Nie dla idiotów, czyli o tym jak pobito pana Voltaire'a

      Jak wszyscy znakomicie wiemy, od z górą siedmiu lat, na Karkowskim Przedmieściu, 10 dnia każdego miesiąca, grupa zmanipulowanych partyjną propagandą, grupa głównie starszych osób, konsekwentnie urządza demonstrację mającą na celu rzekome uczczenie pamięci 96 osób, zmarłych w wyniku lotniczej katastrofy 10 kwietnia 2010 roku. Program owej manifestacji za każdym razem wygląda identycznie. Najpierw w pobliskiej katedrze odbywa się Msza Święta, a po mszy, tłum oczadziałych z nienawiści osób, w towarzystwie paru zdegenrowanych księży, na zmianę modląc się, lub śpiewając religijne pieśni, dokonuje przemarszu pod Pałac Prezydencki, gdzie prezes Prawa i Sprawiedliwości, Jarosław Kaczyński, wygłasza wciąż to samo, pełne jadu i nienawiści przemówienie. Po zakończeniu wspomnainej manifestacji, tłum rozchodzi się do domów i zajmuje się swoimi sprawami, aż do kolejnego 10 dnia miesiąca.

      Ponieważ ów pełen kłamstwa i nienawiści rytuał zszargał nerwy grupie światłych i całkowicie wolnych od politycznych uprzedzeń obywateli, ci postanowili, że wprawdzie wbrew prawu, natomiast zgodnie z najszczerszym poczuciem moralnej racji, którą każdy z nich się kieruje, nie staną zgodnie z demokratycznym zwyczajem z transparentami obok owej eksplozji nienawiści, by wykrzyczeć swój sprzeciw, ale użyją fizycznej siły, by ową grupę politycznych szaleńców pozbawić ich konstytucyjnego prawa do wolnej ekspresji.

     Ponieważ Konstytucja RP gwarantuje wolność demonstrowania wszelkich poglądów, o ile tylko owa demonstracja nie narusza konstytucyjnych praw innych osób, a owe seanse smoleńskiej nienawiści zostały wcześniej wyposażone we wszelkie gwarancje ze strony Konstytucji właśnie, wspomniana próba fizycznego zablokowania marszu musiała zostać powstrzymana przez policję. Ponieważ jednak przedstawiciele owej bardziej politycznie świadomej, a przy okazji moralnie nieskalanej części polskiego społeczeństwa uznali, że głoszone przez nich prawo moralne stoi ponad prawami tych, z którymi oni się zasadniczo nie zgadzają, zrobili coś, czego w systemach demokratycznych nie robi się nigdy i nigdzie, zaatakowali policję i tym samym znaleźli się na marginesie owej debaty.

       Oczywiście wspomniane wydarzenie jest szeroko komentowane przez media. Oglądam telewizję, czytam komentarze w Internecie, słucham debat między zaangażowanymi w w ową awanturę stronami i wszyscy się zachowują, jakby ich jedynym zadaniem było podtrzymanie temperatury sporu. Jedni powtarzają swoje argumenty przeciwko wykorzystywaniu religii do siania nienawiści, a drudzy o braku szacunku dla pomordowanych w Smoleńsku osób. I nikt nie chce rozmawiać o problemie wobec którego nagle stanęliśmy, a więc faktycznym zakwestionowaniu odwiecznej zasady – swoją drogą nadzwyczaj często traktowanej z prawdziwym nabożeństwem przez tych, którzy dziś walczą na ulicach z policją – autorstwa niejakiej Evelyn Beatrice Hall: „Nie zgadzam się z twoimi poglądami, ale po kres moich dni będę broniła twego prawa do ich głoszenia”. Wszyscy wyłącznie uprawiają partyjną propagandę, która ma ich doprowadzić albo do kolejnego wyborczego zwycięstwa, albo do odzyskania władzy.  

      Swoją drogą, bardzo ciekawe jest to, że przypomniana myśl pani Hall jest zwyczajowo i konsekwentnie przypisywana temu sataniście i mordercy, Voltaire’owi. Czyżby oni już na samym początku zadbali przede wszystkim o to, by to wszystko było tylko na niby?

Przypominam, że moje książki można kupować w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl.