Matury, czyli krajobraz po bitwie

Z tego co słyszę, matury rozpoczęły się niemal jak należy, z tym drobnym wyjątkiem, że tu i ówdzie jakieś głuptaski postanowiły niemal rzutem na taśmę zademonstrować swój stosunek do Dobrej Zmiany i wysłały do poszczególnych szkół ostrzeżenia o podłożonych ładunkach wybuchowych, no i tam egzaminy się nieco opóźniły. Przyznam uczciwie, że tego typu zachowanie mnie zainteresowało i niemal w jednej chwili pomyślałem sobie, że ci, jak sądzę, nauczyciele, w efekcie owej utraty zmysłów będą musieli teraz pójść siedzieć, no a jaki będzie tego zdarzenia uniwersalny efekt, pozostaje wciąż zagadką.

Ktoś zapyta, czemu mnie wciąż aż tak zajmuje temat wspomnianego strajku, a ja już chętnie odpowiadam. Otóż parę dni temu, późnym wieczorem, wracałem z wizyty u swojej wnuczki do domu taksówką  i pani taksówkarka wygłosiła takie oto mniej więcej przemówienie (parafrazuję):

„Normalnie nikomu o tym nie mówię, bo ludzie różnie reagują, ale panu powiem. Otóż ja jeżdżę na taksówce od niedawna, a wszystko się zaczęło tak, że jako nauczycielka, zmuszona przez swoje koleżanki do strajkowania, wiedząc, że w tym miesiącu nie dostanę normalnej wypłaty, postanowiłam się ratować w ten właśnie sposób”.

Oczywiście spytałem ową dzielną kobietę, ile ona w tym miesiącu dostała, i usłyszałem odpowiedź, że 500 złotych. A w tej sytuacji nie mogę zamknąć tego tematu inaczej, niż konkluzją, że to jest właśnie efekt tego szaleństwa. Główni organizatorzy tego strajku, a więc w pierwszej kolejności politycy, następnie związkowi działacze, a ostatecznie dyrektorzy szkół, nie ponieśli w związku z tą akcją jakichkolwiek strat finansowych. Dla nich ów czas stanowił zaledwie kolejny miesiąc w pracy, z tym wyjątkiem, że tym razem było nieco bardziej wesoło. Faktem natomiast pozostaje to, że owe pięć stów to – nie przymierzając – dokładnie tyle co otrzymują co miesiąc polscy rodzice na każde ze swoich dzieci.

Matury zatem, dzięki odpowiednio szybkiej reakcji Dobrej Zmiany, trwają, a my zostajemy z pewnym bagażem, w którym można znaleźć  najróżniejsze, niekiedy nie byle jakie ciężary. O jednym z nich napisałem w swoim ostatnim felietonie do „Warszawskiej Gazety”. Pozwolę sobie dziś go powtórzyć tutaj.

      

       Gdy swego czasu znana nam dobrze fundacja „Otwarty Dialog”, pod tytułem: „Niech państwo stanie: wyłączmy rząd”, zamieściła niesławną instrukcję, wzywając nauczycieli do ogólnopolskiego strajku, większość z nas z całą pewnością nastawiła czujnie ucha. Wiadomo bowiem, że nie ma w Polsce środowiska tak zdemoralizowanego, a jednocześnie w swoim zepsuciu solidarnego, jak nauczyciele właśnie i że naprawdę niewiele trzeba, by wykorzystując odpowiedni moment, faktycznie wyłączyć nawet nie rząd, ale w sensie niemal dosłownym, prąd.

       Dziś, kiedy piszę ten tekst, wygląda na to, że

zaproponowane przez Bartosza Kramka rozwiązanie, mimo pozornego z początku sukcesu, skończy się spektakularną klapą, a rząd Prawa i Sprawiedliwości, wyjdzie z tego nie tylko z tarczą, ale wręcz z ognistym mieczem w triumfalnie uniesionej dłoni. I kiedy wydawać by się mogło, że nie pozostaje nam nic innego jak cieszyć się, że zło zostało przepędzone, chciałbym dziś zwrócić uwagę na trzy rzeczy, które zostaną z nami na dobre i które w dalszej perspektywie przynieść mogą wiele złego.

       Otóż przede wszystkim, nie ma najmniejszej wątpliwości, że kiedy już strajk się skończy, a nauczyciele zajmą się tym co potrafią najlepiej, czyli zbijaniem bąków, zarówno uczniowie, jak i rodzice, ale też znaczna część społeczeństwa, zrozumieją tę prawdę, że polska szkoła w swoim obecnym kształcie to fikcja, gdzie uczniowie zasadniczo tracą czas. Proszę spojrzeć, od trzech tygodni, wydawałoby się w kluczowym dla

uczniów okresie, szkoły są przed owymi uczniami

zamknięte, a oni przez to nie są ani mądrzejsi, ani głupsi, ani szczególnie rozczarowani, ani cierpiący na jakieś wyjątkowe niedouczenie. Gdyby z nimi porozmawiać, w większości wypadków powiedzieliby nam, że właściwie nic się nie dzieje, poza tym może, że tej zabawy jest już może trochę za dużo. A to, moim zdaniem, jest wiadomość wręcz swoim smutkiem porażająca.

      Po drugie, przez ów czas, wielu nauczycieli, w

oczach uczniów, ich rodziców, ale i tu też znacznej

części społeczeństwa, swoją bezmyślną nadaktywnością w ogólnopolskich mediach, tak się skompromitowało, że ja nie widzę, jak – kiedy to już się wszystko skończy – jedni będą mogli drugim spojrzeć bez wstydu w oczy. I to jest również wiadomość bardzo smutna.

      No i sprawa trzecia. Oto po raz pierwszy w całej historii polskiej oświaty, tak wyraźnie zaznaczyła się dramatyczna wręcz przepaść między nauczycielem, a ową bandą uzurpatorów, o których można powiedzieć, że są jedynie pracownikami szkół. I jestem pewien, że gdy szkoły znów wpuszczą do klas uczniów i wspomniana fikcja znów zacznie dyszeć, wrogość

między poszczególnymi grupami będzie tak straszna, że już tylko się modlę, by w jej efekcie owa uczciwa i kompetentna mniejszość nie zaczęła po kolei składać wypowiedzenia. A zatem, Dobra Zmiana, w politycznym wymiarze, sobie z nową sytuacją poradzi, gorzej natomiast będzie z nami.

      I z tym niemiłym akcentem życzę wszystkim słońca na początek maja.

Gdyby ktoś miał ochotę kupić którąś z moich książek, zachęcam do odwiedzania księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl, ewentualnie do kontaktu osobistego pod adresem k.osiejuk@gmail.com.