O czerwonych pająkach na wesoło

        „Warszawska Gazeta” wychodzi w piątek, a zatem dzisiejszy felieton powinien się jednak nie wcinać przed zakąskę i dać naszemu kochanemu tygodnikowi choćby parę dni. Jest jednak tak, że, zgodnie zresztą z przewidywaniami, sprawy biegną tak szybko, że aby nie ryzykować jakiejś grubszej dezaktualizacji, zdecydowałem się wrzucić tę krótką powyborczą refleksję już dziś.

      No bo popatrzmy choćby na Senat. Tak zwana „opozycja” aż przebiera nogami, ekscytując się, że ma dla siebie na własność przynajmniej tę część Parlamentu, tyle że jeśli się temu obrazkowi przyjrzeć uważniej, to od razu zobaczymy, że tym biedakom nogi się tragicznie plączą i jeszcze chwila jak padną na scenę bez życia.

      Wczoraj w telewizorze widziałem jak Czarzasty z Biedroniem urządzili specjalny briefing, w całości poświęcony błaganiu, póki co jeszcze, przewodniczącego Schetyny, by zechciał albo odebrać telefon, albo sam zadzwonić, bo czas goni, a tu trzeba stworzyć jakiś sensowny blok przeciwko Prawu i Sprawiedliwości, które tymczasem, jakby nie zważając na wszelkie zaklęcia, szykuje się do urządzenia sobie wspomnianego Senatu tak, by nikt już nie miał wątpliwości, że te 48 miejsc w Senacie, to jest zwycięstwo i kropka.

       Tymczasem, Schetyna pojechał do Brukseli, by prosić Tuska o błogosławieństwo i jedyne co uzyskał to owo nieszczęsne zdjęcie, na którym cały świat, no a przede wszystkim wszyscy ci dotychczas serdeczni przyjaciele Schetyny, liczący na to, że teraz przyszedł ich czas, widzą jak na dłoni, że Tusk ma go serdecznie w nosie.

      Nie mają więc ani marszałka senatu, ani nowego przewodniczącego, ani nawet kandydata w wyborach prezydenckich, które już przecież za chwilę. No i te cholerne telefony, które milczą. Pomysleć, że jeszcze kilka dni temu martwiliśmy się, że ten wynik jakiś taki byle jaki.

      Bardzo proszę. Mój najnowszy felieton dla „Warszawskiej Gazety”.    

      Gdy będą Państwo czytać ten felieton, wybory będą już mocno za nami i kto wie, czy nie dowiemy się czegoś, o czym ja sam dziś jeszcze nie wiem, natomiast chciałbym się tu z tymi z nas, którzy jak ja głosowali na Prawo i Sprawiedliwość, podzielić paroma refleksjami, które, mam nadzieję, będą odpowiednio oryginalne, no a przede wszystkim inspirujące. Otóż – jestem pewien, że nie byłem w tym samotny – tuż po ogłoszeniu pierwszych sondaży, a tym bardziej po tym, jak się okazało, że one są jednak ostateczne, a w dodatku oddaliśmy Senat, poczułem bardzo duże rozczarowanie. To co mnie jednak niemal natychmiast postawiło na nogi, to reakcja, nie Grzegorza Schetyny, czy opłacanych przez niego internetowych trolli, lecz sposób w jaki porażka Koalicji Obywatelskiej, a tak naprawdę Platformy Obywatelskiej, czy może bardziej, zwycięstwo Prawa i Sprawiedliwości, zostały przyjęte przez prominentną część zaprzyjaźnionych z Platformą komentatorów. Otóż ja nie pamiętam, by oni kiedykolwiek wcześniej byli aż tak roztrzęsieni. Słucham wypowiedzi dziennikarzy, politycznych ekspertów, a wreszcie też zawsze tam obecnych tak zwanych „ludzi kultury” i oni są autentycznie wściekli z przerażenia. Popatrzmy choćby na znaną nam aż nazbyt dobrze Krystynę Jandę:

      „Niepokoję się tym co będzie, tutaj nie ma mowy o żadnej demokracji. Jedna strona ma wszystkie media, całą władzę i wszystkie środki nacisku, a druga strona ma tylko siebie, wspomnienia i internet. Staram się odzywać i uczestniczyć w życiu społecznym, publicznym, ale to zostało bardzo ograniczone. [...] Druga sprawa, która jest nieuchwytna, ale przerażająca, to demoralizacja, zmiany w głowach ludzi, zmiany dopuszczające kłamstwo, niesprawiedliwość, łamanie prawa i zgadzanie się na to. Ludzie przechodzą do porządku dziennego nad bezczelnym kłamstwem. Ja na to patrzę z przerażeniem. To będzie miało wielkie konsekwencje”.

      Mam nadzieję, że wiedzą Państwo po co ten przydługi cytat. Rzecz w tym, że my faktycznie liczyliśmy na znacznie więcej i świadomość, że mimo tego, że wszystkie praktycznie argumenty były po stronie Prawa i Sprawiedliwości, jak zawsze nie doceniliśmy poziomu gnuśności wśród znacznej części społeczeństwa, jest bardzo dokuczliwa. Dziś przecież wiemy znakomicie, jak niewiele brakowało, by oni zwyczajnie wygrali, i pokazali nam dobitnie, że powtarzając wynik sprzed czterech lat w pewnym sensie unieważniamy wszystko to, czego dokonaliśmy. A więc można by się było spodziewać, że taka Krystyna Janda poczuje owo mgnienie satysfakcji, że jednak nie jest ten PiS aż tak groźny, jak się wydawało. A tu tymczasem ona się dławi ze strachu. I nie tylko ona, bo za nią idą kolejni, a za nimi jeszcze następni.

      Czy to możliwe że to tylko my jesteśmy aż tacy ambitni, że ciągle nam mało i wciąż jesteśmy z siebie niezadowoleni, natomiast gdy idzie o tę nędzę to na nich wystarczy tylko tupnąć, ewentualnie gwizdnąć, a rozbiegną się jak niezapomniane czerwone pająki?