O lewych czarusiach z Klubu Bullingtona

      Akurat – co uważam za wydarzenie wręcz symboliczne – w dniu Święta Pracy, media podzieliły się z nami informacją, że były minister, a dziś kandydat do Europarlamentu, Radosław Sikorski, w zamieszczonym na Twitterze  komentarzu nazwał posłankę Krystynę Pawłowicz „wariatką”. Czemu on, pomijając oczywisty fakt, że mamy do czynienia z osobnikiem psychicznie niezrównoważonym, tak zrobił, już spieszę wyjaśniać. Otóż poszło o to, że Sikorski – jak najbardziej na wspomnianym Twitterze – pochwalił się, że w czasie gdy on w latach 80 spędzał czas na uniwersytecie w Oxfordzie, tam też studiował dzisiejszy cesarz Japonii i to jest dla Sikorskiego powód do chwały. Pawłowicz, jak to ona, natychmiast zareagowała, zwracając Sikorskiemu uwagę na oczywisty fakt, że tego rodzaju przypadek jest wręcz niewarty uwagi, no i w tym momencie Sikorski wyskoczył ze wspomnianą „wariatką”.

      Ja nie mam pojęcia, czy Sikorski, podczas swojego pobytu na uniwersytecie w Oxfordzie, miał z obecnym cesarzem Japonii jakikolwiek kontakt, jednak, biorąc pod uwagę jego dyskrecję w tym temacie, oraz fakt, że oni studiowali w dwóch różnych koledżach, podejrzewam że nie. Chciałbym jednak poinformować przy tej okazji – po raz pierwszy zresztą i w sposób absolutnie wyjątkowy –  że kiedy podczas studiów odbywałem obowiązkowe szkolenie wojskowe, moim kolegą był obecny ambasador RP w Stanach Zjednoczonych, Piotr Wilczek. I podkreślam, on nie był jedynie moim kolegą z roku; Wilczek był moim kumplem. Czy to w jakikolwiek sposób świadczy o mnie? Oczywiście że nie. Czy on mnie dziś jeszcze pamięta? Jest to mocno wątpliwe. Z tego też powodu, nawet do głowy mi wcześniej nie przyszło, by o tym pisać.

      Ktoś powie, że cesarz Japonii to coś zdecydowanie więcej niż ambasador RP w USA. Otóż przede wszystkim nie mam co do tego pewności, ale chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że z całą już pewnością bloger Toyah to też nie to samo, co były minister Radosław Sikorski, i zaapelować, byśmy dbali jednak o proporcje.

      No ale mamy tego nieboraczka Sikorskiego, jego nędzny szpan z cesarzem Japonii, reakcję posłanki Pawłowicz, no i tę eksplozję wieśniactwa, której nie jest już w stanie nic usprawiedliwić. A mi – przyznaję bez bicia – nie przychodzi do głowy żaden odpowiedni komentarz. W tej sytuacji, proponuję swój tekst sprzed lat o tym, jak to było z tym Sikorskim na Oxfordzie i jak zawsze mam nadzieję, że ktoś wreszcie poza mną, zwróci uwagę na tę przedziwną zagadkę.

       Minister Spraw Zagranicznych Radek Sikorski poleciał do Tunezji, i wracając do Polski zabrał na pokład swojego samolotu 16 uchodźców z Afryki – prześladowanych u siebie w kraju czarnych chrześcijan. Sam lot, podobnie zresztą jak przyjęcie na lotnisku w Warszawie, zostało należycie sfilmowane przez ekipę telewizyjną i odpowiednio zrelacjonowane. A więc wszyscy mogliśmy zobaczyć eleganckie wnętrze rządowego samolotu, a w nim grupkę przestraszonych, czy może tylko speszonych mężczyzn, kobiet i małych dzieci, jak dzięki serdeczności i – oczywiście! – empatii naszych przywódców fruną ku wolności.

      Kiedy skończyła się sekwencja w samolocie, zobaczyliśmy ponownie ową gromadkę i samego pana ministra, który powiedział co następuje (cytat dosłowny!):

      „Polska dba o prawa chrześcijan na całym świecie. To jest nasz symboliczny gest solidarności z prześladowanymi chrześcijanami w Polsce. Jestem wzruszony, bo sam byłem uciekinierem”.

       I ta właśnie wypowiedź, przy całym moim szacunku dla sytuacji, w której 16 biednych, udręczonych naszych braci w wierze znajduje ratunek w Polsce, tworzy całość symboliki tego zdarzenia, pod kątem roli, jaką w tym przedsięwzięciu odegrał rząd Platformy Obywatelskiej. Chodzi o dwie rzeczy. Najpierw pierwsza z nich. Otóż mam tu na uwadze samego Radka Sikorskiego, który patrzy na te twarze, na te oczy, na te czarne wynędzniałe sylwetki, i ma czelność kłamać im w żywe – nomen omen – oczy mówiąc, jak to on się wzruszył, ponieważ kiedyś dzielił z nimi ich los.

