Czy znajomość języka angielskiego zapewnia wyższą pozycję społeczną niż włosy na plecach?

Jakiś czas temu, przy okazji jakiej już dziś nie rozpoznaję, Coryllus na swoim blogu wspomniał anegdotę o tym, jak to swego czasu Salvador Dali, spędzając czas przy stoliku w którejś z restauracji, wziął do ręki serwetkę i w paru ruchach „ulepił” z niej twarz. Owa historia miała ilustrować niewyobrażalny wręcz talent Dalego, a ja sobie pomyślałem, że muszę się na ten temat dowiedzieć czegoś więcej, a w związku z tym udałem się do mojego kumpla, Marka Kamieńskiego, który jest artystą malarzem i którego niektóre obrazy znane są choćby z okładek moich książek i zapytałem go, czy on by tak potrafił, a on, proszę sobie wyobrazić, odpowiedział mi, że nie, ale on nie ma wyobraźni plastycznej, natomiast zastanawia się, od kogo się tego nauczył Dali. Z tego, co mu wiadomo, gdy chodzi o malarzy, takie sztuki potrafił robić Picasso, który to co malował widział wcześniej w wyobraźni, a więc tylko odtwarzał swoje myśli. No ale Dali?  Jak mi dalej wyjaśniał mój kolega, były to czasy, kiedy oni wszyscy wciąż zbijali bąki po kawiarniach, gdzie spotykali się również z rzeźbiarzami, a ci lubili się popisywać swoimi umiejętnościami i wciąż bawili się tymi serwetkami. Krótko mówiąc, mój kumpel, jeśli się zdziwił, że ktoś potrafił coś takiego zrobić, to tylko dlatego, że był to Dali i jeśli go ta historia zainteresowała, to tylko dlatego, że chciał wiedzieć, kto Dalego nauczył tej gry cieni.

      Przypomniała mi się ta historia wczoraj, kiedy nasz kolega A-Tem opublikował na Szkole Nawigatorów tekst zatytułowany „Media”, w całości w języku angielskim, oraz z wyjaśnieniem nastepującej treści: „Notki, jak wiecie, piszę po angielsku, a potem je pracowicie elegancko tłumaczę na polski. Tę zostawię w oryginale. Napisana parę tygodni temu, adresowana do Czytelników wprawionych w myśleniu, wywołała tak pozytywny rezonans, iż zadecydowałem o jej opublikowaniu nie tylko ‘między swymi’ ale dla każdego z Nas. Please imbibe the following fluid text responsively. Thank you”. Jak wiemy, nie tylko A-Tem, ale również bloger Boson, bardzo lubią wrzucać tu całe długie fragmenty tekstów w języku angielskim, nie zważając na to, że z wyjątkiem może paru czytelników, nikt tego co tam jest napisane nie zrozumie, a już na pewno nie będzie miał ochoty się w ów lengłydż wgryzać.  Nawet ja, który tak się składa, język angielski jako tako zna, nigdy nie zadałem sobie najmniejszego trudu, by owe fragmenty choćby zaczepiać swoim okiem. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że mnie – pomijając czynności zawodowe i różnego rodzaju drobne przyjemności – język angielski w ogóle nie interesuje, a już z całą pewnością nie interesuje mnie fascynowanie się jakimiś bzdurnymi pisanymi w tym języku tekstami, no a poza tym w ogóle nie lubię czytać tego, co mają do powiedzenia obydwaj panowie.

     Tym razem, przyznaję, przyczytałem ową przedziwna zapowiedź – z owym „fluid” w środku – w której wspomniał A-Tem o tym, że stanowi powszechną wiedzę to, że on, chłopak z Chorzowa, pisze teksty wyłącznie po angielsku, a jeśli je tłumaczy na polski, to tylko po to, byśmy my, durne pały, mieli dostęp do jego mądrości, uznałem, że nie mogę tego tak zostawić i sprawdzę jak to jest z tym A-Temem i jego angielskim. Ponieważ dopiero co przez dłuższy czas byłem zajęty sprawdzaniem wypracowań maturalnych, zadanie miałem o tyle prostsze, że nie musiałem się za bardzo przestawiać i przejrzałem tekst A-Tema pod tym właśnie kątem: przeciętnej pracy maturalnej.  I proszę sobie wyobrazić, że choć on, przyznaję, w owym wypracowaniu nie popełnił ani jednego błędu ortograficznego, cała reszta stanowi pełniusieńki wahlarz tego, co każdy egzaminator może znaleźć podczas sprawdzania matur, a więc błędy gramatyczne, źle użyte przedimki, czasy, błędy leksykalne, błędy interpunkcyjne, logiczne, fragmenty napisane tak nieporadnie, że wręcz niezrozumiałe, aż po zwykłe – te, które zwykle egzaminatorów cieszą najbardziej – tak zwane polonizmy. Wiemy o co chodzi? No, mam na myśli sytuacje, kiedy maurzystka pisze list do koleżanki i zaczyna go od zwrotu: „Road Friend”. Tego u A-Tema jest naprawdę bardzo dużo, a ja może zwrócę uwagę na takie kulfony, jak choćby „momentarily” w sensie „momentalnie”, czy „indeed” w sensie „właściwie”, czy – to akurat może najśmieszniejsze – „fulfill the order”, co miało oznaczać „wypełnić rozkaz”, a tak naprawdę oznacza „zrealizować zamówienie”.

      Czy ja się śmieję z A-Tema i jego językowych talentów? W żadnym wypadku. Po niemal piętnastu latach pracy choćby przy  wspomnianych maturach, nawet najgłupszy nauczyciel przestaje traktować nawet najgłupsze błędy jako coś, o czym można by było opowiadać podczas towarzyskich spotkań. Z nami jest trochę tak jak z tą chińską dziewczyną, która od rana do nocy pracuje przy produkcji prezerwatyw na zachodnie rynki i nagle ktoś się chce wspólnie z nią pośmiać z długości penisów. A zatem jeśli to co robi A-Tem jest dla mnie śmieszne, to tylko w tym punkcje, że on nagle uznał, jak jakiś kompletnie oderwany od realnego świata pełen kompleksów inteligent, że informacja o tym, że on zna język angielski i to w stopniu takim, że właściwie („indeed”) on woli się produkować w tym języku, bo to mu pozwala na większą precyzję wypowiedzi, podwyższa jego pozycję wśród znajomych. Co za wstyd! To już chyba mniej żałosne jest popisywanie się długością wspomnianego wcześniej penisa.

PS. Aby nam się nasz, było nie było kolega, zbytnio nie zestresował, chciałby go pocieszyć, że wedle najnowszych kryteriów oceniania, on by za ten tekst na rozszertzonej maturze otrzymał masymalne 13 punktów. Tam wystarczy pisać na temat, zmieścić się w wyznaczonym przedziale słów, użyć paru średniozaawansowanych zwrotów i oddzielić wyraźnymi ustępami początek i zakończenie. To wszystko.

Moje książki są do kupienia w księgarni na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl. Zachęcam serdecznie.