Nasza wojna

Jeśli ktoś wie, to wie, a jeśli nie, to z przyjemnością informuję, że mamy troje dzieci, z których każde może się szczycić tym, że należy do tak zwanego pokolenia Solidarnych2010. Czasem nasi znajomi nas pytają, jak to zrobiliśmy, że one nie poszły z głównym nurtem, tylko zostały tu gdzie są, i, jak wszystko na to wskazuje, w tym miejscu jest im dobrze i przyjemnie. Zadają nam nasi znajomi to pytanie, a my nie mamy na to odpowiedzi. Stało się jak się stało, i mogę się tylko domyślać, że w odwrotnej sytuacji, gdyby na przykład nasz syn został członkiem młodzieżówki Platformy Obywatelskiej, a nasze córki o polityce, i w ogóle o Polsce, wiedziałyby tyle tylko, że tu co roku w Gdyni odbywa się pewien muzyczny festiwal, a zawsze w styczniu gra pewna orkiestra, to też nie umiałbym powiedzieć, jak mogłem do tego dopuścić.

Stało się jednak tak, że nasza najmłodsza córka ostatnio wpadła w nastrój, który – jak idzie o sprawy polityczne – manifestuje się tym, że ona na widok polityka spod którejkolwiek tabliczki, dziennikarza, politologa, czy jakiegokolwiek eksperta, wzrusza ramionami i wydaje z siebie pogardliwe prychnięcie. Czasem przy tym coś powie, jednak i to ogranicza się do jednej i tylko jednej informacji – że oto odezwał się kolejny pajac. Próbowałem z nią na temat tego jej stanu porozmawiać i w pewnym momencie ona mnie spytała: „No dobra. Załóżmy, że najbliższe wybory wygra PiS. I co się wtedy zmieni?” Oczywiście, w pierwszym momencie, miałem ochotę powiedzieć, że zmieni się wszystko, jednak już po chwili zdałem sobie sprawę z tego, że jeśli tak powiem, prędzej czy później mogę się znaleźć w sytuacji najtrudniejszej. Zwłaszcza gdy idzie o relacje ojciec-dziecko.

Pomyślałem więc chwilę i odpowiedziałem, oczywiście zachowując cały czas bardzo mądrą i pewną siebie minę, że my dziś nie walczymy o Nowy Wspaniały Świat, nawet pozbawiony oczywistej tu ironii, lecz o absolutne minimum. Że czasy, które niektórzy określają mianem czasów ostatecznych, nauczyły nas jednego – że lepiej już było. Dziś walczymy już tylko o to, żeby to zło, które nas oblepia, jak najstraszniejsza pajęczyna, jeśli nawet nie ustąpiło, to żeby – dla naszej zwykłej, ludzkiej satysfakcji – pokazało, jak mu choć na chwilę rzednie mina. A więc, w wymiarze czysto politycznym, usunięcie ze sceny politycznej projektu pod nazwą Platforma Obywatelska, nie spowoduje tego, że Polska, w dzisiejszym świecie – który przecież świetnie znamy – stanie się szczęśliwą wyspą zamieszkiwaną przez szczęśliwych obywateli, natomiast da nam coś, co dla każdego wrażliwego serca może być mimo wszystko, pewną rekompensatą za te lata hańby. A mianowicie pewne bardzo podstawowe poczucie, że prawo i sprawiedliwość jednak działają. Resztkami sił, ale działają.

Myślę o tym od czasu wspomnianej rozmowy, ale zwłaszcza już od czasu, jak, w związku z tym, że mamy kolejny rok wyborczy, po tak zwanej „naszej” stronie, odezwał się pewien szczególny typ patriotyzmu, który się uaktywnia zawsze wtedy, gdy jest szansa na to, by polska prawica odniosła jakiś sukces. Co mi mianowicie takiego przyszło do głowy? Otóż, ponieważ mam naturalną i zdecydowanie niepokonaną pewność, że za wszelkimi głupstwami, które czyni człowiek, nie stoi przede wszystkim zła wola, lecz zwykła nudna głupota, uważam też, że ludzie, którzy uprawiają politykę – na wszelkich absolutnie poziomach i po wszystkich możliwych stronach – są często zwyczajnie głupi. A jeśli głupi, to trudno też się spodziewać, by wśród nich było wielu takich, którzy są wystarczająco ideowi i zdeterminowani, by być w stanie skutecznie walczyć z czymś, czego, wedle wszelkich danych, zwalczyć się nie da. Konsekwentnie więc, jeśli po stronie, która dla nas stanowi pewien punkt oparcia, znajdziemy dziesięć osób deklarujących wolę walki z całym złem tego świata, możemy mieć pewność, że z tych dziesięciu jeden jest gotów poświęcić naprawdę wiele, dwóch kolejnych może też, tyle że pod pewnymi warunkami, a reszta znalazła się tu gdzie jest, wyłącznie przez jakiś nie do końca jasny przypadek. A zatem, kiedy już przyjdzie czas zmian, zemsty, odbudowy – jak zwał tak zwał – i tak większość z tych, którzy w naszym imieniu będą musieli zająć Polską, zajmie się nią dokładnie na miarę swoich serc i możliwości.

