Za polityków wsadzają - bierzemy się więc za dziennikarzy

W owej szczególnej atmosferze ostatnich tygodni, kiedy to najpierw Radosław Sikorski – minister polskiego rządu, gdyby ktoś nagle zapomniał – zaczął się pieklić, że ponieważ banda jakiś durniów wyzywa go w Internecie od żydów, on nie ma wyjścia, jak się za nich wziąć i zacząć na nich po kolei słać prokuratorów, a zaraz po Sikorskim służby premiera Tuska rzuciły się na piłkarskich kibiców, którym przyszło do głowy, że skoro władza zamyka im stadiony, to oni urządzą przeciwko tej władzy parę demonstracji ze słowem „matoł” w nagłówku, by wreszcie do jakiegoś internauty do domu przyszli funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, najpierw go nastraszyli, a później zrobili z niego bohatera na całą Polskę, tylko dlatego, że na obsługiwanej przez niego stronie ukazała się jakaś gra, gdzie trzeba trafić czymś w prezydenta Komorowskiego i panią Dziadzię, nie mogłem nie wpaść w pewne nowe dość refleksje. Otóż zacząłem myśleć o blogu, który sam prowadzę już od ponad trzech lat, i który w swojej większości poświęcony jest wylewaniu moich żalów wobec tych właśnie ludzi, którzy nagle, dziś, po wielu latach kompletnego zapętlenia, najwidoczniej uznali, że zły świat ich nie lubi. I że coś z tym trzeba zrobić. A skoro zacząłem myśleć o tym blogu, to zupełnie naturalnie zacząłem też zastanawiać się, czy – jeśli oni się nagle nie zreflektują – to czy do mnie też wpadną? A jeśli wpadną, to za co przede wszystkim?

I myślę sobie, że parę powodów by się spokojnie znalazło. Przede wszystkim można by było mieć do mnie pretensje o to, że od lat brzydko mówię o premierze Tusku, o prezydencie Komorowskim, a o pani Komorowskiej mówię „Dziadzia”, co może stanowić kolejny zarzut, a mianowicie lżenie i zachęcanie do narodowej nienawiści. Również – skoro już mówimy o narodowych uprzedzeniach – mogłoby mi się dostać za „ruskiego buca”. Kiedy tak sobie wracam pamięcią do swoich obsesji, pojawia się też moje nieustanne cytowanie fragmentów z wybranych Psalmów. Wprawdzie na tym blogu nie ma żadnej gry, ani nawet głupiego linku do jakiejkolwiek gry, której atrakcyjność polegałaby na strzelaniu do prezydenta Komorowskiego, choćby i z procy, lub nawet z automatycznego ołówka, jednak – jak by nie patrzeć – nie da się ukryć, że uwaga o tym, że Pan Bóg, zarówno wobec swoich wiernych wyznawców, jak i wobec swoich grzeszników, ma pewne obowiązki, w dodatku uwaga, jak wszyscy wiemy, retorycznie na poziomie najwyższym, stanowić może przestępstwo znacznie większe, niż jakakolwiek komputerowa gra. Ja osobiście na przykład wolałbym, żeby banda durnych gówniarzy grała moją głową w piłkę nożną na wirtualnym boisku w Sopocie, niż żeby ktoś mi śpiewał pod domem Psalmy. Szczególnie te wybrane.

I kiedy tak myślałem sobie o swoich ewentualnych grzechach wobec interesu publicznego, przyszło mi do głowy, że teksty, w których ja bezpośrednio obrażam prezydenta Komorowskiego, premiera Tuska i jego ministrów, właściwie stanowią niewielki procent tego pisania. Nigdy tego akurat porządnie nie badałem, ale jakoś nie mogę uwierzyć, by faktycznym celem tych moich refleksji mogłoby być głównie informowanie czytelnika o tym, że Tusk do „matoł” a Prezydent to „rezydent”. Bywało różnie, ale mam nadzieję, że aż tak nisko nie upadłem. Jestem pewien, że jeśli funkcjonariusze ABW będą mieli potrzebę się zawartości tego bloga kiedykolwiek przyjrzeć – a sam Radek Sikorski w jednej ze swoich wypowiedzi raz już zasugerował, że Internet jest sukcesywnie i dokładnie przez jego towarzyszy przeglądany – to z pewnością narysują mi jakieś słupki, natomiast, co do mnie, to myślę, że nie jest najgorzej. Myślałem więc sobie o tych procentach i nagle przyszło mi do głowy, że ja chyba najbardziej, najgorzej i najczęściej przez te trzy latach gnoiłem dziennikarzy. Zwłaszcza tak zwanych – naszych. Mogę się mylić, ale w końcu blog jest mój, więc mogę sobie pozwolić na takie refleksje, na jakie mam ochotę.

