Czy Lech Wałęsa lubi małe dzieci?

       Możliwe, że część z nas uzna to za dowód mojej słabości, ale trudno, będę się musiał z tym jakoś zmierzyć i przyznaję bez bicia, że, owszem, obejrzałem film Tomasza Sekielskiego o pedofilii w Kościele. Mało tego. Mimo że te ponad dwie godziny skróciłem do, powiedzmy, jednej czwartej, mam tu swoje refleksje i zamierzam się nimi tu podzielić. Jednak zacznijmy od początku.

       Otóż film Sekielskiego jest dokładnie tak samo beznadziejny jak każdy inny obecnie kręcony polski film i, gdy chodzi o mnie, gdyby nie zobowiązanie wobec Czytelników, ja bym go przestał oglądać po pierwszych dwóch minutach. To coś bowiem nie zasługuje nawet na splunięcie i gdyby nie wspomniane zobowiązania, ja bym zdecydowanie bardziej wolał spędzić ten wieczór na słuchaniu zespołu zespołu Bayer Full śpiewającego w kółko swój wielki przebój „Majteczki w kropeczki”. I zapewniam, że ja tu nie żartuję. Aby wytrzymać te dwie godziny, trzeba być albo kompletnym idiotą, albo kimś, kto ma poczucie misji. Jak ja.

        A zatem stoję tu przed Wami i informuję, że z filmu Sekielskiego, który w tych dniach dominuje naszą publiczną przestrzeń, pozostaje tylko jedna informacja, która ma znaczenie dla naszej świadomości: wieloletni kapelan prezydenta Wałęsy, ksiądz Franciszek Cybula był człowiekiem moralnie kompletnie zdegenerowanym i cała odpowiedzialność za to nieszczęście spoczywa na nikim innym jak na samym Lechu Wałęsie. To jest jedyny realny efekt wieloletniej pracy Tomasza Sekielskiego. W jej efekcie przeciętny zainteresowany polityką obywatel dowie się jedynie tego, że Lech Wałęsa, zabójcza broń Koalicji Europejskiej, to ktoś, kto w swoim otoczeniu tolerował kogoś takiego jak Franciszek Cybula. Cała reszta spotka się wyłącznie ze wzruszeniem ramion.

      No ale pozostaje też sam film, jak mówię, odsłaniający pedofilię stanowiącą rzekomo esencję Kościoła Katolickiego. Zanim jednak przejdę do rzeczy, muszę wrócić do dość zamierzchłych czasów i przypomnieć pewien incydent dotyczący samego Sekielskiego. Otóż w czasie kiedy jeszcze jeździliśmy z Coryllusem na katowickie targi książki, zdarzyło mi się spotkać go osobiście, a nawet przeprowadzić z nim krótką rozmowę. Otóż zapytałem Sekielskiego, jak to się stało, że Onet przyznał mi w roku 2009 swoją nagrodę dla blogera roku, i proszę sobie wyobrazić, że Sekielski, niemal otwartym tekstem, przyznał, że chodziło wyłącznie o to, by dając mi tę nagrodę zniszczyć mnie w oczach prawicowej części Internetu, i że to im się niemal udało.

        Ja oczywiście od lat wiem, że cały ten system oparty jest wyłącznie na wymyślaniu, a następnie wprowadzaniu w życie najbardziej podłych intryg, a więc nic mnie nie zaskakuje. A zatem i tu dzisiaj, obejrzawszy fragmenty filmu Sekielskiego, widzę, że główne przesłanie owej produkcji nie jest wbrew pozorom skierowane przeciwko księżom pedofilom, którzy dziś albo już nie żyją, albo dogorywają gdzieś w prowadzonych przez Kościół domach opieki dla księży emerytów, lecz przeciwko św. Janowi Pawłowi II. Jak się uważnie przyjrzeć, to nikt inny jak Jan Paweł II jest pierwszym negatywnym bohaterem owego filmu. To dla niego Tomasz Sekielski w pierwszej kolejności postanowił nakręcić swój film i to z myślą o tym, by pamięć o Janie Pawle II spróbować skutecznie zniszczyć, ów film jest dziś tak powszechnie propagowany.

