Jedenaste: Walcz! Choćby i w cieniu.

W związku z awarią www.blogger.com – awarią, co trzeba zaznaczyć, globalną – przez cały dzisiejszy dzień, i kawałek wczorajszego, byliśmy od siebie odcięci. Dodatkowo jeszcze, najnowszy tekst o naszej politycznej przyszłości, wyparował w międzygwiezdnej przestrzeni Sieci, i wbrew obietnicom specjalistów z Googla, nie został odtworzony. A więc, przede wszystkim, przepraszam za kłopoty, następnie przywracam ten – ważny przecież wpis z wczoraj – i od razu też nadrabiam zaległości. Niestety, nie pamiętam tytułu ostatniej notki. A więc dam jej taki, jaki mi dziś chodzi po głowie.

W poczcie mailowej, którą otrzymuję z zaprzyjaźnionych źródeł otrzymałem obrazek, który mnie jednocześnie i ucieszył i wzbudził pewne refleksje. Ucieszył mnie, ponieważ jest bardzo dowcipny, inteligentnie skonstruowany, a przede wszystkim pojawił się niezwykle szybko w reakcji na opublikowanie przez rząd Platformy Obywatelskiej tak zwanego logo polskiej prezydencji w Unii Europejskiej. Najpierw opowiem o logo. Otóż przedstawia ono kilka kolorowych strzałek skierowanych w górę i stykających się w taki sposób, że przypominają one trzymających się za ręce ludzi. Pomysł jak pomysł. Pewnie nie taki znowu najgorszy, tyle że, jak się zdaje, dla ludzi, którzy po tych czterech latach rządów Platformy i owego nieustannego, tak obrzydliwie pustego gadania o miłości, serdeczności i pozytywnych wibracjach, na każdy dodatkowy gest ze strony tych ludzi, niosący w sobie wspomnienie o owych wibracjach, mają już tylko ochotę się porzygać, mało raczej przekonujący.

W reakcji więc na ten projekt, reakcji ze strony, jak się domyślam wspomnianych rzygających, pojawiła się rysunkowa kpina z rządowego projektu. Mamy więc dokładnie te same skierowane w górę strzałki, tyle że pod każdą z nich widnieje odpowiedni, złośliwy opis, a więc, że oto idą w górę czy to ceny, czy to podatki, czy to wreszcie podsłuchy. Pierwsza z prawej, czerwona strzałka niosąca białoczerwoną flagę, natomiast informuje, że również bardzo w górę poszło samozadowolenie rządu. Bardzo to wszystko, jak wspomniałem, jest śmieszne, a jak by tego było mało, wczoraj jeszcze jakiś ktoś napisał do Szkła Kontaktowego esemesa z niezwykle błyskotliwą uwagą, że tak się dowcipnie składa, że na tym logo polską flagę niesie akurat nie żaden inny, tylko ten czerwony.

Proszę rzucić okiem:

Uważam, że żart jest przedni, w dodatku ani szczególnie chamski, ani ponury, natomiast to co mnie tu najbardziej ucieszyło, to wspomniana już wcześniej błyskawiczność tej reakcji. Właściwie w tej samej chwili, kiedy rząd przedstawił swój europejski projekt, znalazł się ktoś, kto go sparodiował, i do tego zrobił to tak skutecznie, że o ile się orientuję, ta kpina już w tej chwili obejmuje coraz szersze kręgi. A zatem, jeśli mam tu rację, sprawa jest zupełnie jasna – cały ów rządowy wysiłek, zarówno jeśli o jego wymiar propagandowy, jak i ściśle artystyczny, legł w gruzach. Jeszcze parę dni, a każdy kto będzie patrzył na te kolorowe strzałki, będzie ryczał ze śmiechu. A jeśli będzie ryczał ze śmiechu na widok tych strzałek, to z całą pewnością będzie też się śmiał ze wszystkiego innego, co rząd, pod przywództwem Donalda Tuska wyprawia. I tak już będzie do końca. Każdy nowy dzień będzie już tylko przynosił albo zniecierpliwienie, albo wściekłość, albo takie własnie kpiny. Dojdzie wreszcie do tego, że gdzieś się pojawi Donald Tusk, lub którykolwiek z jego towarzyszy, i nie będą już musieli ani nic mówić, ani robić, ani proponować, a ludzie będą i tak albo ziewać, albo żartować.

Teraz pora na refleksje. Myślę sobie, że strasznie szybko to wszystko poszło. Ani się obejrzeliśmy, a te cztery lat minęły, i z tego całego tromtadractwa sprzed lat nie zostało już nic. Oczywiście, wciąż gdzie niegdzie słychać jeszcze głosy, powtarzające jak jakieś najdurniejsze zaklęcia, że Jarosław Kaczyński, jeśli wygra wybory, podpali Polskę, tyle że ponieważ ze względu na drastyczny brak koordynacji, pojawiają się tuż obok też głosy inne, informujące o tym, że on już tę Polskę dawno podpalać zaczął, można odnieść wrażenie, że nawet wśród tych szaleńców coraz częściej dochodzi do głosu opinia, że skoro on już nas pali, to właściwie wszystko jedno. A więc jest bardzo prawdopodobne, że w wyniku jesiennych wyborów – jeśli nie dojdzie do jakiegoś bardzo drastycznego wyborczego fałszerstwa – Prawo i Sprawiedliwość uzyska większość konstytucyjną, a przynajmniej taką, która mu pozwoli na samodzielne rządzenie. A więc, że powtórzy się wariant węgierski.

