O nienawiści, o miłosierdziu i pewnym pasterzu

Sprawa biskupa Pieronka i dwóch wywiadów, jakich ów duszpasterz udzielił Onetowi i Wirtualnej Polsce, przez krotką chwilę zajaśniała na firmamencie naszego życia publicznego i w sposób naturalny zgasła. Dlaczego zgasła, i dlaczego w sposób naturalny? Otóż stało się tak z dwóch powodów. Jeden, to sama osoba Biskupa, którego dziś już nikt nie traktuje poważnie, i to nie traktuje poważnie z powodów całkowicie naturalnych i jak najbardziej zrozumiałych. W końcu, jak można traktować poważnie kogoś kto leży i się nie rusza, a jeśli się rusza, to jakoś tak śmiesznie? Drugi powód, to temat jego wypowiedzi, a przede wszystkim tej jej części, która dla Systemu była szczególnie ważna i ciekawa – a więc PiS i Jarosław Kaczyński.

Na krótką chwilę chciałbym się zatrzymać przy tej drugiej kwestii. Jest faktem nie podlegającym dyskusji i w rzeczy samej już przez nikogo chyba nie poruszanym, że z punktu widzenia interesów Systemu, Kościół jest instytucją w najlepszym wypadku zbędną, ale też możliwe, że wciąż szkodliwą, którą nieustannie należy mieć na oku. Z punktu widzenia współczesnego świata, a więc pierwszej kreacji Systemu, Kościół może funkcjonować wyłącznie jak zinstytucjonalizowany gabinet terapeutyczny, i to w dodatku w ramach bardzo ściśle reglamentowanej procedury. I wcale nie chodzi o to, czy na jego czele będą stali biskupi Michalik i Gądecki, czy może kardynał Nycz z biskupem Pieronkiem właśnie. Dla Systemu zarówno Michalik, jak i Pieronek to ciała obce, bakterie, wrogowie, które pewnego dnia trzeba będzie i tak wyeliminować, a jeśli dziś jeszcze, z jakiegoś powodu, procesu eksterminacji uruchomić się nie da, należy jednym i drugim próbować grać, na tyle skutecznie, na ile to jest możliwe.

I oto mamy przed sobą biskupa Pieronka, który z jakiegoś powodu nienawidzi Jarosława Kaczyńskiego i Prawa i Sprawiedliwości. Tyle. Nic ponadto. Musimy jednak przy tym nie zapominać, że nie jest tak, że dzięki temu nastawieniu, on w jednej chwili staje się przyjacielem Systemu. W żadnym wypadku. Pieronek, podobnie jak wszyscy pozostali biskupi, wszyscy księża, wszyscy ludzie wierzący w Boga Jedynego na poważnie, a nie w ramach jakiejś przelotnej mody, dla Systemu są elementem wrogim. I żadne fałszywe uśmiechy i pokręcone słowa – z obu zresztą stron – tego stanu rzeczy nie zmienią. System nie spocznie, dopóki Kościół w Polsce – zwłaszcza w Polsce – nie zostanie ostatecznie rozbity. A zatem biskup Pieronek i to co on ma do powiedzenia, gdyby nie jego nienawiść do Jarosława Kaczyńskiego, dla Systemu byłby nikim. Na razie.

Z wyżej wymienionych powodów, jak już wspomniałem, wywiady, jakich biskup Pieronek udzielił obu portalom, trochę pobłyszczały i zgasły. Zrobiły swoje i zostały zastąpione przez inne, bardziej ciekawe i mocniejsze wydarzenia. Co po nich zostało? Jak idzie o rozmowę w Onecie – w całości niemal, oczywiście, poświęconą Jarosławowi Kaczyńskiemu, Prawu i Sprawiedliwości i Katastrofie Smoleńskiej – wszystko. Natomiast jeśli idzie o Wirtualną Polskę – a ta rozmowa nas dziś interesuje – tylko ta jedna ironia: „Najlepiej byłoby zbudować piramidę albo usypać kopiec, zasypać Pałac Prezydencki, a na szczycie postawić pomnik Lecha Kaczyńskiego i go ozłocić”. No i wściekłość, jaką wśród osób wiernych i płaczących, te słowa wywołały. No i nienawiść, która zawsze się rozmnaża. Zawsze.

