O ostatecznym rozwiązaniu kwestii narodowej edukacji

Zanim zacznę, chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że część z tytułów, które są umieszczone tuż obok są nieaktywne, a to z tego prostego względu, że są już sprzedane i jak kto chce, może ich szukać na Allegro, albo gdzie bądź. Te co są, to oczywiście są do kupienia - wystarczy kliknąć w obrazek, i można działać. Co do reszty, o tym dopiero na koniec.

     


      Jeśli ktoś mi tu zacznie kręcić nosem, to przykro mi bardzo, ale ten temat nas tu nie opuszcza. Powiem więcej, on nie dość że nas nie opuszcza, to jeszcze wręcz intensyfikuje nasze emocje. Pisząc „nas”, mam oczywiście na myśli i siebie i swoją żonę, która, podobnie jak ja, całe swoje dorosłe życie przepracowała jako nauczycielka i po tych wszystkich latach może powiedzieć, że to jest jedna z tych rzeczy, o których wie wszystko.

      Rozmawiamy więc sobie od pewnego czasu niemal codziennie na temat już nie tyle nauuczycieli, tego nieszczęsnego strajku, a tym bardziej o tym, jaka przyszłość czeka przewodniczącego Broniarza, ale staramy się znaleźć tę jedyną odpowiedź na podstawowe dziś pytanie: co należy zrobić, by wyciągnąć z owej tragicznej wręcz zapaści nasz system oświaty. A ja dziś piszę ten tekst, bo, jak sądzę, po wielu dniach rozmów doszliśmy do przekonania, że w tej nadzwyczaj trudnej sytuacji istnieje tylko jedno, swoją drogą nadzwyczaj proste, rozwiązanie i to niestety jedyne chyba, które nie wchodzi w grę z przyczyn całkowicie od nauczycieli, a tym bardziej rodziców i uczniów, niezależnych.

      Już tłumaczę, w czym rzecz, zanim jednak to nastąpi, chciałby poinformować wszystkich i każdego, że jestem dziś gotów przyznać, że w istocie rzeczy bycie nauczycielem jest absolutnie najbardziej pod każdym względem intratnym zajęciem, pod warunkiem, że stanowi się jednocześnie część kręgu osób zaprzyjaźnionych z dyrekcją. Do tego wniosku doprowadziło mnie pewne osobiste wspomnienie, związane z okresem, kiedy sam pracowałem w szkole, a który to okres zupełnie naturalnie podzielił się na dwie części: pierwszą, kiedy to, owszem, byłem najlepszym kolegą dyrektora, i drugi, kiedy owym przyjacielem być przestałem. Dodatkowo jeszcze, jako że dyrektor upadek owej przyjaźni potraktował nadzwyczaj osobiście, okres drugi zakończył się ostatecznie złożeniem przeze mnie z dnia na dzień wypowiedzenia. Czemu? Bo, w odróżnieniu od pozostałych koleżanek i kolegów, mogłem sobie na to pozwolić.

      I to jest ten moment, kiedy bez cienia wątpliwości mogę powiedzieć, że gdybym w pewnym momencie przystał na ową ofertę przyjaźni, która dotyczyła również przyjaźni rodzin, kto wie, czy nie pracowałbym tam do dziś, kto wie, czy nie pełniłbym tam tam dziś funkcji wicedyrektora i kto wie, czy nie zarabiałbym nie jakieś głupie trzy patyki miesięcznie, nawet nie te absurdalne ministerialne pięć, ale normalnie – 10. I to bez najmniejszego wysiłku.

      I niech nikt nie myśli, że ja tu załatwiam jakieś swoje sprawy. To jest przeszłość, która mi przyszła do głowy przy tak zwanej okazji. Moja dzisiejsza myśl dotyczy bowiem ogólnej sytuacji w szkołach, a ja ją formułuję w taki oto sposób, że jeśli jesteś zaprzyjaźniony z dyrekcją, z jednej strony możesz wszystko, a z drugiej zarabiasz dokładnie tyle, ile możesz sobie zażyczyć. Czemu tak? A to temu mianowicie, że w obecnym systemie, dyrektor szkoły pełni swoją władzę całkowicie niezależnie i pozostaje całkowicie bezkarny. Z czego wynika owo bezpieczeństwo? Otóż stan rzeczy jest taki, że dyrektor szkoły w dowolnym mieście stanowi elitę lokalnej władzy, poczynając od księdza biskupa, a kończąc na prezydencie, czy tym bardziej na burmistrzu. Żeby dyrektor szkoły został odwołany ze stanowiska, musi albo podpaść wszystkim, ewentualnie, jak to swego czasu ładnie określił sam mistrz Michnik, przejechać na pasach pijaną zakonnicę w ciąży.