        Dla rozjaśnienia sprawy, przypomnijmy fakty, z czasów, kiedy nie było jeszcze Radka, lecz zwykły Radosław. Otóż Radosław Sikorski, jak czytamy w Wikipedii, w marcu 1981 roku był uczniem przedmaturalnej klasy jednego z bydgoskich liceów ogólnokształcących, a jednocześnie przewodniczącym komitetu strajkowego. W czerwcu tego samego roku, jak rozumiem w dowód uznania dla swojego bohaterstwa podczas szkolnego strajku, otrzymał paszport i wyjechał do Wielkiej Brytanii, aby podszlifować język angielski. Z jakiegoś powodu, kiedy nadszedł wrzesień, zamiast wrócić do szkoły, młody Sikorski dalej szlifował język, a kiedy już w Polsce został wprowadzony stan wojenny, zwrócił się do brytyjskich władz o azyl polityczny i go otrzymał.

      Nie wiemy, w jaki sposób i gdzie Radosław Sikorski zdał maturę, bo o tym Wikipedia akurat milczy, natomiast wiadomo, że w pewnym momencie został przyjęty na studia w Oxfordzie, gdzie został członkiem czegoś co się nazywa Klubem Bullingtona, a co, jak również podaje Wikipedia, stanowi „ekskluzywne stowarzyszenie zrzeszające studentów-mężczyzn z rodzin angielskiej prawicy”.

       Dalsze dzieje Radosława Sikorskiego, z naszego akurat punktu widzenia, są tu nieistotne, ale dla porządku jeszcze tylko dodam, że po trzech latach studiów, uzyskał Sikorski tak zwany licencjat, a później – kiedy to miało miejsce, tego niestety również Wikipedia nie podaje – na swój specjalny wniosek otrzymał jeszcze tytuł magistra. Już bez konieczności studiowania i zdawania jakichkolwiek egzaminów. Podobno na Oxfordzie takie zwyczaje są tradycją. Rozdawanie tytułów magistra na pisemny wniosek.

       I dziś Radek Sikorski, minister w rządzie Donalda Tuska, zabiera z Afryki grupę czarnych uchodźców, sadza ich przed kamerą i bez jednego marnego mrugnięcia okiem, oświadcza, że oto w jego życiu nastąpił prawdziwie wzruszający moment, bo kiedy zobaczył tych biedaków, stanęła mu przed oczyma jego własna młodość i ciężkie życie w ponurych czasach PRL-u, kiedy to on „sam był uciekinierem”. Kiedy i on cierpiał prześladowania. Rozumiem że również za wiarę w Jezusa Ukrzyżowanego.

       Wszyscy znamy Radka Sikorskiego bardzo dobrze. Czasem być może aż za dobrze. I wydawałoby się, że nie ma takiej rzeczy, która by nas potrafiła w nim zadziwić. Nie ma też takich słów pogardy, które choćby sama jego milcząca obecność nie byłaby w stanie w nas wywołać. Jednak jego widok na tle tych czarnych chrześcijan – jego, z tą tak bardzo niejasną, a z drugiej strony tak wystarczająco jasną historią w tle – robi wrażenie szczególne. Stoi oto ten bufon i roni łzy nad wspólnym, swoim i tych biedaków, losem. Brat w męce, jasna cholera! Przepraszam najmocniej, ale niech go wreszcie jasny szlag trafi!

       Ale jest coś jeszcze niezwykle interesującego i jeszcze może bardziej symbolicznego, co znaleźć możemy w tej wypowiedzi. Osobiście bardzo nie lubię czepiać się ludzi, których nie lubię, za ich zwykłe, ludzkie pomyłki, a tym bardziej przejęzyczenia. W tym jednak wypadku nie mogę się powstrzymać, zwłaszcza że tu akurat owo przejęzyczenie jest bardzo znamienne. Mam tu na myśli fragment, na który już pewnie wiele osób czytających zamieszczony wyżej cytat z Sikorskiego zauważyło: „To jest nasz symboliczny gest solidarności z prześladowanymi chrześcijanami w Polsce”.

       Mam zatem do Radka Sikorskiego w tej chwili już tylko jedną sprawę. Niech on się ze mną i z moimi braćmi chrześcijanami nie solidaryzuje. Niech on się, wraz ze swoimi partyjnymi kolegami, od nas, polskich chrześcijan odpieprzy. Niech da nam święty spokój. Szczególnie zwłaszcza, gdy napotka nas na Krakowskim Przedmieściu. Bo mogę mu obiecać, że gdy jego solidarna obecność stanie się zbyt natarczywa, pokażemy mu jak wygląda prawdziwa jesień średniowiecza. I wtedy dopiero zobaczy też, jak potrafi wyglądać prawdziwe chrześcijaństwo, kiedy jest prześladowane przez lewych czarusiów z Klubu Bullingtona.

Zachęcam wszystkich do kupowania mojej najnowszej książki o języku angielskim jako broni masowego rażenia Brytyjskiego Imperium. Kontakt jest prosty: k.osiejuk@gmail.com