Dziś już nie umiem przypomnieć sobie, jak to się stało, że obie rozmowy z biskupem Pieronkiem najpierw sobie wydrukowałem, a później przeczytałem. Zwykle tak postępuję, kiedy się dowiem, że przede mną leży tekst kogoś, kogo szanuję i o kim wiem, że mogę się po nim spodziewać jakiejś inspiracji. Wedle wszelkich danych, coś takiego jak wypowiedź biskupa Pieronka, w dodatku na tematy związane z doraźną polityką, nie powinno mnie w najmniejszym stopniu interesować. Mimo to, stało się tak, że oba teksty znalazłem, wydrukowałem sobie na kilku kartkach papieru – nie znoszę czytać na ekranie – i przeczytałem. Jak mówię, w całości. I od razu powiem uczciwie, że jeśli jestem wstrząśnięty, to bynajmniej nie z powodów, jakie mogłyby się tu wydawać pierwszoplanowe.

Otóż przede wszystkim – tak jak to zwykle bywa – rozmowa z biskupem Pieronkiem w jej absolutnej większości w ogóle nie dotyczy ani Jarosława Kaczyńskiego, ani polityki w ogóle. Pieronek rozmawia o dziesiątkach różnych rzeczy, a o Kaczyńskim, o Krzyżu, i Krakowskim Przedmieściu, o Wawelu, wspomina zaledwie parę razy, na początku rozmowy, i pod jej koniec. W dodatku, jeśli on w ogóle mówi o jednym, drugim i trzecim, to wyłącznie jednoznacznie sprowokowany przez dziennikarza. Jeśli ktoś nie wierzy, niech sobie sprawdzi.

I to jest jedna rzecz. Druga natomiast to taka, że wszystko co mówi Pieronek poza uwagami stricte politycznymi, jest i jak najbardziej słuszne, lub w najgorszym wypadku prowokujące do zastanowienia, i co nie najmniej istotne, podane wyjątkowo inteligentnie, co akurat w przypadku naszych biskupów ostatnio robi wrażenie luksusu. I znów, jeśli ktoś nie wierzy, niech sobie poczyta. Biskup Pieronek mówi o Janie Pawle II, o jego beatyfikacji, o cudach, o współczesnym zlaicyzowanym świecie, o Francji, o komunistach, o Radiu Maryja, o papieskich encyklikach, o ludzkiej pobożności, a nawet o Robercie Kubicy. I wszystko co mówi jest bardzo interesujące i w bardzo interesujący sposób podane. Ostatnio czytałem trzy wywiady z biskupami. Z kardynałem Nyczem, z tym jakimś biskupem opolskim, którego nazwiska bez najmniejszych wyrzutów sumienia zapomniałem, i teraz z Tadeuszem Pieronkiem. Mnie nie trzeba tłumaczyć, co biskup Pieronek ma za uszami i nie trzeba mnie przekonywać do tego, bym na niego od rana do wieczora uważał. Ja się sprawami publicznymi interesuję i to co mam wiedzieć – również na temat naszych biskupów – to raczej wiem. Nie ulega jednak wątpliwości, że tu nawet nie chodzi o Nycza i tego biskupa z Opola. Tu nie chodzi o Dziwisza. Nie musimy się też odwoływać do zmarłego już arcybiskupa Życińskiego. Pieronek, kiedy mówi o sprawach nie związanych z bieżącą polityką, jest z nich wszystkich najlepszy. Jego słowa są ciekawe, mądre, a przede wszystkim proste, a nie pokrętne w sposób, który nas ostatnio doprowadza zwykłych ludzi aż do takiej cholery.

Nie będę tu cytował kolejnych przykładów. Kto chce, niech sobie tam zajrzy już samodzielnie. Powtórzę tylko raz jeszcze. Mam bardzo mocne przekonanie, że biskup Pieronek przede wszystkim robił wrażenie, jakby nie bardzo chciał rozmawiać o naszej bieżącej polityce, i żeby powiedzieć to co powiedział, musiał zostać w sposób najbardziej prostacki do tego sprowokowany. Na zasadzie właśnie takiej, że dziennikarz, który z nim ów wywiad przeprowadzał, zrozumiał w pewnym momencie, że bez tych jego paru gestów nienawiści w stosunku do Jarosława Kaczyńskiego, z tego co on gada, System nie będzie miał najmniejszego pożytku. Widocznie brakowało mu tej swady, z jaką swoje zadania realizuje Nizinkiewicz z Onetu. Ten od początku wiedział, po co ta cała rozmowa, więc nie musiał rzucać żadnych kół. Chodziło wyłącznie o Kaczyńskiego. I to właśnie takiego, o jakim Pieronek zgodził się mówić.