         Owych księży pedofilów pokazuje się tam przez te dwie godziny zaledwie trzech czy czterech, włączając to oczywiście księdza Cybulę, natomiast głównym bohaterem owej produkcji jest właśnie Jan Paweł II. Prawdziwą intencję – ale też intelektualne możliwości – autorów owej prezentacji pokazuje zresztą sama jej końcówka. Oto, próbując wbić ostatni gwóźdź do trumny polskiego papieża, jakichś dwóch obcych mi kompletnie mężczyzn pojawia się późnym wieczorem pod siedzibą krakowskiej Kurii, dzwoni dzwonkiem i zaczyna się wymiana:

      - Szczęść Boże, mam takie pytanie, czy mógłbym się zobaczyć z księdzem Dziwiszem?  

      - Nie ma księdza Kardynała.

      - Hmmm, nie ma księdza Kardynała? A dzisiaj jeszcze będzie, czy nie?

      - Nie, nie będzie.

      - Nie będzie? No nic. Dziękuję pani bardzo.

      W tym momencie nasi bohaterowie odchodzą w krakowski mrok i zaczynają teatralnie pomrukiwać:

      - Co zrobisz.

      - Co zrobisz.

      I oto widzimy zdjęcie młodego księdza Wojtyły.

     Mam nadzieję, że wszyscy widzimy ten poziom. Jakichś dwóch żuli jakąś ciemną godziną pojawia się przed budynkiem krakowskiej kurii, dzwoni dzwonkiem i pyta: „Czy mógłbym się zobaczyć z księdzem Dziwiszem?” Przepraszam za dosadność, ale co ten cały Sekielski ma, kurwa, w łbie? Czego ci debile się spodziewali? Że za chwilę ktoś ich tam poczęstuje kawą i ciasteczkami, a kardynał Dziwisz założy wyjściowy strój i do nich wyjdzie ciekawy nowych znajomości?

      To już jest niemal koniec filmu Sekielskiego, ale po końcowych już napisach, informujący widza, że nikt z władz kościelnych nie chciał z nim rozmawiać, pokazuje się nam jeszcze jedna, kluczowa wręcz, informacja:

      „Z Biura Prasowego Konferencji Episkopatu Polski otrzymaliśmy następujący e-mail:

       Szanowny Panie Redaktorze,

       Dziękując za nadesłaną korespondencję, informujemy, że Kościół w Polsce od lat podejmuje działania mające na celu ochronę osób małoletnich, o czym informujemy bezpośrednio opinię publiczną. Ze względu na to, że otrzymujemy informacje o braku bezstronności ze strony Pana Redaktora w przygotowywaniu materiału, korzystamy z prawa do niekomentowania. Dziękujemy za uszanowanie tego.

      Z wyrazami szacunku”.

      Ja się oczywiście do tego dopisuję, powtarzam przy tym jednak coś dla mnie nadzwyczaj ważnego. To że Tomasz Sekielski ujawnił prawdziwe oblicze Lecha Wałęsy i ludzi, którzy go do dziś otaczają, to wybryk na miarę występu Donalda Tuska na Uniwersytecie Warszawskim, kiedy to okazało się, że dziś jego pozycja polityczna tak naprawdę jest podtrzymywana już tylko przez jakiegoś Jażdżewskiego.

     Niech więc moja dzisiejsza notka zostawi nas w pewności, że ostatnie tygodnie to dla nas wszystkich zaledwie – ale i aż – dwie informacje. Po pierwsze, kapelan Lecha Wałęsy ksiądz Franciszek Cybula to ciężki homoseksualista i pedofil, no i kwestia podstawowa: Dobra Zmiana zwyczajnie nie ma konkurencji. Trochę szkoda, ale jakoś damy radę. 

Jak zawsze zachęcam do kupowania moich książek. Można tu kliknąć w okładkę obok, ewentualnie skontaktować się ze mną mailowo pod adresem k.osiejuk@gmail.com. Zapraszam.