Opowieść o świętej Martynie z Rzymu (dla mojej wnuczki)

      Gdybyś, Kochanie, nie wiedziała, a uznała, że wiedzieć nie zaszkodzi, tradycja głosi, że święta Martyna z Rzymu zmarła 30 stycznia 226 roku i zarówno w Kościele katolickim, jak i prawosławnym, czczona jest przede wszystkim jako patronka Rzymu, a bardziej już indywidualnie, jako ta która opiekuje się kobietami karmiącymi piersią, a więc między innymi Twoją mamą, w dniach piszę ten tekst. To co wiemy na temat jej życia, a przede wszystkim męczeństwa, przetrwało w formie dość późnej, bo XII wiecznej, legendy, a oparte jest na tak zwanych passiones dwóch świętych kobiet, Tacjany i Pryski. W wieku XVI, relikwie św. Martyny zostały odnalezione na Forum Romanum w kościele do dziś czynnym pod wezwaniem św. Łukasza i Martyny właśnie, a papież Urban VIII ułożył na jej cześć hymny i ogłosił świętą patronką Rzymu.

      Martyna pochodziła z bardzo sławnej, zamożnej i pobożnej rzymskiej rodziny, jednak kiedy zmarli jej rodzice, jako młoda dziewczyna, rozdała swój ogromny majątek, złożyła śluby czystości i poświęciła życie Jezusowi. Ze względu na jej pochodzenie, ale może przede wszystkim to że była dziewczyną niezwykle piękną, zainteresował się nią panujący w tym czasie cesarz Sewerus, zapragnął pojąć ją za żonę i nawet nie pytając jej o zgodę urządził przepyszne przyjęcie, na początek uroczyście wprowadzając Martynę do świątyni Apollina, by tam oddała pokłon rzymskim bogom. Jak głosi wspomniana legenda, Martyna jednak, zamiast zwrócić się do Apollina, wzniosła oczy i ręce ku niebu i zawołała: „Panie i Boże najdobrotliwszy, wysłuchaj prośby mojej i zgruchocz tego niemego i niewidomego bałwana, aby cesarz i lud poznali, żeś Ty jest prawdziwym Bogiem i Tobie jedynie należy się cześć i chwała”. W tej samej chwili, jak głosi przekaz, nastąpiło potężne trzęsienie ziemi, część świątyni zawaliła się, a sam wielki posąg bożka runął na ziemię, zabijając wszystkich kapłanów i wielu z obecnych tam pogan. Zdenerwowany cesarz kazał Martynę okrutnie torturować, lecz ona, z pomocą aniołów, znakomicie zniosła swoje cierpienia i trwała, wciąż chwaląc Jezusa. Cesarscy oprawcy, widząc co się dzieje, wystraszyli się, upadli przed Martyną na kolana i prosili, aby im przebaczyła, na co ta zwróciła się do nich w taki oto sposób: „Jeśli wierzycie z całego serca w Pana naszego, Jezusa Chrystusa, który płacić będzie każdemu według uczynków jego, wiecznej zapłaty użyjecie. A jeśli nie chcecie, w męki straszliwe bez końca wpadniecie”. Ośmiu z nich się wówczas nawróciło, a cesarz, usłyszawszy co się stało, kazał Martynę wtrącić do więzienia, owych ośmiu nawróconych wydał natomiast na męki, oczekując, że wyrzekną się Jezusa. Ostatecznie jednak, widząc ich wiarę, rozkazał ich ściąć.

      Nazajutrz, jak dalej głosi tradycja, przywołał cesarz znowu Martynę przed siebie i zawołał: „Czarownico! Zobaczymy, jak długo sztuki czarnoksięskie wyprawiać będziesz! Czy chcesz złożyć ofiarę bogom, czy nadal wzywać imię tego czarownika Chrystusa?". Na to Martyna mu odpowiedziała: „Nie bluźnij memu Bogu! A jeżeli chcesz mnie dalej męczyć, nie boję się, gdyż Bóg da mi siłę!” Wydał ją więc cesarz na jeszcze większe tortury, ona jednak zachowała dumną wiarę, a wedle przekazów,  z jej straszliwych ran wydobywała się cudowna woń. W swojej bezradności, cesarz kazał Martynę wtrącić do celi, gdzie ta jednak została ze swoich ran cudownie uleczona, a pilnujący jej strażnicy opowiadali, iż w nocy widzieli bijącą z jej celi niezwykłą światłość i słyszeli śpiewy i modlitwy! W tym momencie, cesarz, zupełnie już zatracony w swym szaleństwie, kazał Martynę zaprowadzić do Koloseum i rzucić lwom na pożarcie. Kiedy jednak wypuszczono lwa, ten najpierw położył się u stóp Martyny, po czym niespodziewanie przeskoczył barierki i rzucił się na widzów, z których wielu zabił i poranił. Zatwardziałe serce cesarza kazało mu uznać to co się stało za wynik czarów, a sądząc, iż czarodziejska ich siła tkwi we włosach Martyny, kazał jej zgolić głowę, a nastepnie zamknąć w świątyni Jowisza, gdzie ta spędziła kilka następnych dni. Ponieważ przez owe dni sam Sewerus, jak i inni świadkowie, wciąż słyszeli dochodzące z wnętrza świątyni dziwne męskie głosy, nikt z nich nie odważył się wejść do środka, w końcu Sewerus się przełamał i pierwsze co zrobił, to zapytał Martynę o owe głosy. Ta mu na to kpiąco odpowiedziała mu, że to Jowisz prosił Chrystusa o litość, jednak za swoje sprawki trafił do piekła, gdzie został rozszarpany przez diabły. Owo szyderstwo tak rozgniewało cesarza, że ten kazał Martynę oblać wrzącą oliwą, a potem wrzucić w ogień. W tym jednak momencie spadł rzęsisty deszcz, który zalał płomienie, a cesarz, nie wiedząc co dalej począć, kazał zakończyć owe próżne męki i Martynę ściąć. Oto w ten sposób, po daniu swego świadectwa, 30 stycznia 226 roku Martyna poszła do Nieba. Legenda głosi, że święte jej ciało leżało kilka dni na placu publicznym, lecz dwa potężne pilnujące go orły, nie pozowoliły nikomu do niej podejść aż wreszcie któregoś dnia pobożni ludzie skrycie je pogrzebali. Dziś na tym miejscu wznosi się wspomniany wcześniej kościół pod wezwaniem Łukasza i Martyny, a my 30 stycznia każdego roku obchodzimy Twoje imieniny. Rośnij zdrowo.

Zapraszam wszystkich do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia moje książki.