Z czego może wynikać, że gdyby, hipotetycznie miało mi się kiedyś zdarzyć, że ja bym tu umieścił grę polegająca na tym, że wroga trzeba najpierw dopaść, a później mu nasrać na głowę, byłby to raczej Łukasz Warzecha, czy Paweł Lisicki, niż władysław frasyniuk, którego, jak wiemy, też na co dzień bardzo mam na uwadze, czy poseł Halicki? Otóż ja wcale nie uważam – i co do tej teorii czuję się bardzo mocno przywiązany – że gdyby nagle wszyscy politycy stali się ludźmi, to automatycznie podniósł by się poziom polskiego dziennikarstwa. Natomiast jestem głęboko przekonany, że gdyby polscy dziennikarze przestali być głupimi, leniwymi skurwysynami, z całą pewnością wybitnie podniósł by się poziom polskiej polityki. Dlaczego? Z tego prostego mianowicie powodu, że politycy mają znacznie więcej rozumu od dziennikarzy, i gdyby tylko poczuli na swoich plecach jakikolwiek ślad kontroli, natychmiast wzięliby się do roboty. Z czystej, zimnej kalkulacji.

Jestem całkowicie pewien, że jeśli polska polityka, a za nią w ogóle polskie życie publiczne, znajduje się w takim upadku, to głównie przez to, że nie istnieje tak zwana opinia publiczna, która w normalnym świecie jest reprezentowana przez media. Gdyby owa publiczna opinia istniała i działała – i tu wracamy do symbolicznej przecież „Dziadzi” – i ja, i ten chłopak z Ostrowca, czy Piotrkowa, i dziesiątki innych ludzi, na co dzień zajętych walką z tym straszydłem, mogłoby się zająć życiem rodzinnym, osobistym, towarzyskim, albo jakimkolwiek innym – ale życiem. A nie klikaniem w klawiaturę komputera, lub snuciem się po ulicach z transparentami informującymi o tym, że Tusk to matoł. Niestety, dziennikarstwo w Polsce nie istnieje i to jest bardzo poważny problem i nasze bardzo poważne zmartwienie.

Niedawno, jak część z nas wie, na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim wystąpił z pogadanką polski filmowy dokumentalista Grzegorz Braun i, ku znacznej satysfakcji zebranych, powiedział ni mniej ni więcej tylko to, że zmarły niedawno arcybiskup Życiński był „chamem i prostakiem”… Nie! Wróć! To Braun, wedle słów Gazety Wyborczej, jest „chamem i prostakiem”. Arcybiskup Życiński miał być, zdaniem Brauna, „łajdakiem i kłamcą”. Natychmiast, naturalnie powstało z tego powodu piekło, co ciekawe jednak, nie wzniecone przez posła Halickiego, czy posła Kalisza – oni takie drobiazgi mają głęboko w swoich brudnych tyłkach – ale przez Gazetę Wyborczą, a za Gazetą Wyborczą już tylko podsycane przez ich innych dziennikarzy. O co poszło? Czy może o to, że arcybiskup Życiński nie był „łajdakiem i kłamcą”? Czy może dziennikarze Gazety Wyborczej dostarczyli jakiś mocne dowody – o ile mi wiadomo, Braun podparł swoją wypowiedz przynajmniej pozorem dowodów – na to, że Arcybiskup się w życiu nie złajdaczył, a później nie kłamał? Ależ skąd? Poszło wyłącznie o to, że na Arcybiskupa tak mówić nie wolno. Wolno na Lecha i Jarosława Kaczyńskich, wolno na Antoniego Macierewicza, wolno na Joachima Brudzińskiego, wolno na ojca Rydzyka, Jarosława Marka Rymkiewicza, wolno na niemal wszystkich, myślę sobie, że wolno nawet na Jana Pawła II – na Życińskiego nie wolno. Dlaczego? Bo nie.

