Pięć milionów od morza do Tatr, czyli Problem

     W minioną niedzielę przed południem wychodziłem z żoną z budynku szkoły, gdzie właśnie załatwiliśmy kilka formalnych kwestii związanych ze sprawdzaniem tegorocznych matur, i natrafiliśmy na bardzo znamienną rozmowę między pewną starszą parą, która dopiero co wzięła udział w odbywającym się w owej szkole głosowaniu, a ich znajomym, również starszym już panem, który właśnie na głosowanie się wybierał. Pan który był już po głosowaniu zapytał swojego zmierzającego do budynku znajomego: „Idziecie na wybory?”, na co tamten odpowiedział mu ni mniej ni więcej jak: „No ida. Dostołech 800 złotych, to co mom nie iść?”

     Tak to słowo w słowo się odbyło, a ja sobie myślę, że tu, w tej właśnie wymianie, leży cała odpowiedź na wszelkie nasze polityczne rozważania, które towarzyszą nam w tych powyborczych dniach. Starszy pan, który poszedł głosować – jak rozumiem, głosować na Prawo i Sprawiedliwość – zrobił to z dwóch względów, z których jeden jest dla mnie oczywisty, a drugi nadzwyczaj istotny. Otóż on zagłosował na Prawo i Sprawiedliwość przede wszystkim przez to, że bardzo przytomnie się zorientował, że ten właśnie wybór jest z jego punktu widzenia wyborem jedynym rozsądnym, a po drugie dlatego, że on w najgorszym wypadku do polityki, a tym samym do Prawa i Sprawiedliwości, ma stosunek rozsądnie obojętny. On z całą pewnością nie należy to tej części naszego społeczeństwa, która PiS-u pasjami nienawidzi, która na wspomnienie nazwiska Jarosława Kaczyńskiego, Mateusza Morawieckiego, Beaty Szydło – można wymieniać – zaczyna się pienić, która każdego wieczoru wpatruje się w błękit TVN-owskich „Faktów”, zaciskając pięści w bolesnej bezsilności. Gdyby on w ten sposób przeżywał politykę, jestem głęboko przekonany, że nie zagłosowałby na Prawo i Sprawiedliwość nawet gdyby on mu jednym krótkim gestem nie tylko dali 800 zł, ale w ogóle zwiększyli jego emeryturę, i to choćby dwukrotnie. I myślę, że dla większości z nas to moje przekonanie jest jasne i oczywiste.

        Prawo i Sprawiedliwość wygrało wybory dzięki takim właśnie ludziom jak ten pan, który w utrzymaniu rządów Prawa i Sprawiedliwości widzi swój najlepiej pojęty interes, ale też – i na to chciałbym zwrócić uwagę – nie przegrało owych wyborów z tego względu, że ci wszyscy, którzy uznali, że cały ten cyrk z wyborami, to nie jest ich problem i głosować zwyczajnie nie poszli. Doprawdy bowiem nie możemy mieć żadnej pewności, co by im przyszło do głowy, gdyby, mając tę całą politykę głęboko w nosie, nie znając się na niej i nie widząc najmniejszego w sensu w zastanawianiu się nad jakimiś obcymi sobie nazwiskami, zaczęli coś po tej wielkiej płachcie mazać. Ale ja przynajmniej wiem na pewno, że oni również, te ponad 50% społeczeństwa, podobnie jak ów starszy pan, który zagłosował na PiS, bo ten dał mu całkiem lekką ręką osiem stów, nie zaciskają pięści i zębów z wściekłości, kiedy ktoś im coś tam wspomni na temat Kaczyńskiego, Brudzińskiego, czy Ziobry. Krótko mówiąc, jeśli oni żyją nienawiścią, to najwyżej do swojego sąsiada, zięcia, czy kierownika w pracy. I z całą pewnością nie są tak głupi, żeby się zapluwać z wściekłości na myśl o kompletnie obcym sobie człowieku w telewizji, ani też nastawiać ucha, gdy jakiś inny, równie im nieznany człowiek, próbuje ich w tej samej telewizji na tego pierwszego napuścić. A więc, powtórzę: to również dzięki nim Prawo i Sprawiedliwość w tych wyborach odniosło tak spektakularne zwycięstwo.