      Dyrektor dowolnej szkoły może organizować pracę szkoły w sposób równie dowolny. Jeśli tylko przyjdzie mu taka myśl do głowy, może zatrudnić jako nauczyciela kogokolwiek ze swoich znajomych, lub z osób poleconych, w ciągu roku szkolnego może zarówno promować jak i tępić każdego nauczyciela, bez względu na jego zdolności i osiągnięcia, i nikt nawet nie piśnie. Może tolerować sytuacje, gdzie uczniowie podczas lekcji siedzą sami w klasie, bo ich pani miała akurat co innego do roboty, ale też karać choćby najlepszych nauczycieli, których nie lubią, za przewinienia wyssane z brudnego palca. A co na to uczniowie i rodzice? W szkołach, które uchodzą za kiepskie, bo przyjmują uczniów najgorszych w okolicy, oni wszyscy mają to wszystko w nosie, natomiast w szkołach z opinią najlepszych w mieście wszyscy – zwróćmy uwagę na fakt, że tu już mamy dzieci, które były wybitne znacznie wcześniej –  przede wszystkim się cieszą, że udało im się chwycić Pana Boga za palec, i ci też siedzą cicho.

      Że ja przesadzam? Przepraszam bardzo, ale ja wysłuchałem wystarczająco dużo jak najbardziej wiarygodnych relacji z całej Polski, by dziś twierdzić, że cały ten system, w swoich najlepszych i najbardziej podłych objawach, opiera się na tym, kto akurat został dyrektorem tej czy innej szkoły i co to za ziółko. A daję słowo, że to równie dobrze może być jakiś pełen poświęcenia pedagog i urzędnik, co kompletny nieudacznik. Cała kwestia sprowadza się tylko do tego, że on zachowuje pełną i w żaden sposób nie nadzorowaną władzę.

      Kiedy zakończył się zorganizowany przez ZNP strajk, Dobra Zmiana uznała za stosowne podziękować między innymi dyrektorom szkół za to, że to dzięki nim udało się przeprowadzić egzaminy. Tymczasem mało kto wie, że przede wszystkim, dyrektorzy szkół nie strajkowali i zachowywali wszystkie swoje psie obowiązki, bo im akurat prawo do strajku nie przysługuje – co ciekawe, tak na marginesie, oni wszyscy otrzymali za czas strajku pełne wynagrodzenie – a po drugie, w każdej pojedynczej szkole w której odbył się strajk, ostateczna decyzja o tym, czy przystąpić do strajku, czy machnąć na niego ręką, należała do dyrektora. W każdej pojedynczej szkole, gdzie dyrektorem był ktoś, kto strajku sobie nie życzył, strajku nie było. A ja osobiście nie wyobrażam sobie sytuacji, gdzie przedstawiona przeze mnie zasada mogłaby zostać złamana.

      A zatem, co ja w tej ponurej sytuacji proponuję? Oczywiście, propozycja ta sprowadza się do tego, by zakończyć tę dotychczasową, trwającą nie wiadomo od jak dawna, dyskusję na temat tego, jak uzdrowić polską edukację, i faktycznie jej sprawy przekazać w ręce nauczycieli oraz dyrektorów szkół. I tu się pojawiają schody, które związane są z czymś wręcz, jak się zdaje, nie do pokonania, a mianowicie albo stworzeniem systemu wyboru dyrektorów, który zapewni, że wśród nich – a więc ludzi, którym powierzyliśmy los naszych dzieci – nie znajdzie się ani jeden tępy cwaniak pozostający poza wszelką kontrolą. Ewentualnie – skoro tego się uzyskać nie uda –  stworzenie takiego systemu kontroli, gdzie tego typu osobnik zostanie w jednej chwili rozpoznany i wyeliminowany z biznesu.

      Ktoś w tym momencie mnie zapyta, czemu ja tu zaledwie powiedziałem, co, natomiast nie powiedziałem, jak. Otóż w tej kwestii stoję bardzo daleko od zespołu Sex Pistols, którzy owszem, wiedzieli jak, ale nie wieli co. Ja bardzo dobrze wiem zarówno co, jak i jak. Tu jednak odpowiedź jest jedna: zatrudnijcie mnie jako ministra edukacji, to wam coś powiem. 

Zapraszam wszystkich do naszej księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia nie tylko moje książki. Kto ma w głowie tylko to, co ja sam napisałem może albo kliknąć w obrazek obok, ewentualnie napisać do mnie na adres k.osiejuk@gmail.com.