O dwóch głupich wołach i płaczącej Maryi

         Właśnie wróciliśmy z żoną z parodniowej wyprawy w moje rodzinne strony, czyli do Sławatycz i okolic, i w owym, nadzwyczaj gęstym programie, zajechaliśmy do wioski Hanna. O Hannie pisałem w swojej książce – dziś już niedostępnej – „Twój pierwszy elementarz”, a dziś może przypomnę tamtą refleksję:

      „Gmina na Górnym Podlasiu. Tam jest tak ładnie, że kiedy swego czasu Anna Jagiellonka w swej podróży na Ruś zatrzymała się tam na nocleg, tak jej się tam spodobało, że na pożegnanie pozwoliła, by lokalni mieszkańcy nazwali swoją wieś jej imieniem. No i mamy dziś Hannę. To są moje tereny. Polecam. Nawet jeśli tam wieczną władzę pełnią jakieś panie ze Związku Nauczycielstwa Polskiego z otwartymi sprawami sądowymi”.

       Dziś tam, jak się zdaje, panie z ZNP nie rządzą, natomiast, owszem, wójtem gminy jest niejaka Kowalik, która bardzo dba o to, by nikt o niej nie wiedział nic, a ja w tej sytuacji zaglądam do miejscowego, nadzwyczaj pieknego drewanianego kościółka, gdzie w centralnym miejscu ołtarza znajduje się niezwykły obraz Matki Bożej, a miejscowy ksiądz proboszcz opowiada mi jego historię. Otóż, jeszcze w okolicach przełomu wieków XIX i XX, od południa Bugiem płynęli ukraińscy flisacy, wioząc ze sobą kopię obrazu z wizerunkiem Matki Jezusa. Po długim żeglowaniu, głodni i strudzeni, zatrzymali sie na wysokości wsi Kuzawka, między Hanną i Sławatyczami i poprosili o gościnę. Zostali naturalnie odpowiednio podjęci, na pamiątkę zostawili swoim gospodarzom ów święty obraz i popłynęli dalej. Godpodarze zawiesili ów obraz w godnym miejscu i nagle patrzą, a tu postawiona pod obrazem ławeczka jest cała mokra. Wytarła więc gospodyni ławeczkę, a ona za chwilę jest znów mokra, i tak w kółko. Uznali więc dobrzy ludzie, że Matka Boża płacze. W tej sytuacji uradzono – w tamtych czasach wszystko było znacznie prostsze – że ponieważ Ona chce najpewniej do kościoła, należy ów obraz zapakować na ciągnięty przez dwa woły wóz i jako cudowny zawieźć go do Sławatycz. Kiedy jednak woły znalazły się na rozdrożu, okazało się, że za żadne skarby nie życzą one sobie ciągnąć w prawo do Sławatycz, ale w lewo do Hanny. Oczywiście, mieszkańcy Sławatycz, które już wtedy były wsią większą od Hanny i poważniejszą, nie byli takim obrotem spraw zachwyceni – i nie są do dziś – ale ponieważ nie było sposobu, by się owym wołom przeciwstawić, ów cudowny obraz znalazł się ostatecznie w Hannie, gdzie dziś, po wielu latach i po niedawnym remoncie kościoła, który zachwyca swoją urodą, jest dostępny dla wszystkich, którzy życzą sobie tam uklęknąć i się pomodlić.

       Jak mówię, rozmawiałem z miejscowym proboszczem i on – człowiek, z mojego punktu widzenia, może aż za nadto intelektualnie wyrazisty – zapewnił mnie, że powyższa historia, to nie bujda wymyślona przez władze gminy w celu przyciągnięcia turystów, ale jak najbardziej potwierdzona w parafialnych dokumentach, wraz z zeznaniami świadków, prawda. Tak było i wszystko stoi na papierze jak, nomen omen, wół.

        A więc byłem tam, wszystko widziałem, przed świętym obrazem jak należy zgiąłem kolano, pomodliłem się, a na koniec otrzymałem od księdza proboszcza odpowiedni obrazek, a dziś tu daję to świadectwo i zwracam się do wszystkich to czytających: Pamiętajcie. Tak naprawdę my sami gówno wiemy, natomiast zawsze się może okazać, że para starych głupich wołów będzie miała nam coś szczególnego do powiedzenia.