      Ale Prawo i Sprawiedliwość zwyciężyło również dlatego, że ludzi żyjących od rana do nocy wspomnianą nienawiścią, okazało się za mało. Nie dużo za mało, ale na tyle, żeby się nie dać pokonać. Tu jednak pojawia się pewien problem, z którym będziemy musieli się jakoś w przyszłości zmierzyć. Otóż jakkolwiek byśmy się cieszyli z tego zwycięstwa, nie możemy wymazać z naszej świadomości tej prawdy, że ponad pięć milionów obywateli żywi do rządu Dobrej Zmiany czystą, niczym nie zmąconą nienawiść. A pięć milionów to nie w kij dmuchał. Proszę spojrzeć na liczby. W Polsce uprawnionych do głosowania jest niespełna 30 milionów ludzi, z czego nieco powyżej połowa ma to, o czym ja tu dzisiaj piszę, głęboko w nosie i póki co, nie ma takiej siły, która by była w stanie tę ich obojętność naruszyć. Z pozostałej części, ponad sześć milionów Dobrą Zmianę z różnych przyczyn popiera i prawdopodobnie popierać już będzie, a wspomniane pięć, jak sądzę, jest równie, a kto wie, czy nie bardziej jeszcze, zdeterminowane, by utrzymać swoje dotychczasowe stanowisko. Pozostaje jeszcze parę milionów tych, którzy coś tam sobie w głowach kombinują i głosują na tak zwany „antysystem”, ale to jest, jak wiemy socjologiczny drobiazg. Jednak, jak mówię, owe pięć milionów to problem, którego lekceważyć nie wolno. Pięć milionów ludzi bardzo mocno zainteresowanych polityką i jednocześnie wypełnionych czystą, bezwarunkową nienawiścią, która lekceważy nawet coś tak wydawałoby się naturalnego, jak osobisty interes, to coś prawdziwie niebezpiecznego. W obecnej dyskusji na temat wyniku wyborów to jest to coś, czego mi naprawdę brakuje. Cisza jaka panuje na temat tej części społeczeństwa, przetykana jakimiś głupkowatymi szyderstwami, jest moim zdaniem wyjątkowo nieroztropna.

        Czy jest zatem coś, co mógłbym uznać za szansę na to, że nie stanie się nic złego? Owszem. Otóż, moim zdaniem, liczba osób głosujących będzie się stopniowo zwiększać. Wydaje się, że w końcu coraz więcej z tych, którzy się wyborami dziś nie interesują, zrozumie, że w swoim własnym interesie powinni się jednak nieco otworzyć. A jeśli ich będzie odpowiednio dużo, to, mam nadzieję, że te nieszczęsne pięć milionów najzwyczajniej w świecie straci swoją ponurą zawziętość i pozostanie im już tylko zgorzkniałość, którą będą mogli demonstrować co najwyżej w stosunku do spotkanych na swej drodze ludzi, czy to w sklepie, czy też w pracy, czy zwyczajnie na ulicy. I w ten sposób oni zwyczajnie zamienią się miejscami z dzisiejszą obojętną większością. I to będzie moment, kiedy będziemy mogli powiedzieć, że, owszem, jest w Polsce jakieś 15 procent ludzi, którzy nigdy nie chodzą na wybory, ale to jest norma, którą da się bez problemu zaakceptować.

      Póki co jednak, powtórzę to raz jeszcze: miejmy na oku te pięć milionów.

Moje książki można kupować albo klikając w wybrane okładki tuż obok, albo ewentualnie przez kontakt bezpośredni pod adresem k.osiejuk@gmail.com. Serdecznie zapraszam i oczywiście zachęcam.