Oczywiście, mamy to szczęście, że na czele ruchu, który poparliśmy, i któremu oddajemy wszystkie nasze emocje i nadzieje, stoi Jarosław Kaczyński. To właśnie przez niego i dzięki niemu, wciąż mamy chęć uczestniczenia w tej walce. Z jakimi nadziejami? Tu znów muszę wrócić do refleksji wyrażonej przez moją córkę, ale wcześniej jeszcze do wypowiedzi Jerzego Zalewskiego, polskiego reżysera, znanego z paru polskich filmów, którego ostatnie dzieło, z powodów czysto politycznych, zostało ostatnio potraktowana z tak zwanego buta przez, jak najbardziej, System i tego Systemu ludzi. Otóż Zalewski, w wypowiedzi dla NiezależnaTV mówi tak: „Ja w ogóle jestem dramatycznie pesymistycznie nastawiony. To znaczy, jestem przekonany, że my nie wygramy niczego. Natomiast nie widzę powodu, żeby o to nie walczyć”.

W tej sytuacji, pozostaje nam tylko powtórzyć wcześniejsze pytanie – że, skoro tak, to o co mianowicie mamy walczyć? Moja córka mówi, że nie zmieni się nic. A więc – to już mój komentarz, bo ona o tym nie ma pojęcia – i Jerzy Zalewski będzie mógł swoje filmy robić tylko od czasu do czasu, i to zawsze w możliwie najbardziej wrogim otoczeniu, a i jego kolega reżyser Grzegorz Braun, jeśli będzie miał ochotę wypowiedzieć prawdę oczywistą, przecież niemal fakt, że zmarły niedawno arcybiskup Życiński był „kłamcą i łajdakiem”, to też zostanie skazany na niesławę i zapomnienie. I nie zmieni tego ani odsunięcie Platformy Obywatelskiej od władzy, ani przekazanie władzy nad Polską i Polakami Jarosławowi Kaczyńskiemu. Powiem więcej. Ów syn peerelowskiego prokuratora, Kuba Wojewódzki, i jego kumpel, Michał Figurski –syn z kolei ruskiego dyplomaty, będą dalej medialnymi gwiazdami dla znaczniej części naszych rodaków, a Piotr Kraśko, wnuk Wincentego, dalej będzie w telewizji robił za pobożnego Polaka, tyle że może trochę bardziej. I z całą pewnością będzie się im wszystkim bardzo dobrze powodziło.

Ale to w żaden sposób nie całość naszych marzeń, które już najprawdopodobniej nigdy nie zostaną zrealizowane. Otóż wszystko wskazuje na to, że nawet gdyby Urban, Kiszczak, Jaruzelski, zomowcy z Wujka i z różnych innych miejsc Polski, i cała ta banda ubowców i esbeków z dziesiątkami niewinnych ofiar na sumieniach, byli dziś pełnymi życia młodzieniaszkami, a nie gnijącymi częstą już nad grobem satyrami, to też włos by im z głowy nie spadł. Więcej. Jeśli nawet któregoś dnia zostanie oficjalnie potwierdzony fakt, że to dzięki przemyślanom działaniom Donalda Tuska i jego partyjnych kolegów i bolszewickich sojuszników doszło do śmierci 96 osób, w tym Pana Prezydenta i Jego Małżonki – a to, że to się w końcu nam przydarzy, uważam za wielce prawdopodobne – nie mamy co liczyć na to, że którykolwiek z nich dokończy swojego życia w kryminale. Nie mamy też nawet co liczyć na to, że którykolwiek z nich spędzi w choćby dzień w głupim areszcie. Tyle wszystkiego, że spotka ich zapewne los tych wszystkich dawnych działaczy Unii Wolności, o których – gdyby nie szaleństwo prezydenta Komorowskiego – pies z kulawą nogą by dziś nie pamiętał. No dobra. Niech będzie, że zanim umrzemy, zobaczymy, jak któregoś wyprowadzać będą w kajdankach. Ale o tym za chwilę.

