Gdy na stół podają najlepsze

     W pierwszej kolejności chciałbym przeprosić wszystkich tych, którzy zaglądali tu wczoraj przez cały Boży dzień w nadziei na poczytanie komentarza do tego, co się przydarzyło nam w minioną niedzielę. Powody jednak dla których zdecydowałem się przeczekać tych kilka godzin były dwa i moim zdaniem usprawiedliwiają mnie w pełni. Przede wszystkim, przyznać muszę, że to czego w wyborczy wieczór dowiedziałem się z sondaży IBRIS-u zszokowało mnie w takim stopniu, że autentycznie potrzebowałem się nieco ogarnąć. Co nie mniej istotne  – jak się okazało, słusznie bardzo – brałem pod uwagę to, że przez tę noc i być może jeszcze godziny następnego dnia sytuacja będzie do tego stopnia niepewna, że lepiej mi będzie się nie wychylać z opiniami, które już za chwilę mogą się okazać nic nie warte.

      No ale skoro już wszyscy wszystko wiemy, a do tego mieliśmy też czas sobie wszystkie sprawy przemyśleć jestem na miejscu i proszę o uwagę. Otóż nie wiem, jak większość z tych, którzy podobnie jak ja życzyli Prawu i Sprawiedliwości w tych wyborach powodzenia, gdy chodzi jednak o mnie, zdecydowanie liczyłem na coś więcej. Pisałem zresztą o tym tu na blogu, wyrażając bardzo moim zdaniem logiczne przekonanie, że Polacy, ci nawet którzy polityką się nie interesują, a jeśli nawet, to nie po to by darzyć sympatią Jarosława Kaczyńskiego i jego życiowy projekt, przynajmniej na zasadzie prostego ludzkiego odruchu wiedzą, co jest dla nich dobre i co służy ich interesom, i w ten sposób pójdą gremialnie na wybory, by realizację owych interesów sobie zapewnić. Ale to nie wszystko. Czym bliżej do wyborów, tym bardziej żyłem przekonaniem, że każdy kolejny dzień, każdego w miarę rozsądnie myślącego człowieka musi doprowadzić do przekonania, że nawet jeśli PiS kłamie, to – jak to kiedyś ładnie, choć w zupełnie innym kontekście, powiedział Dostojewski – lepiej jest trzymać z PiS-em kłamcą, niż z tą bandą nieudaczników. Nie ma się więc co dziwić, że kiedy zobaczyłem, że przewaga, jaką wywalczyło Prawo i Sprawiedliwość nad wrogim sobie blokiem to zaledwie kilka posłów, byłem bliski załamania. Nie poprawiły oczywiście sytuacji nazwiska kolejnych posłów czy to Koalicji Obywatelskiej, czy PSL-u, czy Lewicy, którzy uzyskali mandaty, i daję słowo, że nie mam tu przede wszystkim na myśli posła Neumanna, czy tej internetowej cizi. Proszę sobie wyobrazić, że to co mnie autentycznie dobiło, to informacja, jaką uzyskałem od swojego człowieka w Leeds, że w konsulacie oraz ambasadzie RP w Londynie wynik wyborczy prezentował się następująco: KO - 46,8%, Lewica - 33,8%, Konfederacja - 8,8%, PiS - 8,3%, PSL - 2,3%. Oto okazuje się, że te niezmierzone tłumy Polaków czekających w godzinnych kolejkach na możliwość oddania głosu w wyborach, TYCH akurat wyborach, ludzi z których przez chwilę byłem tak dumny, stały tam tylko po to, by zagłosować tak naprawdę przeciwko Polsce. A to, w połączeniu z wszystkim tym, o czym wspominałem wcześniej, nie dało mi w żaden sposób powodu ku temu, by się radować.

      Mijał więc wczorajszy dzień, pojawiały się kolejne liczby, kolejne nazwiska, kolejni zwyciężcy i przegrani, na chwilę wyszła nadzieja, szybko niestety skorygowana, że zdobyliśmy również i Senat, przez cały ten jednak czas, jak już wspomniałem, zdążyłem ochłonąć i dziś właściwie stoję jasny i gotowy by wejść w kolejny wcale nie tak niedobry, jak mi się wydawało, dzień. A zatem, jak się okazuje, te 235 mandatów, to jest dokładnie tyle samo, co cztery lata temu, ale też dokładnie to samo, co nam pozwoliło przez całą kadencję nadzwyczaj skutecznie porozstawiać wszystkich po kątach. Przez to nieustanne poczucie zwycięstwa, jakie mi towarzyszyło od jesieni 2015 roku, najwidoczniej uznałem, że ta nasza przewaga, to musiało być naprawdę coś dużego, a tymczasem okazuje się, że owych pięciu posłów w pełni nam wystarczyło.

       Druga rzecz, to jak najbardziej potwierdzony fakt, że przez wspomniane cztery lata partia Jarosława Kaczyńskiego przyciągnęła na swoją stronę dwa miliony nowych sympatyków i w tej chwili ma ich już ponad osiem milionów, co śmiało może zapowiadać, że za kolejne cztery lata wyrównamy rekord ustanowiony przez Solidarność w roku 1980. A to, nawet jeśli zachowamy tu pewien oczywisty dystans, stanowi wynik nie byle jaki.

       Ale jest jeszcze coś, co choć początkowo wydawało się stanowić źródło pewnego, choćby i pozornego, sukcesu Koalicji Obywatelskiej, w rezultacie musi przynieść im ostateczną zgubę. Otóż jestem niemal pewien, że z tych 130 posłów, których Schetynie udało się wprowadzić do Sejmu, już wkrótce zostanie tylko garstka. Mam bardzo silne przeczucie, że już za chwilę to całe lewactwo, plus to co pozostało po Nowoczesnej, przejdzie do Lewicy, bo to ona dziś po tamtej stronie reprezentuje sukces i to ona znajduje się na pozycji wznoszącej. Nie wiem dokładnie, ilu ich tam w sumie jest, ale podejrzewam, że na tyle dużo, by ich ucieczka wywołała w Platformie Obywatelskiej autentyczny kryzys, najpierw przywództwa, a potem wiary... i wtedy to powinien nastąpić koniec tego od początku fałszywego projektu. Już nie mogę się doczekać aż oni wezmą się za fraki, nie potrafiąc się dogadać, który z nich będzie zastępcą Czarzastego, a który Zandberga.

       No i co nie najmniej ważne, to wtedy też właśnie sądy zdecydują, że okres ochronny się skończył i wreszcie ruszą te wszystkie procesy.

      I jak tam? Powie mi ktoś teraz, że ja się wczoraj poleniłem wyłącznie ze względu na Dzień Nauczyciela?