjach  koniköw  polnych jesienia  etc .  dopelniaja  grafomanskie , licho platne ale jednak  dzielo zniszczenia tozsamosci .
- Tak wiec kolezko Abecadlo  3-y... slownie : trzy  T R Z Y  - chuje w  bok od slaskiego patrioty pisarczyka bo moge w ryj dac , z premedytacja i bez afektu .
-
     Suweryn (...)  konik na biegunach   w Klinice uposledzonego  dr Snopka z Deblina , ktöremu stoi ego w literatce, zajmuje uprzywilejowana pozycje sluzacego noszacego kaftan z plötna zaglowego i bujajacy sie rozkosznie w gabinecie z kominkiem  pod kopniakami dezaprobaty ambitnego  doktorka .
Achtung ! ACHTUNG ! luzne tlumaczenie ze sluchu :   Uwaga ! UWAGA !
  - W chalturze wydawniczej  , klinicznej chciwosci   dla towarzystwa wzajemnej adoracji Losia  mieszajacego beton i podpisujacego faktury nieistniejacej sprzedazy ksiazek to pozycja ....Kamerdynera w Zielonych Rekawiczkach .


Max Otto von Stirlitz .

Ps. Post scriptum .
Hanys - nie nawalaj -dopierdalaj . Nie ma srania po wycieraczkach - szable w dlon !”

      

      Ktoś powie, że to jest jakis obłęd, który należy milcząco ominąć, a ja przyznam chętnie, że, owszem, za tym z całą pewnością stoi czyjeś osobiste nieszczęście, które jednak na naszą uwagę jak najbardziej zasługuje. Bo to z czym my tu mamy do czynienia, to właśnie Internet z całym jego dorobkiem, w tym ową szczególną bardzo elokwencją. Rzecz w tym, że ów Chris Horse, kiedyś występował tu jako Max Von Stirlitz, przez długie lata był wiernym czytelnikiem tego bloga i proszę sobie wyobrazić, że nie zawsze był taki. Kiedyś przychodził tu w głębokim przekonaniu, że jest jak najbardziej członkiem klubu i traktował nas tu wszystkich bardzo przyjaźnie. Rzecz jednak w tym, że w pewnym momencie jego komentarze zaczęły robić wrażenie, jakby były pisane po pijanemu i w związku z tym został poproszony o nie komentowanie. Przyznaję, że naszej prośby grzecznie wysłuchał, jednak w pewnym momencie owo poczucie odrzucenia najwyraźniej zaczęło mu tak dokuczać, że od tego zwariował i wrócił tu w stanie, w jakim go dziś widzimy.

      A my się już tylko możemy się zadumać nad niszczycielską siłą Internetu. Powiem szczerze, że gdyby mi ktoś dziewięć lat temu powiedział, do czego może doprowadzić niektórych z nas moje niewinne pisanie – nie wiem, czy bym się zdecydował. Czyżbym się kwalifikował do wiecznego potepienia z tytułu Przykazania nr 5?

Przypominam, że moje książki można kupować w ksiegarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl. Zachęcam serdecznie.