A więc, o co walczymy? Otóż walczymy o absolutne minimum. Przede wszystkim, o tę, wspomnianą już, podstawową satysfakcję z tego, że nagle, w tych tak strasznie trudnych i skomplikowanych okolicznościach, prawo i sprawiedliwość wygrało, i że kłamstwo musiało się choć na chwilę wycofać. Czy jest jeszcze coś? Owszem. Walczymy też o tę, również już wspomnianą, satysfakcję z tego, by zobaczyć, jak oni wszyscy się kotłują w swej wściekłości i w tym cudownym zdziwieniu, że nagle się wszystko skończyło. Jak się już, oficjalnie i na oczach świata zaczną nienawidzić, i jak się boją – bo są głupi, więc bać się będą zawsze – i jak całe ich gromady będą do nas przychodzić i zapewniać nas, że oni właściwie, tak naprawdę, zawsze… Obojętne. Walczymy pewnie też o to – w końcu przed nami, o ile coś się nie zmieni, jeszcze całe długie niemal cztery lata – by zobaczyć, jak w tym tak pohańbionym Belwederze, siedzi opuszczony i kompletnie samotny, porzucony przez swoich kumpli Bronisław Komorowski, i siedzi tam z tym swoim kaszalotem i patrzy, jak mu sondaże spadają już poniżej 10 procent, a nikt nawet nie ma głowy, żeby się zajmować jakąś procedurą usuwania go z urzędu. Wreszcie walczymy o to, by zobaczyć, jak na Krakowskim Przedmieściu powstaje pomnik pamięci Lecha Kaczyńskiego zamordowanego w tak okrutny sposób w Smoleńsku. A i może też o to, że osobiście go będzie świecił kardynał Nycz, który nagle cudownie przejrzał i zrozumiał swój grzech.

No i wreszcie możemy też powalczyć o ów wspomniany wcześnie – wcale nie tak ważny – deser. Czyli widok któregoś z nich – któregokolwiek, tak naprawdę – wyprowadzanego w kajdankach. I oczywiście nic więcej, bo takie to mamy czasy, że na nic więcej nie można liczyć. Politycy ponoszą odpowiedzialność polityczną, artyści artystyczną, biznesmeni finansową, a dziennikarze, esbecy i różne ciemne typy pracujące na zlecenie – odpowiedzialność zawodową. Więzienia są przeznaczone dla ludzi. Na tym polega demokracja w wersji turbo.

I to tyle, jeśli idzie o nasze pragnienie prawa i sprawiedliwości. A poza tym – głupio to mówić – będzie mniej więcej tak samo. I to powiedziałem mojej córce, kiedy mnie pytała, na co ja liczę. Że będzie mniej więcej tak samo, tyle że trochę lepiej. Oczywiście gospodarka będzie radziła sobie nieco lepiej, robotnicy nie będą porzucać roboty na niedokończonych autostradach, ludziom będzie się powodziło troszeczkę lepiej, a złodzieje i kłamcy i kanciarze będą cały czas kręcili wokół swoich interesów w nieco marniejszych nastrojach. Wszystko to trochę, a może i zaledwie troszeczkę. Ale nie łudźmy się – już nigdy nie będzie tak, byśmy stracili powód do tego, by się martwić, a te nasze zmartwienia podkręcać wściekłością na „szpicli, katów i tchórzy”. Oni wygrają. Ostatecznie to oni wygrają. Tu, na tym świecie, tylko oni mogą wygrać. Bo taki to już jest ten świat. Natomiast my, patrząc na nich, jak się tu po tym świecie, który tak naprawdę nigdy nie był przeznaczony dla nich, panoszą, będziemy mogli to robić wreszcie z podniesionym czołem. I będziemy mogli z dumą powiedzieć, że zawsze byliśmy wierni.

Tak, moje drogie dziecko. Będziemy mogli stać z podniesionym czołem. Ty też. A to już jest naprawdę bardzo dużo. W pewnym sensie, to jest wszystko.

Gdyby komuś powyższy tekst się spodobał, a ma w tych byle jakich czasach jakiś luźny grosz, to bardzo proszę o wsparcie na podany obok numer konta.