I tu dochodzimy do sedna tych refleksji, i tym samym głównego powodu, dla którego one zostały tu w ogóle przedstawione. W moim najgłębszym przekonaniu, biskup Tadeusz Pieronek doskonale symbolizuje sytuację, w jakiej znalazła się znaczna część Kościoła w Polsce. Nie jest bowiem tak, że nasi księża i biskupi w jednej chwili przestali być naszymi księżmi i biskupami. Że ich naturalna posługa, z powodu ich politycznych przekonań i ewentualnych uwikłań, została w jednej chwili unieważniona i zdegradowana. Oni są wciąż naszymi księżmi i biskupami, a jedyne co ich różni, to przede wszystkim to antypisowskie szaleństwo, osobista mądrość, i zwykła ludzka uczciwość. Jedyne co stoi na przeszkodzie, byśmy mogli nadal ich wszystkich szanować i być im posłusznymi, to to, że część z nich to zwykli durnie, zakłamani tak jak wielu z nas, uwikłani w jakieś drobne podłości, i albo, jak wielu z nas nienawidzący PiS-u, albo PiS kochający, tyle że w ogóle nie wiadomo dlaczego.

I oto mamy biskupa Tadeusza Pieronka. Człowieka, który zawsze bardzo interesował się polityką – niekiedy, jak się okazuje, aż za bardzo – i który obsesyjnie nienawidzi Jarosława Kaczyńskiego i tego wszystkiego, co on reprezentuje i symbolizuje. Gdyby nie PiS i nie Jarosław Kaczyński, możemy być pewni, że o biskupie Pieronku słyszelibyśmy wyłącznie przy okazji jakichś nie do końca załatwionych spraw lustracyjnych. I na tym jego kariera publiczna by się kończyła. Byłby nikim innym, jak tylko jednym z tych członków Episkopatu, którzy od czasu do czasu przyjdą i coś nam powiedzą o świętości życia od narodzenia do naturalnej śmierci. A jednocześnie księdza biskupa, prawdopodobnie jednego z najbardziej inteligentnych i mądrych pasterzy naszego Kościoła, którego mądrość i inteligencja nikogo, ale to absolutnie nikogo nie interesują. Z jednego powodu – bo tak naprawdę wszyscy go nienawidzą. Jedni w sposób zupełnie dla siebie naturalny, tak jak nienawidzą Kościoła i religii, a drudzy, ponieważ nienawidzą księży, którzy w ten zupełnie tajemniczy i zagadkowy sposób nagle postanowili służyć złu. Nie w ogóle, ale tak troszeczkę. Tak trochę. Dokładnie tyle, ile to zło od nich wymaga.

Kończę już te refleksje na temat biskupa Tadeusza Pieronka i tego obłędu, jaki stał się udziałem nie tylko jego i paru jego kolegów, ale wielu z nas, a ja się zastanawiam, czy one są pesymistyczne, czy może pocieszające. I przyznam, że sam do końca nie wiem. Bo, z jednej strony, nie ma nic dobrego w tym, że nienawiść potrafi aż tak bardzo zrujnować duszę człowieka, że w praktyce traci on szansę na to, by w ogóle mówić o sobie, że jest człowiekiem. Z drugiej jednak strony – i to całkiem możliwe, że szczególnie dla nas, ludzi wierzących – wiadomość taka oto, że nawet ktoś taki jak biskup Tadeusz Pieronek, wciąż ma szansę być naszym pasterzem i mówić nam rzeczy ważne i prawdziwe, powinna nas nastrajać bardzo pozytywnie. Ostatnio bardzośmy się martwili, że Kościół nas opuścił. Okazuje się, że to nieprawda. Kościół wciąż jest z nami. Jedyne co się stało, to to, że diabeł znów podniósł swój parszywy łeb. I część z nas nagle się tego gestu, jak zwykle, wystraszyła. W tym kilku z naszych biskupów. Bądźmy jednak cierpliwi i wyrozumiali. Poczekajmy. Oni się w końcu opamiętają. W międzyczasie możemy się za nich pomodlić. Zwłaszcza dziś. W dniu Święta Bożego Miłosierdzia.