Palec pod Putkę, droga Joanno, bo za minutkę...

Dni zbliżające nas do 10 kwietnia, a więc do dnia pierwszej rocznicy smoleńskiej katastrofy – jeśli spojrzeć na nie od strony medialno-politycznego przekazu – zasługują, jak się zdaje, na pewną choćby skromną refleksję. Otóż przede wszystkim możemy zaobserwować zupełnie niezwykłą aktywność Jarosława Kaczyńskiego. Oczywiście, nie do końca można mieć pewność, że owa aktywność związana jest właśnie z nadchodzącą rocznicą, a nie na przykład z planem znacznie wykraczającym poza ten dzień, ale nie da się ukryć, że do niedzieli zostało nam zaledwie parę dni, i że Jarosław Kaczyński od dłuższego czasu mówi niemal codziennie.

Każdy w miarę normalnie myślący obserwator naszej publicznej sceny wie, że nie ma takiej wypowiedzi Jarosława Kaczyńskiego, która byłaby mdła, lub jakoś nieważna. Większość polityków, czy w ogóle osob publicznych w Polsce, jeśli zabiera głos, to wyłącznie po to, żeby załatwić jakąś bieżącą sprawę, lub się, jak to mówią, polansować. Jarosław Kaczyński, jeśli mówi, to się go słucha od początku do końca. Bo każde zdanie jakie on wypowiada, jest o czymś i po coś. Szczególnie już ostatnio, kiedy i on sam – nota bene w wywiadzie dla Wprost – zauważył, że od czasu jak po raz kolejny się okazało, że nie ma takiej kwestii przez niego sformułowanej, która nie mogłaby zostać wykorzystana przeciwko niemu, on musi być jeszcze bardziej skupiony na tym, co mówi. A więc mówi. I jest bardzo skupiony.

Mijający tydzień przyniósł nam najpierw ów wspomniany wywiad dla Wprost, wypowiedź dla Newsweeka, następnie rozmowę z Pochanke w TVN24, dziś wywiad dla Wirtualnej Polski, jeszcze wcześniej rozmowę z jakąś paniusią z TVP Info, dziś wieczorem znów ma być coś w TVN24, jest jeszcze ten blog, te teksty dla Gazety Wyborczej i Rzeczpospolitej, i wszyscy widzimy, że nawet jeśli on się powtarza, czy – zdaniem niektórych – jest monotematyczny, każde jego słowo jest pilnie nasłuchiwane i ma swoją wagę. I przy okazji nie sposób nie zauważyć, że szpicle Systemu zostali tymi słowami zasypani do tego stopnia, że się już nie potrafią spod nich wygrzebać. Najpierw przez parę dni, ku rozbawieniu całego cywilizowanego świata, i tak o kilka dni za długo, próbowali zbudować coś większego z tego jednego zdania na temat antypolskiej śląskości. Kiedy zobaczyli, że dalsze ciągnięcie tego wątku nie ma już najmniejszego sensu i jeśli komuś szkodzi, to wyłącznie im samym, spróbowali się spuścić na Kaszubów – z efektem jeszcze mizerniejszym – a tymczasem on mówi i mówi i mówi… i powoli zaczyna się z tego wyłaniać zamysł. Zamysł niezwykły. I ostry jak miecz z inskrypcjami z życia Proroka.

Obraz, który się przed nami w tych ostatnich dniach mijającego roku otwiera, jest naprawdę niecodzienny. Z jednej strony mamy więc Jarosława Kaczyńskiego i owe, niemal nieustannie płynące słowa, ale też towarzyszące tym słowom wspomnienia o katastrofie, czy to w postaci wciąż to nowych filmów, czy świadectw ludzi, którzy tam byli i to wszystko widzieli, czy to tylko zdjęć i obrazów, a drugiej – to nieustanne, wciąż coraz głośniejsze wycie. Obraz to niezwykły. Zbliża się ta niedziela, której kształtu, a już z całą pewnością, owoców nie sposób przewidzieć, i temu oczekiwaniu towarzyszą te słowa i to wycie.

O swoich wrażeniach powiadał mi Paweł, który był na oficjalnym pokazie filmu Gargas o Smoleńsku, i miał tam okazję widzieć Jarosława Kaczyńskiego. Mówi, że miał poczucie, że Kaczyński jest już idealnie osaczony. Kiedy patrzył na tę jego zniszczoną cierpieniem, a jednocześnie pełną ostatecznej determinacji twarz, w oczywiście znów w nieco za długich spodniach, nagle przyszło mu do głowy, że on z pewnością nosi w kieszeni szczoteczkę do zębów. Że to już jest ten moment, kiedy dalej nie ma nic. I ja myślę, że umiem sobie też ten widok wyobrazić. Zaglądam do najnowszego Wprost z wywiadem z Kaczyńskim, i już na okładce uderza mnie tytuł: „Żałoba do śmierci”, i nagle w środku pojawia się pytanie o zmęczenie. I jednoznaczna, nie pozostawiająca im już żadnej nadziei, odpowiedź: „Jeśli chodzi o politykę? Nie ma mowy. Ona wypełniła mi większość dorosłego życia”.

No ale jest też i reakcja. Natychmiastowa. Kaczyński mówi „Ja noszę ten czarny garnitur i czarny krawat i zawsze będę je już nosił. Nie pogodzę się ze stratą, bo to jest dla mnie strata zbyt wielka. I dalej: „Nie jestem w stanie z nikim tak rozmawiać, bo nikt poza moim bratem nie znał kodu tej rozmowy, nikt nie ma takiej pamięci, jaką miał on. A poza tym tylko my znaliśmy ten nasz wspólny świat. On odeszedl razem z Leszkiem. I tego jest mi strasznie brak, i wiem, że to jest nie do odrobienia”. Przewracam stronę, a tam –dosłownie już na następnej stronie – artykuł niejakiej Aleksandry Pawlickiej pod walącym prosto między oczy tytułem „Kameleon znów kusi”. I lid: „Jarosław Kaczyński łagodnieje na naszych oczach. Który to już raz? Czy ‘ciemny lud to kupi’? Dlaczego nie? Kupował tyle razy, dlaczego nie miałby kupić raz jeszcze?’

