O nałogowej ślepocie

       Nie wiem, czy tu już kiedyś o tym wspominałem, ale był czas kiedy paliłem papierosy i paliłem je raczej bez opanowania. To znaczy, było tak, że ile razy uznałem, że okazja temu sprzyja – a sprzyjać mogła w tak nawet pozornie błahych sytuacjach jak wyjście z domu do sklepu, czy powrót do domu ze sklepu – musiałem sobie zapalić. Ile tego było dziennie, nie umiem powiedzieć, ale myślę, że w porywach mogło dochodzić do dwóch paczek i to przez na pewno ponad dziesięć lat. I oto, proszę sobie wyobrazić, przyszedł moment, kiedy uznałem, że palenie papierosów mi się jednak nie podoba. Nikt mnie nie naciskał. Ani lekarz, ani moja żona, ani dzieci, ani jakieś osobiste niewygody, krótko mówiąc przestałem palić nie dlatego, że musiałem, ale dlatego, że chciałem. Męczyłem się jakieś trzy tygodnie, a po tych trzech tygodniach o sprawie zapomniałem i od tego czasu ani mi w głowie choćby spróbować. To znaczy parę razy, z czystej ciekawości, spróbowałem, ale nie podobało mi się jeszcze bardziej niż na początku, i dziś żyję bez papierosów.

      Zastanawiało mnie to bardzo, czemu mi to przyszło tak łatwo i na swoje własne potrzeby uznałem, że to pewnie dlatego, że palenie przestało mi się autentycznie podobać, a jeśli ktoś się tak strsznie męczy żeby rzucić palenie, to z całą pewnością przez to, że ludzie, czy okoliczności go do tego zmuszają. Jakiś czas potem uczyłem grupę inżynierów, ogólnie w moim wieku, i jeden z nich opowiedział mi, że on palił dziesięć paczek (100!) dziennie przez całe życie, ale w pewnym momencie uznał, że to całe palenie jest do dupy i z dnia na dzień bez większego wysiłku przestał palić, i co ciekawe, zgodził się ze mną, że to musiało być związane z tym, że jego nikt nie przekonywał, nie groził, nie obiecywał, ale że on sam już więcej palić nie miał ochoty. Tu aż sam nie mogę uwierzyć, że mnie nie nabierał, ale według jego relacji, to też mu zajęło zaledwie jakieś trzy tygodnie.

      Przypomniała mi się tamta historia w związku z trwającymi już podobno zbyt długo upałami. Otóż było tak, że jeszcze jakieś trzy, czy cztery lata temu, pomijając tradycyjne przeziębienie, nie znałem większego bólu jak upał. 30, czy nie daj Boże 40 stopni na termometrze doprowadzało mnie do takiego stanu, że nie byłem w stanie funkcjonować. Mowy nie było o pracy, spaniu, nawet o zwykłym poruszaniu się. Świat tonął w upałach, a ja leżałem rozwalony w fotelu i jęczałem w cierpieniach. I oto wspomniane trzy czy cztery lata temu – to można sprawdzić – przyszedł rok z bardzo wczesną zimą, która trwała, trwała, trwała i nie chciała się skończyć, przechodząc ostatecznie w jakąś taką ponurą, zimną wiosenną szarugę. A ja nagle zatęskniłem najpierw za ciepłem, a potem już choćby i za upałem. Owa tęsknota była tak przenikliwa, że pewnego dnia stanąłem z odsłoniętą piersią przed Rodziną i im uroczyście zakomunikowałem, że jeśli kiedykolwiek choćby jednym słowem zaprotestuje przeciwko temu, że jest gorąco, bardzo gorąco, czy nawet gorąco nie do wytrzymania, to oni mnie mogą zamknąć w ciemnicy do końca mojego nędznego życia.

        I oto stał się cud. Mijają kolejne letnie miesiące, niekiedy naprawdę bardzo gorące, parę dni temu doszło do tego, że na moim termometrze pojawiła się temperatura 37 stopni w cieniu... a ja ani drgnę. I to wcale nie dlatego, że się uparłem pokazać ów cud – a nawet jeśli tak, to nic mi o tym nie wiadomo – ale dlatego, że mi upał nie dość, że nie przeszkadza, to ja się nim wręcz rozkoszuję. Patrzę na to błękitne niebo, wchłaniam ten lekki wietrzyk, patrzę na zieleń drzew i jestem szczęśliwy. Mało tego. Nie liczyłem, ile to już dni jest jak jest, ale ja w tym upale śpię jak suseł. No i na dodatek, ledwie co wczoraj poszedłem z moją wnuczką na plac zabaw, który – jak to place zabaw – są zwykle stawiane w pełnym słońcu i ani na milimetr nie ustępowałem jej w radości z owego pięknego, cudownego lata.

     A więc – autosugestia. Wygląda na to, że coś, w co nigdy tak naprawdę nie wierzyłem działa i to działa jak należy. Wygląda na to, że niekiedy naprawdę wystarczy chcieć. I choć, owszem, jest prawdą, że jak to śpiewali, jak by nie patrzeć, niezastąpieni Stonesi, „you can’t always get what you want”, to prawdą też jest, że „if you try sometime...”.

     Daje najświętsze słowo honoru, że mam parę prawdziwie podstawowych powodów, by wierzyć w to że wystarczy bardzo chcieć, ale ponieważ jesteśmy na blogu jak najbardziej politycznym, wypada nam tę w sumie bardzo lekką, letnią historię skończyć również politycznie. Otóż, jak widzimy w całej okazałości, nie dość że wszystko wskazuje na to, że w najbliższej perspektywie Prawo i Sprawiedliwość władzy nie utraci, a wręcz przeciwnie, jedynie ją wzmocni, to jeszcze mamy do czynienia z politycznym projektem, który pod każdym, poza praktycznym już względem, nie ma i mieć nie może żadnej konkurencji. Mało tego, jak widzimy w całej okazałości – na szczęście, zaledwie teoretyczne – zwycięstwo owej obłąkanej kompletnie kontrrewolucji musiałoby doprowadzić Kraj do z niczym nie porównywalnej katastrofy. Bo jak widzimy w całej okazałości, po przeciwnej stronie mamy do czynienia z bandą idiotów, z każdym kolejnym dniem tylko coraz większych i coraz bardziej w swym zidioceniu zawziętych.

     A my tu wszyscy się zastanawiamy, jak długo można? Ile trzeba czasu, żeby zobaczyć coś, czego wydawałoby się nie da się nie widzieć? Otóż moim zdaniem, to jest zwykłe uzależnienie i na nie nie ma żadnej innej rady, jak tylko powiedzieć sobie, że ja już tak dalej nie chcę. Nie pomogą ani łagodne argumenty, ani szyderstwa, ani groźby. Nie pomogą podane na talerzu pod nos żywe dowody, jeśli sami sobie nie powiemy: „Dość!” Zachęcam. To nie boli. I wystarczy zaledwie parę dni.