Wspomniałem o ewentualnym fałszerstwie. Oczywiście jest ono jakoś tam prawdopodobne, natomiast – skoro już zacząłem spekulować – muszę przyznać, że, w moim odczuciu, ono jest prawdopodobne właśnie tylko „jakoś tam”. Wydaje mi się bowiem, że System nie ma ochoty podtrzymywać tego trupa, występującego pod nazwą Platformy Obywatelskiej, i to nie tylko dlatego, że oni są aż tak dramatycznie beznadziejni, ale również z innego, moim zdaniem bardziej istotnego powodu. Otóż System zapewne świetnie ma na uwadze fakt, że przyszły rok będzie dla Polski rokiem pod każdym możliwym względem trudnym, a wręcz tragicznym, i że jeśli Platforma Obywatelska jakimś cudem te wybory wygra na tyle, by w dalszym ciągu rządzić, w ciągu kolejnych lat straci nawet to gówno, które dziś ściska w garści i kręci się w kółko, kompletnie nie wiedząc co ma z nim zrobić. I że, jeśli to co dziś mamy potrwa jeszcze kolejne lata, to w następnych wyborach Prawo i Sprawiedliwość nie dość że zdobędzie większość, to większość stuprocentową. I to nie na kolejne cztery lata, ale na kolejne dekady. A wtedy z całego tego Systemu nie zostanie nawet pierze.

A zatem, to jest to, co może kalkulować sobie System. Nie jako rozwiązanie najlepsze, czy tym bardziej dobre, ale w ogóle rozwiązanie jakiekolwiek. Umożliwienie Prawu i Sprawiedliwości wygranie nadchodzących wyborów. Z jaką intencją? Z taką mianowicie, że nadchodzący rok, z całym tym finansowym krachem, który już dziś właściwie jest faktem, z katastrofą w służbie zdrowia, w emeryturach, z tymi rozkradzionymi autostradami i drogami, z załamaniem na kolejach, czy wreszcie z tymi nieszczęsnymi mistrzostwami w piłce nożnej, zwali się na łeb Jarosławowi Kaczyńskiemu i go wreszcie zmiecie ze sceny na zawsze. Oczywiście bez żadnej gwarancji na sukces, ale zawsze z pewną nadzieją. No i ze świadomością, że taka Platforma Obywatelska w tej chwili nie jest sobie w stanie dać już rady z niczym. Na pewno.

To tu to tam, dochodzą mnie głosy, pochodzące już nie od ludzi Systemu, ale już z naszych środowisk, że to my sami powinniśmy się dobrze zastanowić, czy nie powinniśmy się teraz skupić wyłącznie na organizowaniu szeregów i szykowaniu się do przejęcia władzy, gdy na polu walki nawet nie będzie już co sprzątać. Że przez najbliższe, powiedzmy dwa lata, mamy spokojnie robić co do nas należy i patrzeć z satysfakcją, jak Platforma Obywatelska i cła jej otoczenie zdycha. Że nic nam nie zastąpi satysfakcji, jaką będziemy mogli sobie poodczuwać, gdy w przyszłym roku przed naszymi oczami rozciągnie się widok tego upadku. Poza satysfakcją najwyższą. Z wygranych z konstytucyjną większością wyborów i Jarosławem Kaczyńskim witanym przez Polaków jak zbawiciel.

Jakkolwiek by ta wizja nie była interesująca, czy wręcz kusząca, jest coś, co każe mi się jej dramatycznie sprzeciwić. Obowiązkiem każdego uczciwego polityka i każdej uczciwej politycznej partii jest walka o władzę i to o władzę, która ma na celu pomyślność ojczyzny i jej obywateli. Nie może być tak, że poważny polityk, czy poważna partia w pewnym momencie zaczynają prowadzić politykę, której celem jest porażka. W dodatku jeszcze z tak podłego powodu, jak strach przed trudnościami. Ja już pomijam tu argument moralny. Że byłoby czymś wysoce nieuczciwym, obserwować jak Polska jest obracana w pył przez bandę durniów i zaprzańców, i jeszcze czerpać z tego powodu satysfakcję. Chodzi o najbardziej podstawowy kodeks. Politykę się prowadzi po to by zwyciężać, a im bardziej to zwycięstwo będzie okupione wysiłkiem i odniesionymi ranami, tym będzie ono większe. Nie ma wątpliwości, że wchodzenie w rok 2012 z całą tą odpowiedzialnością, jaką każdy rząd musi na siebie wziąć, to ryzyko największe. Można wręcz powiedzieć, że to jest ryzyko doskonałe. Zwłaszcza w sytuacji, gdy z jednej strony nie można w żaden sposób liczyć na Prezydenta, który w sposób już zupełnie oczywisty jest pozbawiony wszelkiej decyzyjności, a z drugiej cały kraj jest w łapach postsowieckiej agentury. Jeśli Prawo i Sprawiedliwość jesienią obejmie władzę, a Jarosław Kaczyński stanie na czele rządu, przed nimi stanie zadanie nieporównywalne z jakimkolwiek wcześniejszym. Trzeba będzie pokazać Polsce i Polakom, że wreszcie nasze sprawy znalazły się w naszych rękach i że warto być Polakiem i warto mieszkać w Polsce i warto tę Polskę pokochać. No i trzeba będzie pomaleńku, jak najbardziej skutecznie, te ruiny, jakie zostawia nam Platforma Obywatelska zacząć sprzątać. Jeśli się nie uda – trudno. Będziemy za to przepraszać samego Pana Boga. Jeśli natomiast wyjdziemy z tej walki z podniesionym czołem – to dopiero będzie satysfakcja, której już nic nie zastąpi.