Jak zobaczyłem wczoraj z telewizji, Rzeczpospolita, w reakcji na lubelskie zdarzenie, przeprowadziła rozmowę z Andrzejem Braunem i fakt przeprowadzenia tej rozmowy doprowadził do kolejnego skandalu. Doszło wręcz do tego, że zobowiązany do reakcji poczuł się Maciej Łętowski, który – proszę się trzymać za brzuchy – jest dziś już prezesem wydawnictwa Presspublica, wydającego Rzepę, i który oświadczył, że on bardzo przeprasza za to, że wydawana przez niego gazeta, zamiast Brauna wysłać w kosmos, temat podjęła i go z tego „łajdaka” przepytała. Dowiedziałem się o tym z telewizji TVN24, gdzie Paweł Lisicki, Tomasz Wołek, komuch Rolicki i jakiś smutny dziennikarz z Newsweeka, którego znam tylko z widzenia, gadali o tym zdarzeniu pod kontrolą red. Łach i jej słuchawki. Rozmowa dotyczyła głównie tego, by Lisicki się wytłumaczył, jak on mógł z tym Braunem w ogóle rozmawiać. I tu przechodzę do sedna. Otóż Lisicki, zamiast powiedzieć tej bandzie kretynów, na czele z Wołkiem, który w swojej bezczelności przekracza już nawet granice dotychczas wyznaczane przez leżącą na drodze psią kupę, że to nie on wymyślił system, w którym sukces mediów związany jest przede wszystkim z tym, kto kogo pierwszy zamorduje, i jak to morderstwo mu się uda atrakcyjnie podać, i zamiast ich poprosić grzecznie żeby zamknęli ryje i przestali stroić miny, coś im tłumaczył na temat tego, że on tylko chciał zapytać Brauna, co on miał na myśli, mówiąc, że Życiński to świętej pamięci kłamczuszek. I oczywiście narażał się na to, by ten buc Wołek zwracał się do niego w tonie; „Uważam, Pawle, że nie masz racji…”.

Pytają mnie różni, przyjaciele i koledzy, czemu ja się tak uczepiłem tych dziennikarzy. Tego Lisickiego, Ziemkiewicza, Semki i całej reszty? Że przecież oni są nasi i tak dalej, i tak dalej. A ja chciałbym wiedzieć, co by Lisickiego kosztowało, żeby, korzystając z tego, że ma tę niezwykłą okazję wystąpić w nadawanym na żywo programie, i ma przed sobą ogólnopolska publiczność, powiedział Wołkowi, który się tak strasznie zapłakiwał nad faktem, że arcybiskup Życiński nie może się bronić, i całej tej reszcie durniów – a przy okazji urządzającemu to przesłuchanie TVN-owi – że to się nie mieści w białej głowie, by grupa medialna, która organizuje codziennie rozmowy z Januszem Palikotem, Stefanem Niesiołowskim, Kazimierzem Kutzem w jednym jedynym celu – żeby któryś z nich powiedział, że Lech Kaczyński był durniem, pijakiem, kretynem i cierpiał na chroniczną sraczkę, nagle uderzała w wielki dzwon z tego powodu, że znany reżyser obraża znanego biskupa, a ogólnopolska gazeta, której zależy na czytelnikach, próbuje się sprawą zająć.

Palikot, Niesiołowski, Kutz. Ci trzej bohaterowie telewizji TVN24, służą wyłącznie do jednego. By przyjść i nasrać na pamięć Lecha Kaczyńskiego, i by zrobić to w najbardziej niewyszukany sposób. Nie ma innego powodu, by ktokolwiek czegokolwiek od tych trzech osób chciał. Dzień w którym którykolwiek z nich się znudzi tym swoim chamstwem, oznaczać będzie jednocześnie koniec jego medialnej kariery. I w tym co piszę, nie ma nawet nic oryginalnego. Ten fakt, a więc fakt, że media żywią się gównem, został wielokrotnie, z prawdziwą dumą ogłoszony właśnie przez te same media. I oto nagle, w tej sytuacji, telewizja TVN24 – telewizja, której sukces właśnie na tym jedzeniu kup polega – wynajmuje jakiegoś Wołka, by się poskarżył publicznie na upadek obyczajów. A Paweł Lisicki, patrząc na tę bezczelność, i słuchając tych popisów cynizmu, nie jest w stanie wydusić z siebie jednego słowa prawdy. Tylko cos pieprzy o tym, ze on chciał informować.

A więc, wygląda na to – i to wygląda coraz bardziej – że i Bronisław Komorowski i Donald Tusk i cała kupa innych osób chronionych przez polskie prawo przed atakami niezależnej opinii publicznej, będą tu coraz rzadszymi gośćmi. Zwłaszcza, że wszystko wskazuje na to, że jeszcze chwila i po nich pozostanie już tylko smród. Natomiast jak idzie o Pawła Lisickiego i jego kolegów, to owszem. Jestem pewien, że im będę miał jeszcze wiele do powiedzenia. Mam przy tym nadzieję, że mnie za to nie wsadzą do paki. Bo, wbrew temu, co niektórzy sądzą, wcale mi na tym nie zależy.