A więc wyją. Wsłuchajmy się więc dokładniej w to wycie. Przedwczoraj w ‘Kropce nad i’ wystąpiła Joanna Kluzik – Rostkowska, i powiem zupełnie szczerze, że nawet ja poczułem pewien niepokój. Otóż z jakiegoś powodu, od pierwszej chwili, od pierwszej sekundy tego występu, wiadomo było, że to nie będzie Kluzik jaką znamy, choćby nawet z najbardziej dla niej niemiłych sytuacji. Z jakiegoś powodu, kiedy tylko kamera pokazała jej twarz, ja się domyślałem, że ona przekroczyła już pewną granicę. No a później Asia Kluzik – jakby nie było, moja wieloletnia koleżanka – przestraszyła mnie jeszcze bardziej, bo zaczęła mówić. No i się zaczęło.

O czym ona mówiła? Właściwie rozmowa dotyczyła jednego tematu, a mianowicie Jarosława Kaczyńskiego, sytuacji i w jakiej on się, zdaniem Kluzik, znalazł, i rad, jakie ona mu przynosi. A wszystko to z kolei oparte było na jednej diagnozie i jednym epitecie – że Jaroslaw Kaczyński jest „rozedrgany”. To słowo z ust Kluzik padało tak często, że w pewnym momencie można było już tylko zacząć się obawiać, że owo „rozedrganie” w jej wykonaniu stanowi albo metodę, albo obsesję. A jeśli je oceniać w połączeniu z tym jak sama Kluzik w czasie tej wypowiedzi wyglądała i się zachowywała, należy stwierdzić, że ani jedna ani druga opcja nie jest dla niej w najmniejszym stopniu korzystna.

Co Joanna Kluzik- Rostkowska, oprócz ciągłego powtarzania słowa „rozedrganie”, powiedziała konkretnie? Zwrócę uwagę na jedynie trzy – nie, cztery – kwestie. Pierwsza to taka, że Jarosław Kaczyński sprawia jej bardzo duży zawód, nie chcąc brać udziału w organizowanych przez Bronisława Komorowskiego i panią Dziadzię rocznicowych imprezach, bo to się nie godzi, żeby tak nonszalancko traktować państwo. Druga, że powinien natychmiast wycofać się z polityki, bo z nim Polska gnije. Trzecia, że to dobrze, że prezydentem został Bronisław Komorowski, a nie Jarosław Kaczyński, bo przy Kaczyńskim byłoby jeszcze gorzej. A czwarta, że dziś jest dużo za wcześnie, by Lechowi Kaczyńskiemu stawiać pomnik… A to klops! No, ale kto by się spodziewał, ze w jednym durnym wywiadzie ktoś taki jak Joanna Kluzik- Rostkowska mogłaby wrzucić aż tyle naprawdę ciekawych opinii? Mamy więc jeszcze rzecz piątą. I możliwe że z nich wszystkich najważniejszą. W pewnym momencie, Joanna Kluzik-Rostkowska, nawiązując do wspomnianego już wywiadu, jakiego Jarosław Kaczyński udzielił Wprost, powiedziała mniej więcej tak: „W wywiadzie dla Wprost, Jarosław Kaczyński powiedział, że został wychowany tak, że nie potrafi przeżywać bólu… to znaczy, nie umie płakać. Wydaje mi się, że było by lepiej, gdyby jednak potrafił płakać. Bo wtedy tę swoją destrukcję mógłby skanalizować we łzach”.

Oczywiście, ta niemal freudowska pomyłka z bólem zamiast łez załatwia, jak idzie o nasze relacje z Joanna Kluzik-Rostkowską, wystarczająco wiele, i właściwie można by było dalej się nad nią już nie pastwić. Ale trzeba powiedzieć jeszcze dwie rzeczy. Przede wszystkim to że ona – osoba, która jeszcze niedawno dostąpiła zaszczytu bezpośredniego towarzyszenia komuś takiemu jak Jarosław Kaczyński w najbardziej dramatycznych chwilach jego życia – doszła dziś do miejsca, gdzie uznaje za stosowne publicznie spekulować na temat tego, jak by tu można spożytkować jego łzy, to wyczyn nie lada. Nawet jak na czasy, w których żyjemy. Drugiej z nich należy poświęcić osobny akapit.

Otóż niedawno, w poniedziałkowym dodatku Gazety Wyborczej objawiła się nam kobieta nazwiskiem Longina Putka, konsul RP w Moskwie. Wypowiedź, jakiej ta kobieta udzieliła Teresie Torańskiej została już wielokrotnie przez mądrzejszych ode mnie omówiona i nie mam zamiaru poświęcać jej tu więcej miejsca. Chciałem tylko powiedzieć, że skoro już Joanna Kluzik-Rostkowska zrezygnowała z towarzystwa, jakie przez tyle lat jej zupełnie przecież nienajgorzej służyło, a wszystko wskazuje na to, że dzisiejsza sytuacja jest dla niej zaledwie przejściowa, mogłaby się rozejrzeć za jakąś fuchą przy Putce. Jestem pewien, że z najświeższymi referencjami, może walić jak w dym.

Tradycyjnie, wszystkich, którym podobał się powyższy wpis, proszę o skorzystanie z podanego obok numeru konta i finansowe wsparcie tego bloga. Za co niezmiennie dziękuję.