Warszawa jest smutna bez niego?

       Planowałem poświęcić ostatnim wyborom ten jeden jedyny komentarz, jednak, jak to często bywa, wystarczył dzień namysłu, bym uznał, że jest tyle rzeczy do powiedzenia, że nie wystarczy na nie ani jedna, ani nawet dwie czy trzy kolejne notki. A zatem, proszę posłuchać, bo kilka kwestii zdecydowanie zasługuje na uwagę.

       Oto jeszcze wczoraj, kiedy ledwie zapowiadałem, że tym, co się wydarzyło w minioną niedzielę będę się jednak musiał zająć, planowałem zadumać się nad tym, jak to się stało, że Warszawa – przyznaję, że miasto i bez tego gromadzące nadzwyczaj szczególne towarzystwo – postanowiła największą liczbę głosów oddać na Włodzimierza Cimoszewicza. Ja się oczywiście spodziewałem, że tam akurat Prawo i Sprawiedliwość nie będzie miało konkurencji, gdy chodzi o kreowanie poczucia niechęci. A zatem byłem pewien, że Warszawianie, zamiast na któregokolwiek z kandydatów PiS-u, zagłosują na Hubner, Halickiego, Boniego, a nawet na Pihowicz. I nie chodzi mi o to, że Hubner jest nawróconą komunistką, Boni nawróconym esbekiem, a cała ta reszta to albo ludzie zbyt młodzi, żeby mieć jakiekolwiek poglądy, albo tym bardziej poczucie winy, podczas gdy Cimoszewicz to czysty bolszewik. Szlag trafił to jego NKWD i jego zapatrywania na świat. Biorąc pod uwagę fakt, że znaczna część wyborców nie ma w tym momencie nawet pojęcia, o czym ja mówię, to są rzeczy absolutnie bez znaczenia. Dlatego też, ja bym się nawet szczególnie nie zdziwił, gdyby Warszawianie postanowili wybrać jako swojego kandydata do Europejskiego Parlamentu Leszka Millera, tak jak to zrobili mieszkańcy Poznania. Miller, co by o nim nie mówić, to ktoś, kto ma pewien urok, pewien rodzaj inteligencji, no i przede wszystkim potrafi robić wrażenie – przepraszam za osobisty akcent – ale jakiegoś tam dziadka. Dziadka komucha, dziadka ubeka, dziadzia gangstera, ale w końcu małe dzieci nie muszą mieć aż takiej wrażliwości, by rozpoznawać ludzkie charaktery po odcieniu oczu.

      Tymczasem sami Warszawianie, nie licząc otaczających miasto gmin, w liczbie niemal 150 tysięcy postanowili oddać swój głos na tego dziwnego człowieka. Oto człowiek, który nie jest w stanie się uśmiechnąć bez ozdabiania swojej twarzy paskudnym szyderstwem, człowiek który, unikając odsłonięcia jakichkolwiek emocji, mówi wyłącznie przez zęby, człowiek którego sam ton głosu budzi bolesną odrazę, człowiek wreszcie, który wedle wszelkich powszechnie znanych kategorii stanowi przykład klasycznego skurwysyna, nagle zostaje wskazany przez mieszkańców Warszawy jako ich człowiek.

       Przyznaję bez bicia, że dla mnie wygląd ma często znaczenie podstawowe. Kiedy nie mam żadnych innych narzędzi rozpoznawania z kim mam do czynienia, wygląd jest bardzo ważny. Wiem oczywiście, że można się pomylić. Nawet jeśli przyjmiemy za prawdę, że charakter człowieka wyłazi z niego choćby nie wypowiedział jednego słowa, bywa różnie. Przepraszam jednak bardzo, ale są sytuacje, kiedy wątpliwości być nie może. I to jest moim zdaniem przypadek Cimoszewicza. To jest ktoś, kto wystarczy że zapuka do naszych drzwi, a my mu otworzymy, powinien zostać natychmiast zrzucony ze schodów bez słowa wyjaśnienia. A dodatkowo, na wszelki wypadek, można mu jeszcze zrzucić na łeb worek zgniłych kartofli.

      No ale dobra, niech będzie, że powinniśmy być bardziej merytoryczni. A zatem, mamy przede wszystkim klasycznego komucha, po drugie wychowanego przez ludzi, jakich święta ziemia nosić się brzydzi, ale też człowieka znanego z zachowań, za które zwykły człowiek albo poszedłby zwyczajnie siedzieć, albo przynajmniej został kopnięty w tyłek przez pierwszego z brzegu menela. I ten oto człowiek, najpierw w sposób kompletnie bezsensowny niszczy swój dom w Puszczy Białowieskiej następnie przeprowadza się do Warszawy, by chwilę później apelować do jej mieszkańców by na niego głosowali w europejskich wyborach, a oni... zrywają się na równe nogi, zaczynają bić brawo i wrzeszczeć z podniecenia? Dlaczego? To właśnie jest dla mnie zagadką, której rozwiązać nie potrafię.

      Byłem w Warszawie wiele razy i przy każdej z tych okazji miałem bardzo dużo okazji, by to miasto i ludzi, którzy je zamieszkują zmieszać z błotem. Zawsze jednak żyłem w przekonaniu, że nawet oni pewnych granic przekroczyć nie potrafią. Dziś już wiem, że to jest piekło. Autentyczne piekło.

       I tylko jedna rzecz nie przestanie mnie już męczyć chyba do śmierci. Jak to się stało, że w roku 2002 Lech Kaczyński został tam wybrany na prezydenta Warszawy z przewagą 70,54% głosów. Czy to możliwe, że już rok później to miasto zostało zaatakowane przez Marsjan?

Po prawej stronie są okładki moich książek. Część z nich jest już niestety sprzedana, ale te które pozostają w ofercie, można zamawiać. Wystarczy kliknąć w okładkę i sprawa prawie załatwiona. Ewentualnie proszę pisać na adres k.osiejuk@gmail.com.